Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijd CosmicPurple » Opdracht 1; Beyond death
Schrijfwedstrijd CosmicPurple
Opdracht 1; Beyond death
Jack, 24. Rose, 62.
Een onmogelijke match?
Niet als je hun verleden kent.
Tranen, dankgetuigenissen naar ‘de Heer’, geknuffel, gezoen, gelach. Clichés bij het terugzien van een geliefde? Wel, dan zijn Jack en Rose het perfecte voorbeeld van deze clichés.
Op aarde zou men het onbeschaamd, onverantwoord en gewoonweg pervers vinden. Maar in de tussenruimte zit iedereen er met dezelfde bedoelingen, dezelfde ideeën en wensen. En hierboven loopt het vol met de vreemdste stelletjes die hen nooit zouden kunnen bekritiseren, omdat ze zelf wel beter weten. Leeftijd is na de dood niet meer van belang.
En zo valt de 64jarige Rose haar 24jarige geliefde Jack in de armen. Veertig jaar zijn ze gescheiden geweest. Veertig lange jaren heeft hij op haar gewacht. Hij had nochtans de keuze; in de tussenruimte wachten op zijn Rose of alleen doorgaan naar hierboven en eindelijk rust vinden. Maar met die laatste keuze verkeek hij ook direct de kans ooit herenigt te worden met zijn geliefde. Dus zo kwam hij in de tussenruimte terecht, die toen bewoond was door nog zo’n honderdtal mensen. Maar honderd mensen die de ware liefde hadden gevonden. Die het de moeite waard vonden te wachten. En ookal kende Jack Rose nog maar net, hij wist dat zij de tijd en pijn waard was.
Hij had niets behalve de kleren waarin hij verdronk bij zich. Druipnat, schreeuwend en wenend kwam hij aan in de tussenruimte. Hij wou terug, hij smeekte mij hem te sparen, hem nog een kans te geven. Hij was één van de meest gebroken zielen die ik ooit over de vloer heb gehad. De mensen die destijds de tussenruimte bewoonden hebben hem de twee keuzes voorgelegd. Hij heeft geen seconde moeten denken. Hij wou geen rust, hij wou haar. Voor eeuwig. Hij was zich bewust van de voorwaarden en risico’s. Hij was niet de wettelijke echtgenoot van Rose en had dus geen zekerheid op haar onvoorwaardelijke liefde. Indien Rose op aarde zou hertrouwen, zou Jack voor eeuwig in de tussenruimte vastzitten. Meermaals heb ik een ‘afgewezen’ persoon zelfmoord zien proberen plegen. Maar zo werkt het niet in de tussenruimte. Een mens sterft maar één keer. Ik heb mensen gek zien worden, maar regels zijn regels. Ik heb mijn voorwaarden en eisen lang geleden opgesteld en kan er niet meer van af. Ik geef de doden al de kans hun grote liefde terug te vinden, meer kan ik niet doen. Jack had niet eens de zekerheid dat Rose nog leefde. Hij ging ten onder samen met de Titanic en was er van overtuigd dat Rose het overleeft had. Voor hetzelfde geld was Rose net na hem gestorven en had ze niet voor de tussenruimte gekozen. Maar ergens voelde hij haar leven in zich stromen. Zo belande hij in de tussenruimte en kreeg hij langzaam vrede met zijn bestemming. Hij was dood en had dat geaccepteerd. Sommigen beseffen het nooit, blijven in de waas van het leven. Maar Jack zocht zijn bezigheden, deed zijn best niet teveel na te denken en sloot vriendschappen. Hij zag mensen en komen en gaan; in alle maten, soorten, rassen en geslachten. Hij sloot mensen en zijn hart en pinkte een traantje weg als ze herenigd werden met hun zielsverwant. Een traantje van geluk, geluk dat hij ook hoopte te vinden op een dag. Jack zat veertig jaar vast in de tussenruimte en al zijn vrienden van bij zijn aankomst hadden de tocht naar hierboven al verder gezet. Maar ik heb Jack nooit de hoop zien verliezen. Hij is één van de trouwste mannen die ik over de vloer heb gehad. Mensen durven in de tussenruimte wel eens verliefd te worden op een andere wachtende dode. En als de liefde echt was, kon ik niets anders dan hen samen naar hierboven laten. Jack heeft echter nooit op zo’n manier naar een vrouw gekeken. Rose was het enigste dat door zijn hoofd zweefde. Veertig jaar later mogelijk nog meer dan op het moment dat hij hier aankwam. En deze nacht, de nacht van de 14de op de 15de juli 1952, werd Rose DeWitt Bukater geschept door een auto toen ze terugkwam van de supermarkt. Rose stierf terplaatste. En nu, op dit moment, kan ze zich eindelijk in de armen sluiten van de man waar ze zo lang naar verlangd heeft. Ze heeft grijs haar, een getekend gezicht en bevende handen. Of dit van ouderdom of emotie is valt niet te zeggen. Dicht tegen elkaar zetten ze zich op de eindeloze stenen vloer van de tussenruimte en vertellen elk hun verhaal. Hij over zijn verblijf hier, zij over haar leven zonder hem. Over hoe ze er een einde aan wou maken maar niet kon omdat ze hem beloofd had niet op te geven. Over hoe ze haar verloofde verlaten had en verhuisde naar de andere kant van het land. Over hoe ze opnieuw begonnen was, met niets dan pijn en liefde. Over hoe ze leerkracht werd in een klooster en daar leerde rust te vinden. Over hoe ze vrienden maakte en ze haar leven begon te accepteren. Over hoe ze blij kon zijn zonder de rijkdom die ze als tiener altijd gekend had. En over het feit dat Jack nooit ver weg geweest is in haar gedachten. Ze is nooit hertrouwd, heeft nooit van iemand anders gehouden en heeft de hoop nooit opgegeven. Zo’n liefde lijkt onmogelijk. Maar ik heb het zien gebeuren, ik heb ze zien ontstaan. De dood heeft hen gescheiden maar bracht hen ook weer tesamen. En nu breekt het moment aan om verder te gaan, naar hierboven. Jack trekt Rose in zijn armen, en zoent haar innig op de mond. Dit is waar ik het voor doe. Dit is de reden achter het bestaan van de tussenruimte. Het brengt mensen samen die samen horen te zijn. Jack kijkt Rose diep in de ogen, die omringt zijn door zachte lachrimpels, en knielt langzaam op één knie. ‘Rose, ik hou van jou. Ik heb op je gewacht, veertig jaar. Ik heb gedroomd, over ons leven tesamen. Dat nooit heeft mogen zijn. Maar we hebben een toekomst. We kunnen samen iets opbouwen, hierboven. Rose, jij bent de vrouw van mijn leven en
daarachter. Jij bent degene waarmee ik de rest van mijn bestaan wil delen. Mijn liefste, wil jij met mij trouwen? Niet tot de dood ons scheidt, maar gewoon; voor eeuwig en altijd?’
En zo moet ik afscheid nemen van een man waar ik me de afgelopen jaren toch aan gaan hechten ben. Eindelijk krijgt hij de toekomst die hij verdiend. Wat die ook mag zijn.
Reacties:
Wauw.
-volgens mij zeg ik dat elke keer, bij elke inzending die ik lees, maar ik vind ze ook allemaal wauw.-
Ik heb kippenvel. En dat is positief. ^^
Ik vind het zo mooi. Zo lief, en ik kan het me zo voorstellen met die personages van de film.
mwhiiii. <3
omg. hetiszolieeeef. ^^
enJackisschattig. <3
enen. mwhii. <3
[okay. teveelkoffie. sorry. ^^'']
dit was mooi. klaar ;3 en ook treurig
ik moet huilen als k aan die film denk of als ik die film zie.
en ja<3 dit was mooi