Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Dubbel » 7
Dubbel
7
Tim:
Donderdag. De dagen van de week gaan sneller voorbij dan ik denk. Misschien komt dat omdat ik het iets leuker vind op school. Jawel, leuker op school! Sinds het akkefietje met de honden van Tom zijn we vaker aan de praat geraakt op school. Tom is eigenlijk een goeie gozer. Hij heeft dezelfde interesses en soortgelijk gedrag volgens Jill en Bill als dat van mij. Verschillende leraren halen ons nog steeds door de war. Ook leerlingen zien ons nog steeds voor de jongens aan. We hebben er nu minder erg meer in. We respecteren elkaar en kunnen zelfs lachen om ons uiterlijk. Al blijft het me soms irriteren hoor!
Vandaag hebben we gym. Ik heb mijn gymtas over mijn schouder geslagen en wandel nu met Jill naar de kleedkamers. Zodra ik en Jill binnenstappen gillen een paar meiden. “Tom! Maak dat je weg komt! Dit is de meidenkleedkamer!”¯ ik ren snel de kleedkamer uit als er projectielen naar mijn hoofd geslingerd worden. Kijk, hier heb ik dus een hekel aan. Ik sluit snel de deur en zie Bill wat eenzaam op de gang staan. “waarom kleed je je niet om?”¯ vraag ik en hij knikt naar de jongenskleedkamer. “het is net als eerst. Ze maken me uit voor homo of meisje. Ik werd de kleedkamer uitgejaagd.”¯ Je kunt zien dat hij hier best mee zit en ik voel een vlaag van herkenning. “goh, ik weet precies wat je meemaakt. Alleen word ik andersom uitgemaakt voor een jongen. Al denk ik dat het voor jou vervelender is. Ik ben het al zestien jaar gewend.”¯ Bill kijkt me vragend aan en ik grijns. “ik heb niet voor niets een jongensnaam. Mijn moeder denk nu nog dat ik een jongen ben.”¯ Bill kijkt geschokt. “ik zit er niet echt mee hoor. Ik kan het beter accepteren. En het levert ook wel wat pluspunten op hoor. Maar ik ga me omkleden.”¯ Ik loop richting de jongenskleedkamer. “ga je dat echt doen?”¯ vraagt Bill en ik knik. “pech voor hen dan! Ik weet van mezelf wel wat ik ben. En daarbij wil ik niet te laat in de gymzaal zijn. Ze zullen me daar toch voor je broertje aanzien.”¯ “broer. Maar je bent dapper weet je dat? Respect.”¯ Ik grinnik en maak een peace teken met mijn vingers. “don’t worry about the opinions. It’s just you.”¯ Bill knikt zelfverzekerd en stapt de kleedkamer van de meiden binnen. Ik doe hetzelfde bij de jongenskleedkamer en een walm van gymlucht dringt mijn neus binnen. Mannen deo, zweet en een ietwat typerende jongensgeur die niet heel goed te beschrijven is. Ik gooi mijn tas naast die van Tom neer die me vragend aan kijkt. “dit gebeurt vaker.”¯ Zeg ik. De jongens om me heen kijken niet eens meer vreemd op. Ze zijn het al gewend van me. “geen paniek. Bill kleed zich gewoon om bij de meiden.”¯ Zeg ik en Tom grijnst duivels. “kleuter.”¯ Zeg ik lachend terwijl ik hem stomp. “wat? Mag een jongen niet even fantaseren? Ik had best met hem willen ruilen.”¯ Zegt hij en ik schud mijn hoofd. Ik rits mijn vest los en trek mijn shirt over mijn hoofd. “niet staren.”¯ Zeg ik met mijn rug naar Tom toe. Zijn ogen voel ik op mijn rug branden en als ik over mijn schouder kijk zie ik hem betrapt weg kijken. Snel trek ik mijn gymshirt en korte gymbroekje aan en doe mijn gymschoenen vast. Tom wacht op me en samen lopen we de gymzaal binnen. Vorige week verviel gym maar helaas is onze gymbeul er deze week wel weer gewoon. Ik ga op de bank zitten vlak bij een groepje waar onder andere Olivia, de roddeltante, zit. Tom komt naast me zitten. “hij is apart. Ik bedoel maar. Waarom komt hij onze kleedkamer binnen?”¯ “hij werd bij de jongens weg gestuurd.”¯ “naar het zeggen heeft hij zulke dingen ook al gehoord van toen hij hier een paar jaar geleden gezeten heeft.”¯ “hij blijft apart. En Jill vond het niet eens erg dat hij naast haar kwam staan met omkleden!”¯ “heb je die tatoeages gezien trouwens? Raar toch?”¯ “zeker wel! Ik dacht eerst toen hij de kleedkamer binnenkwam dat het Jill was. Die twee lijken echt teveel op elkaar!”¯ “zouden ze wat hebben? Dat ze meer dan alleen hun stijl delen?”¯ oh, je zou zomaar gelijk kunnen hebben! Het verklaart wel waarom ze telkens samen zitten en met delfde bus gaan!”¯ “maar Tim en Tom dan?”¯ “ja dag, dat zijn beide jongens!”¯ “nou, Tim is toch geen jongen? Ze is de tweeling van Jill!”¯ “en wie bevestigd dat? Misschien is zij of hij twee-eiig en ziet ze er alleen uit als een meisje.”¯ “ja maar haar borsten dan? Duidelijk een meid!”¯ “of een foutje van de natuur.”¯ “ik denk toch dat ze een meid is. Maar hoe zit het dan met haar en Tom?”¯ “ja, dat is ook eng gewoon. Die twee lijken ook gewoon zoveel op elkaar. Ze blijven alle vier apart.”¯
Ik kuchte even en het groepje keek verbaasd op en veranderde snel van onderwerp toen ze doorkregen dat ik naast ze zat. Ik rolde met mijn ogen en Tom keek me onzeker aan. “roddels.”¯ Mopperde ik.
Na schooltijd kwam Bill gelijk met ons mee naar huis. Hij en Jill gingen weer huiswerk maken en wiskunde leren terwijl ik verveeld op de bank hing. Gitaar spelen ging nu niet want dan raakt die twee geïrriteerd en muziek luisteren was dus ook een gesloten optie. In skaten had ik even geen zin. Als Martin er al was geweest had ik hem geïrriteerd maar helaas was die nog een uur lang bezig met uit de file komen. Beneden gaat de bel en zuchtend sta ik op. Bill en Jill kijken niet eens op. Als ik de voordeur open zie ik Tom staan. “ik verveelde me.”¯ Zegt hij. Ik grinnik. “en daarbij zoek ik Bill.”¯ Ik zet een stap opzij en laat Tom binnen. Ik sluit de deur weer en graai uit de koelkast in de keuken een paar blikjes sprite. Tom volgt me naar boven en kijkt verwonderd onze kamer rond. “hoi Tom!”¯ zegt Bill opgewekt als hij opkijkt wie er de trap opgekomen is. Jill begroet hem ook. “gave kamer.”¯ Zegt Tom. “Bill, of we samen de honden vanavond uitlaten. Donderdag is onze beurt en de vorige keer is nogal fout gegaan toen ik het alleen moest doen dinsdag.”¯ Ik kijk hem grijnzend aan. “is goed hoor.”¯ Zegt Bill die alweer geconcentreerd bezig is met een som maken. Ik geef iedereen een blikje fris en plof zelf neer op mijn lappenbank. “je kunt gaan zitten hoor!”¯ lach ik Tom toe die zich al wat meer op zijn gemak voelt en naast me neerploft terwijl hij het blikje opent en een slok neemt. “best lekker spul.”¯ Zegt hij na een paar slokken. “zekers wel! We zijn er een beetje verslaafd aan.”¯ “Bill en ik eerder aan cola.”¯ Ik grijns. Plots zie ik Tom naar mijn gitaren kijken. “dit meen je niet!”¯ roept hij zowat terwijl hij opstaat en naar mijn gitaren loopt. “bespeel je ze ook?”¯ “natuurlijk. Waarvoor zou ik ze anders hebben!”¯ Tom’s ogen glimmen terwijl hij de modellen af gaat en van sommige de snaren even streelt. “Jill? Is het erg als we even gaan spelen?”¯ “wel, als jullie het zonder versterkers doen dan is het oké.”¯ Ik pak mijn twee elektrische exemplaren uit hun standaards en druk er een in Tom’s handen. De band om mijn nek en vervolgens even inspelen en stemmen. “ken je dit?”¯ ik speel een stukje van Metallica. “Metallica met het nummer Battery.”¯ Zegt hij waarna hij bij me invalt. “onze drummer is gek op deze band. Ken je dit?”¯ ik denk even na en speel dan met hem mee. “Billy Talent met In The Fall.”¯ Tom knikt. We spelen wat nummers. “en dit dan?”¯ hij speelt voor het eerst een onbekend nummer voor mij. Ja, ergens komen de klanken me bekend voor. Plots hoor ik achter me gezang. Ik draai me om en zie Bill meezingen terwijl hij nog steeds naar zijn sommen staart. Jill kijkt mij verbaasd aan. Als Tom stopt kijkt hij ons grijnzend aan. “ik geef het op. Onbekend voor mij.”¯ “zegt Tokio Hotel je iets?”¯ vraagt hij en ik denk even goed na. “dat is die band waarin jullie zitten als ik het goed heb.”¯ Tom knikt. “ken je het nummer dan?”¯ “nee, Jill en ik wilde eigenlijk helemaal niets van die band afweten doordat we nogal pissed waren. You know.”¯ Tom kijkt even beteuterd. “maar dat is nu misschien veranderd? Het klonk wel aardig. En sinds wanneer zing jij Bill?”¯ Bill schuift het werk opzij en kijkt me even aan. “al flink lang. We hebben nu al een jaar of 2 a 3 een contract.”¯ Ik haal mijn wenkbrauwen omhoog. “op welk niveau zitten jullie dan al?”¯ vraagt Jill nieuwsgierig. Tom en Bill kijken ons wat onwennig aan. “wel, we zijn flink populair. Helaas is dat hier nog niet heel erg veranderd.”¯ “vertel.”¯ Dring ik aan en Tom geeft me zijn gitaar terwijl ik ze terugzet. “we hebben twee jaar geleden hier op school gezeten in volkome anonimiteit. Nou ja, negatieve bekendheid hadden we wel. Twee jaar geleden waren mensen nog opstandiger dan nu tegen mensen die zich wat… expressiever uitte. In ons geval qua uiterlijk. Na onze doorbraak zijn we van school gegaan door alle drukte. Maar onze manager besloot dat Tom en ik onze school af moesten maken en hij wilde niet dat we dit via internet studeren zouden gaan doen. Vandaar dat we hier weer zitten met een tijdelijke break. We balen er best van. En we balen nog meer dat we hierheen verhuisd zijn. Magdeburg was voor ons goed. Maar nu hebben we niet veel meer te zeggen. We maken school braaf af, en dan kunnen we ons echt voor 100% op de band richten.”¯ Jill snuift even. Van zulk niveau hadden we het niet verwacht. “dus we zitten hier gewoon met een stel celebraties?”¯ vraag ik en Tom grinnikt. “eigenlijk wel.”¯ Ik begin te lachen. “en dit soort dingen hebben wij nou weer. Ik blijf die gasten op school dan maar gestoord vinden hoor! Jullie zijn super populair maar op deze school ongeveer evenveel gehaat als wij! Knap hoor.”¯ Bill glimlacht onzeker. “dat was even grof uitgedrukt.”¯ Zegt Jill lachend. Tom haalt zijn schouders op. “het lijkt gewoon alsof we niet weggeweest zijn. Bijna alles is hetzelfde. En ergens is het wel prettig. Even geen bekendheid. Maar ja, voor hoe lang weten we niet.”¯
“ben thuis!”¯ roept Martin van onder aan de trap en een bekende geur bereikt mijn neusgaten al. Pizza. Achter me hoor je Jill zuchten. “niet wéér pizza.”¯ Zegt ze en de jongens kijken haar aan alsof ze van mars komt. “na drie keer in de week pizza begin je dat spul echt wel te haten hoor!”¯ zegt ze. “nooit! Pizza is heilig!”¯ roept Tom en ik knik instemmend. “nou, soms is iets anders ook wel lekker.”¯ Zegt Bill twijfelend. “nou, dan kan Jill mooi bij jou eten, dan verorberd Tom haar pizza wel. Twee pizza’s krijg ik niet alleen op en jullie stel pizza barbaren zijn die pizza gewoon niet waard dan.”¯ Ik zeg het met een zo serieus mogelijke blik maar uiteindelijk schiet ik in de lach. “maar hoe zit het dan met de honden?”¯ vraagt Tom. “wel, na het eten lopen we naar jullie huis en laten we gezamenlijk de honden uit. Dan hebben Jill en ik ons uitje ook weer gehad en zitten we tenminste niet vast aan Martin’s saaie ziekenhuisverhalen.”¯ Tom haalt zijn schouders op en kijkt Bill aan. “waarom niet. Lijkt me leuk zelfs.”¯ “maar dan kunnen we beter nu gaan. Anders hebben we geen tijd om nog normaal te eten. Ik durf te wedden dat die twee binnen een kwartiertje alles op hebben.”¯ Fluistert Bill Jill toe die giechelt en knikt. “je weet dat dat verstaanbaar was voor me?”¯ zeg ik met opgetrokken wenkbrauw en Bill steekt zijn tong uit. “Jammer dan. Wij gaan.”¯ Hij trekt Jill overeind en samen pakken ze hun boeken. “die gaan onder het eten ook nog wiskunde doen. Let maar op.”¯ zeg ik en Jill steekt haar middelvinger naar me op. samen met Bill loopt ze de trap af en ik trek Tom mee naar beneden. “hay Martin.”¯ Roept ik terwijl ik mijn pizzadoos van de tafel afjat. “hier, dit is Jill haar pizza.”¯ Zeg ik terwijl ik Jill’s doos aan Tom geef. “al pak jij een stel messen uit de la, dan loop ik even naar de schuur om daar te kijken of er nog cola is. De linkerlade.”¯ Tom knikt en ik loop naar de schuur. Als ik terug ben en op de bank plof verslikt Martin zich in zijn pizza. “twee dezelfde?!”¯ roept hij en ik rol met mijn ogen. “vergeten te zeggen. Tom eet in de plaats van Jill.”¯ Tom zwaait wat onbenullig terwijl we onze pizza in stukken delen. Martin blijft naar ons kijken terwijl Tom en ik een hap nemen. Martin begint te grinniken. “is er iets?”¯ vraagt Tom bij het zien van een Martinmond die steeds enger begint te grijnzen. “onze voogd vind het grappig als Jill en ik dingen tegelijk doen. Blijkbaar zijn wij twee ook grappig vanwege uiterlijk en handelingen. Heel simpel, negeren, eten en geen aandacht aan geven. ”¯ Tom grijnst en gaat rustig verder aan zijn pizza terwijl Martin probeert niet in lachen uit te barsten.
Jill had gelijk. Na een kwartiertje zijn onze pizza’s op. “en nu? Het duur nog zeker een half uur voor die andere twee uitgegeten zijn.”¯ “naar boven dan?”¯ we lopen samen de trap weer op naar mijn kamer. Tom is eigenlijk wel erg oké. Zelfde smaak, zelfde humor en zelfde eetlust. Helemaal niet zo vreselijk als ik dacht. Ik kan het eigenlijk wel goed met hem vinden.
Na nog een half uur beetje gitaar gespeeld te hebben, dit keer wel met de versterkers loeihard aan, lopen we richting het huis van Tom. Bill en Jill komen al lachend naar buiten gelopen met de vier honden aan de lijn. We krijgen allemaal een riem en samen lopen we richting het park. “je moeder en stiefvader zijn aardig, Tom.”¯ Zegt Jill. “erg hartelijk.”¯ Ik grinnik. Zo zou mam zichzelf ook verwoord hebben. Een hartelijke vrouw.
In het park zitten we nog enige tijd te klooien terwijl de honden vrij loslopen. We kletsen, lachen, zwijgen en kijken. Precies zoals het weer om ons heen. Een beginnende zomerbries die speelt met je gedachtes en je doet zwijgen om te kunnen genieten van zijn verkoelende streling terwijl de bomen ruizen en een gesprek vormen. De laatste zonnestralen die je doen laten lachen als afscheid van een mooie dag en de wolken in de lucht die als een gordijn de kamer minder hol laat doen klinken en je lach gevuld doet lijken. Het voelt goed. Prettig. Geen stress. En bovenal, geen afkeer jegens elkaar. Ik ben nu voor 100% zeker. De jongens zijn oké. We lijken misschien wat op elkaar, maar toch zijn we ergens wel een beetje verschillend in. Net koolmezen. Voor ons allemaal hetzelfde. Mannetjes wat gekleurder, allemaal veren, kleine vogels en een prachtig geluid wat je op een vroege morgen met een rustig gevoel wakker kan laten worden. Voor de rest allemaal hetzelfde. We kunnen het geluid van de ene koolmees niet eens onderscheiden van een ander. Behalve de expert of oplettende misschien. Maar wie let daar vandaag de dag nog op? te druk, we zijn allemaal te druk. Zoals het hoort in de mensenwereld. En zoals een vogel het te druk heeft met zingen, zo heeft een mens het te druk om het onderscheid in vogelgezang te zoeken.
Reacties:
gosh hoe ONmogelijk kan het zijn!?!
ik ben pas de eerste reactie op dit prachtige stuk?!?
wat is er met de mensen tegenwoordig
mr LIEFTEREN!
Een beginnende zomerbries die speelt met je gedachtes en je doet zwijgen om te kunnen genieten van zijn verkoelende streling terwijl de bomen ruizen en een gesprek vormen. De laatste zonnestralen die je doen laten lachen als afscheid van een mooie dag en de wolken in de lucht die als een gordijn de kamer minder hol laat doen klinken en je lach gevuld doet lijken
Net koolmezen. Voor ons allemaal hetzelfde. Mannetjes wat gekleurder, allemaal veren, kleine vogels en een prachtig geluid wat je op een vroege morgen met een rustig gevoel wakker kan laten worden. Voor de rest allemaal hetzelfde. We kunnen het geluid van de ene koolmees niet eens onderscheiden van een ander. Behalve de expert of oplettende misschien. Maar wie let daar vandaag de dag nog op? te druk, we zijn allemaal te druk. Zoals het hoort in de mensenwereld. En zoals een vogel het te druk heeft met zingen, zo heeft een mens het te druk om het onderscheid in vogelgezang te zoeken.
wow echt mooi....
hoe kom je toch steeds aan die inspiratie om zoiets moois te schrijven?
respect! <3
maar ik heb niet zoon zin om een lange reactie te schrijven en bij jou verhalen heb ik er toch nooit de juiste woordnen voor
Schnell weiteren bitte!
( Oh my gosh ik kan duits?!!
what the...
)VERDEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER! <3
wow, het is echt prachtig!!
en die vier zijn SUPER samen!!!
Snel verder, ik lieft dit verhaal!!!