FanFic.nl

Stand Alones

Paranoia

Zwarte vlekken dansen om mij heen. Schimmen en stemmen verschijnen en verdwijnen.
Ik zit in een hoekje, met mijn knieën opgetrokken, heen en neer wiegend. De stemmen roepen naar me, zeggen dat ik een einde moet maken aan al mijn ellende.
‘Mensen zijn gevaarlijk, vertrouw ze niet.’ mompel ik ze na.
‘Dood jezelf, dood jezelf!’ Ze trekken aan mijn haar, laten krassen achter in mijn wangen en in mijn hart. Ik bloed, ik huil.
Mensen zeggen dat je gek bent, terwijl je dat niet bent. Ze maken je bang voor iets dat er niet eens is, schrijven gemene dingen over je in hun documenten. Ze zeggen dat je hier niet thuis hoort.
Ze bepalen je leven, ze zijn de zielen de baas. Ze maken je zo gek, dat je er uiteindelijk toch een einde aanmaakt. Je bent niet veilig op aarde.
Ze vernielen alles. Ze vernielen de zielen, de lucht, de zon, de maan. Alles wat goed leeft, vermoorden ze, alleen zodat hun slechte gemeenschap verder kan leven.
Kinderen zijn mensen, maar zijn anders. Ze weten niet wat ze doen, ze zijn niet bewust van de gevolgen.
Volwassenen weten precies dat als ze zo door gaan, dat de aarde ten onder gaat.
Ik ben nog maar een kind, ik geloof in de realiteit, in wat er is. Ik ben liever alleen, dan met de mens om mij heen. Ik ben zo bang om wat ze met mij zouden doen, of wat ik met hun zou kunnen doen.
Ik heb niemand nodig en niemand mij. Mijn vader verbiedde me om met een mens om te gaan. Ik was zijn kleine prinses, zei hij. Ik ben van hem alleen, zijn levende echte pop.
Hij speelt vaak met me, maar niet op de manier waarop je met een kind speelt. Hij maak me bang, wat hij met me doet maakt me bang.
Ik had ooit een vriendin, maar dat mocht mijn papa niet weten.
Tot die dag, toen hij erachter kwam dat ik een vriendin had. Hij sloeg mij en mijn vriendin en koos haar als slachtoffer voor zijn spelletjes.
Het is nu 2010 en ze is al zes jaar dood. Ze was gek geworden, zoals ik nu ben. De geesten zeiden dat ze een einde moest maken aan haar leven en dat deed ze.
Zo vaak wou ik de politie bellen, zo vaak wou ik wegrennen. Maar niemand geloofde me, ze verklaarden me voor gek. Want dat doet de mens, ze verklaren je voor gek.
Het was hem uiteindelijk gelukt, om mij ook gek te maken. Gek als een deur, als al die andere zielen. Ik weet wat ik ben, ik weet wat ik voel, ik weet waar ik voor dien. Mijn vader was uiteindelijk oud en stierf zoals de mens. Waarschijnlijk hel, want daar hoort hij thuis.
Mijn obsessie is mijn angst, wil je weten wat ik ben? Weet jij wat ben ik?
Ik ben bang voor de mens, ik ben bang voor mezelf. Ik ben mensenschuw. En mijn naam is Paranoia.

Reacties: