FanFic.nl

Het einde der tijden.

Vies wicht, vuil kreng.

Ik heb erover nagedacht vandaag vrij te nemen, maar ik zei tegen mezelf dat ik geen watje moest zijn en gewoon naar school moest gaan. Ook al zouden ze weer bij die poort staan en me uitschelden. Ook al zouden ze mijn tas weer ondersteboven kieperen en gebruiken als voetbal. En ook al zouden ze weer de schaar in mijn haar zetten. Op een gegeven moment is de innovatie er vanaf. Ze beginnen voorspelbaar te worden. Stuk voor stuk. Ik weet wat er komen gaat en ik ben erop voorbereid. Ook al kan ik me niet verweren. Eén tegen twintig. Dat is te moeilijk. Zeker na alle emotie gisteren. Ik heb de hele nacht in bed gelegen en zijn woorden dreunden door m'n kop. Onstopbaar. Ik keek naar de haast lichtgevende contrasten in mijn kamer door toedoen van het maanlicht en op een gegeven moment begon alles te bewegen. Ik zag zijn gezicht vlak bij het mijne en hij zei: 'Jij gaat het maken in deze wereld. Ik weet het zeker.' Een verzekering, constatering. Er was niks tegenin te brengen, hoe graag ik ook zou willen. Ik twijfel aan zijn woorden, zoals ik aan elk aspect dat met mijn toekomst te maken heeft twijfel. Ik ga het maken? Ik? Er was een tijd dat ik daar stellig in geloofde, maar nu doe ik die tijd af als een lang vergane herinnering. Ik was jong en goedgelovig. De wereld kon ik aan, met beide handen op de rug. Nu weet ik beter. Precies die wereld slokt me op in een allesvernietigende haat, alleen op mij gericht.
Jeanny, jij achterlijke domkop. Kun je nu niks! Kijk eens uit je doppen, vies wicht. Geen wonder dat je nog nooit een vriendje hebt gehad met zo'n kop. Hahaha!
Een schelle, heldere lach die door merg en been gaat.
Dat doet zeer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.