FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

12th

All those moments will be lost in time,
like tears in rain.

De volgende ochtend werden alle mannen samen geroepen. Inclusief degenen die nachtdienst hadden gehad. Dat betekende dat er wat belangrijks aan de hand was. Toen iedereen verzameld was, keek de kolonel tevreden rond. Plots betrok zijn gezicht.
"Waar is mijn dochter?" vroeg hij. Ik wist waar ze was, waarschijnlijk in haar bed, doodop van het paardrijden. William kreeg en geamuseerd lachje op zijn gezicht, en loerde naar mij. Ik deed alsof ik hem niet zag.
"Jij daar, ga mijn dochter halen! Maar wees een gentleman!"
"Ja, sir." De man vertrok, kwam even later terug, zonder Alexandra.
"Wel?"
"Ze wilde zich even opfrissen, sir." De kolonel rolde met zijn ogen.
"Vrouwen! Alsof ze nog niet mooi genoeg is."
Dat kon ik alleen maar beamen.

Uiteindelijk kwam Alexandra aangelopen, ongeveer een kwartier later. Wij hadden al die tijd in stilte moeten wachten, dus haar aankomst werd door iedereen zeer geapprecieerd. Ze liep verlegen naar voren en begroette haar vader. Ik merkte dat ik niet de enige was die haar prachtig vond met de rood-satijnen jurk. Ze zag er vermoeid uit, maar haar ogen straalden toen ze eerst naar de stallen en daarna naar mij gluurde.
"U riep mij, vader?"
"Kindje, ik heb fantastisch nieuws," glunderde hij. Alexandra begreep niet waar hij het over had, dat zag ik aan haar vragende blik.
"Ik weet dat je het vreselijk vindt om hier te zijn, je woont veel liever wat, tja, wat luxueuzer, dus ik heb een oplossing voor je gevonden." Haar gezicht stond wantrouwig, alsof ze die toon waarmee haar vader sprak heel goed kende. Ze reageerde amper, het leek wel of ze niet wilde weten wat er ging komen.
"Ik heb een man voor je gevonden. Kapitein Willford zou zich vereerd voelen jou zijn bruid te noemen. Vanzelfsprekend zal hij dan geen dienst meer moeten doen en kunnen jullie samen in de stad gaan wonen." De mannen begonnen te juichen, de kapitein sloeg zijn arm om haar schouders. Alexandra verroerde zich niet, was ter plekke bevroren.
Ik voelde de grond onder mijn voeten langzaam wegzakken.
En ik?

Reacties: