FanFic.nl

Spring Nicht (SA)

Spring Nicht.

Ik trek de deur achter me dicht, die met een zachte klik in het slot valt. Ik begin zwijgend aan mijn tocht. De laatste tocht die ik zal maken. Ik zet mijn iPod aan. De oordopjes doe ik in mijn oren. Ik zet een liedje op. Lonely, I’m so lonely. Ik zucht. Alleen. Dat ben ik ja. Ik denk aan mijn brief. De laatste brief die ik zal schrijven. Liefste Mama. Niet aan denken nu. Focussen op wat je gaat doen. Ik slik. Het is moeilijk. Te moeilijk. Voor een meisje van 16 dan. Voor iemand anders. Niet voor mij. Ik kijk in de ruiten van de huizen die ik passeer. Lelijk. Meer kan ik niet denken. Lelijk, dat ben ik. Lelijk, en dik. Geen vrienden. Altijd gepest worden. Een zuipende moeder. Het past allemaal precies. Ik sta stil bij het bushokje. De bus. Het duurt eeuwen voordat die zal komen. Ach ja, voor het laatst wachten. Liefste Mama. Ik hou van jou. Ik zucht. Ik probeer de gedachte te verdringen. De gedachte aan mama, zoals ze op de bank zat, een glas whisky in haar hand. Ze zat op me te schelden, omdat ik per ongeluk een bord liet vallen. ‘Rot kind, dat je bent! Je kunt echt helemaal niets hè? Wat heb ik aan je? Je bent een waardeloos kind. Waar heb ik je aan verdiend?’ Dat was gister. Gister is gister. Niet aan denken. Focussen. Ik trek de mouwen van mijn vest op, tot net boven mijn ellebogen. Een jongensvest. Om mijn vetrollen te verbergen. Met de vingers van mijn rechterhand ga ik over de sneden, die ik vanmorgen in mijn arm heb gemaakt. I’ll better can be dead. De laatste tekst die ooit in mijn arm zou komen te staan. Liefste Mama. De bus komt. Ik stap in, en laat mijn strippenkaart zien. ‘New York’ zeg ik. Ik probeer zo min mogelijk geluid te maken. Straks wordt ik weer verrot gescholden. De chauffeur stempelt het af. De deuren gaan dicht, met een zacht ‘tss’. Ik probeer zo zacht mogelijk te zitten. Geen geluid maken. Mama slaapt haar roes uit. De bus trekt op. Ik trek mijn benen op. Straks is het voorbij. Straks ben ik verlost van de pijn. Nog even volhouden. Het bankje is zacht. Althans zo voelt het aan, na al die tijd op de koude steen van de kelder. Mijn hoofd ging telkens tegen de muur aan. De pijn voelde ik niet. Daar heb ik de beslissing genomen. Liefste Mama. Ik hou van jou. Onvoorwaardelijk, wat er ook gebeurt. ‘Nee’ fluister ik. Ik kan er niet aan denken. Ik mag er niet aan denken. Ik kijk uit het raam. De omgeving gaat aan me voorbij. Dromerig staar ik naar buiten. Althans, dat zullen mensen denken. Ik denk aan zo meteen, als het allemaal voorbij is. De muziek die uit mijn oordopjes komen hoor ik niet. Het zijn vage klanken in een zwarte wereld. Weer gaan de vingers van mijn rechterhand over de letters. De wonden lijken erg, maar de wonden op mijn ziel zijn erger. De omgeving verandert. Van het groen van de natuur, naar het grijs van de betonnen gebouwen. Ik zucht. New York. Bijna bij mijn eindbestemming. Liefste Mama. Ik knal met mijn hoofd tegen de leuning van de stoel aan. Misschien verdwijnt dat rotzinnetje dan. Nog even. Dan zal ik overstappen in de taxi die me naar het gebouw lijd. Bij het Central Park zal ik uitstappen. De laatste meters zelf afleggen. Het zonlicht nog een keer op mijn gezicht voelen. Schokkerig komt de bus tot stilstand. De deuren gaan open, weer met dat zachte ‘tss’. Hoe hard mijn muziek ook staat, ik hoor het toch. Het lijkt net zo hard als een kanonschot, maar dat zal het nooit zijn. Ik stap uit. Onwennig sta ik in de grote stad, waar ik toch al zovaak geweest ben. Liefste Mama. Ik loop een stukje, naar de standplaats van de taxi’s. De zwarte wijde broek zwiert om mijn benen. Het zonlicht op mijn gezicht. Nog even. Ik stap naar een taxi toe. Ik ga erin zitten. ‘Central Park’ zeg ik. De man knikt. Hij rijdt. Snel, maar toch ook met veel tussenpozen. De drukte. Ik glimlach. De wereld lijkt anders na de beslissing. ‘Rot kind, dat je bent!’ De woorden schieten door mijn hoofd. Ze raken me, terwijl ik toch weet dat ze niet van me houdt. Ik voel een traan. Ik veeg hem weg. Niet nu ook nog gaan huilen. Ik kijk uit het raam. De ontelbare gebouwen schieten aan me voorbij. Ik kijk naar buiten. Dit maakt me altijd zo blij. Één van de weinige dingen waar ik van hou. Voorbij schietende gebouwen. De gebouwen maken plaats voor groen. Central Park. Nog even. Dan is het voorbij. De taxi komt tot stilstand. Ik glimlach. Ik trek mijn portemonnee en geef de man honderd dollar. Het wisselgeld mag hij houden. Ik stap uit. Liefste Mama. Ik begin te lopen. Langzaam. Door het Central Park. De muziek dringt in mijn oren dringt nog steeds niet tot me door. De wandeling lijkt te snel voorbij. Te snel kom ik bij het grootste gebouw van The Big Apple. Ik sta ervoor stil en kijk omhoog. Dan ga ik naar binnen. Nog heel, heel even. Dan is het voorbij. Ik kies de trap. Misschien val ik dan nog wat af. Nee, te dik zal ik straks niet zijn. Liefste Mama. Rot zin. Traag ga ik de trappen op. ‘Rot kind, dat je bent!’ De woorden blijven in mijn hoofd spoken. Het moet stoppen. Het moet over zijn. Ik blijf lopen, steeds sneller en sneller. Bij het dak. Daar ben ik dan. Eindelijk. Lang duurde het. Er zit minstens drie uur tussen dat ik van huis vertok en nu hier ben. Ongeveer twee uur heb ik over de trappen gedaan. Het zijn er veel. Het dak. Ik glimlach. Liefste Mama. Ik pak mijn iPod. Op zoek naar “Spring Nicht”� van “Tokio Hotel”�. Gevonden. Ik loop naar de rand van het dak. Daar ga ik op de richel staan. Nog even kijk ik uit over de stad. Heel in de verte zie je de voorstad waar ik woon. Bitte, spring nicht! Sorry Bill. Teveel mensen hebben er voor gezorgd dat ik hier sta en dit doe. Dan neem ik de laatste stap van mijn leven. Ik tover een glimlach op mijn gezicht. Dit voelt goed. Verdomde goed. De grond nadert steeds sneller. De stenen komen hard aan. De glimlach staat nog op mijn gezicht.

- Op hetzelfde moment -

Geïrriteerd loop ik de trap op. Dat rot kind luistert niet als ik haar roep. Ik gooi de deur van haar slaapkamer open. Leeg. Dan ren ik terug naar beneden, naar de kelder, waar ze ook nog wel eens wil zitten. Ik loop naar binnen. Daar zit ze ook niet. Dan ren ik terug naar boven. Ik loop haar kamer binnen. Misschien zit ze hier ergens. Dat kind moet drank voor me halen. Ik kan het niet. Ik moet nog douchen. Dan zie ik de brief. Ik pak hem, en vouw hem open.

Liefste Mama.
Ik hou van jou. Onvoorwaardelijk, wat er ook gebeurt. Sorry, dat ik dit heb gedaan. Het moest. Je snapt me niet hé? Ik zal het uitleggen. Ga alsjeblieft ergens zitten. Desnoods op mijn bed, in een kamer waar je nooit met liefde binnenkwam. Oké, zit je? Mama. Dit heb ik nooit tegen je kunnen zeggen, zonder dat het vervult was met haat. Je weet niet wat je me heb aangedaan. Al je gemene woorden, ze spoken nog rond in mijn hoofd. Rot kind, misbaksel, what ever. Ik probeerde ze te vergeten, tevergeefs. Je maakte mij kapot, en je genoot ervan, en nog steeds bleef ik onvoorwaardelijk van je houden. Door jou woorden ben ik begonnen met snijden. Je zag het niet eens. Het enige wat je zag was je fles whisky. En al die mannen. Vaak weer een ander. En ik maar je kots opruimen, je wassen als je weer eens in slaap was gevallen, alle lege flessen weg gooien, het eten maken, afwassen, alles. En dat allemaal voor een meisje van zestien. Op school ook. Hier kwam ik in te zien dat ik dik ben. Echt dik dik. En ik ben lelijk. Het laatste zei jij ook altijd tegen mij, dus dit wist ik al. Ze zagen dat ik me sneed. Ze gingen me ermee pesten. Ze gingen de leraren tegen me opzetten, en de hele school. Niemand wou wat met me te maken hebben. En ik maar proberen me staande te houden. Tot vorige week. Toen werd alles anders. Ik zag in hoe het me zou lukken om jou gelukkig te maken. Gelukkig zonder mij, want ik kan niks, doe niks en ben een lui lelijk varken. Mama, als je dit leest ben ik al naar de andere wereld. Gesprongen, van het grootste gebouw van mijn favoriete stad, New York. Het is beter zo. Nu heb je tenminste geen last meer van me. Bij mijn begrafenis wil ik graag begraven worden in een houten kist, wat voor maakt me niet uit. Graag wil ik ook dat er iemand iets over me zegt. Lees desnoods deze brief voor. Je mag ook gedichten voorlezen, mijn gedichten boek ligt onder mijn kussen. Ik wil graag rode rozen. Die ruiken zo lekker, en ik vind ze zo mooi. Iedereen moet fleurige kleren dragen, want ik hou van kleuren. Ze maken mijn zwarte leven iets minder zwart. Ook wil ik dat er cd’s worden gedraaid met muziek waar ik van hou. In het kastje onder mijn bureau staan mijn cd’s. Zoek er maar één uit. Ook wil ik graag begraven worden in de kleren die op mijn bed liggen, dit zijn mijn lievelings kleren. Ik wil graag in of vlakbij het Central Park begraven worden, dit is het park waar ik van hou. De mensen van mijn school mogen komen. Ze mogen zien wat ze me aangedaan hebben. Wat ik zo wie zo wel wil is dat “Spring Nicht”� van “Tokio Hotel”� komt. Ik hou van dit nummer. Voor de rest moeten de mensen die mijn kist dragen in het wit. Ik wil een begrafenis met een dominee en zo’n zangkoor van die kerkbijeenkomsten met alleen maar zwarte mensen. Je weet wel, die je altijd in films ziet. Mama, ik vertrouw je. Ik weet dat je er iets moois van maakt. Tot slot wil ik nog zeggen dat ik van je hou, waar of ik ook ben, of mijn hart klopt of niet.

Big hugs, much kisses and loves from me

Love You

Kiss Amy, je enige dochter, die zoveel van je houdt.


Als ik de brief gelezen heb, zijn er plekken vochtig van mijn tranen. Amy. Wat heb ik je aangedaan? Het spijt me. Ik weet maar één manier om het goed te maken. Het is moeilijk, maar het moet. Het moet voor Amy. Ik loop naar mijn kamer, waar een klein hand pistooltje ligt. Ik pak het en loop terug naar Amy’s kamer. Ik pak een pen en een blaadje

Geacht persoon die dit leest.
Ik wil net zo begraven worden als Amy, en tegelijk met haar.
Ik hou van haar, en zo kom ik weer bij haar, en kan ik mijn fouten recht zetten.

Dan druk ik de koude loop van het pistooltje tegen mijn hoofd en haal de trekker over. Bloed spat in het rond. Ik zak in elkaar. Op naar Amy.

Reacties: