FanFic.nl

Het einde der tijden.

Het woord.

Of ik ambities heb? Dromen om naartoe te leven? Niet echt. Het lijkt of dromen en ambities me niet echt gegund worden en daarom gun ik mezelf ook geen tijd om erover na te denken. Ik zit nog een paar uur levenloos op de bank tot ik in slaap val. Een allesvernietigende slaap. Een zwart gat. Materie die in het oneindige wordt gezogen.

Ik schrik wakker, zit me recht in een fractie van een seconde en kijk naar links. Ik zie mezelf in de spiegel en ineens voelt het heel confronterend. Voor even blijf ik mezelf ook zo bekijken tot ik me weer toesta om weer te gaan zitten. Langzaam dringt de droom tot me door en het tempo van mijn hartslag schiet weer omhoog. Het is mijn vader die tegen me praatte in mijn droom.
'Mam?' zeg ik heel voorzichtig. Ze heeft één lichtje aangelaten voor mij. 'Mam!' gil ik nu en ren naar boven, alsof ik achterna word gezeten door de duvel zelf.
In haar kamer leg ik haar alles uit. Ze knikt begripvol en slaat een arm om me heen. Ik blijf naar het raam turen. Ik zie hem. Hij kijkt naar me en glimlacht naar me. Ik knipper nogmaals met mijn ogen en ineens is hij weg. Je bent gestoord, Jeanny.
'Ik mis hem ook. Hier, naast me. Zijn armen om me heen,' fluistert mijn moeder, alsof het hardop zeggen een teken van zwakte is. Alsof rouwende mensen zwak zijn. Als deze gedachten door me heen dreunen denk ik ook aan wí¡t mijn vader nou precies zei in mijn droom.
'Hij zei het alweer mama. Alweer.' 'Wat? Wat bedoel je?' Ze kijkt me niet-begrijpend aan. Haar blauwe ogen boren zich door de mijne heen.
'Hij zei dat ik het ga maken.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.