Hoofdcategorieën
Home » Jonas Brothers » I never believed in love at first sight {Jonas Brothers} » In Londen ~10~
I never believed in love at first sight {Jonas Brothers}
In Londen ~10~
PoV Emma:
Dit was de meest geweldige avond van mijn leven. Nick danste om mij heen. Echt alles aan het plaatje klopte: Een geweldige band die precies de goede muziek op het goede moment speelde, het licht van de lampen vielen op ons neer en Nick rook ook zelfs precies zoals ik me het had voorgesteld. Perfect. Toch klopte er IETS niet, het kon niet aan mij of Nick liggen. Onmogelijk. Dus het was iemand anders. Mijn ogen trokken zich van Nick los en volgden de andere mensen in de balzaal van het hotel. Natuurlijk stonden er leraaren bij, waaronder meneer van Wijk, die een beetje afstaken tegen de rest van de menigte. Maar dat was het niet. Er waren mensen die ik niet kenden, maar dat verpeste de stemming niet. Dat had je overal. Toen beleven mijn ogen haken op Jessica en Joe, het meisje dat had zich vanaf onze eerste kennismaking al als mijn aardsvijand had opgesteld en de jongen die bennen de kortste keren een van mijn betere vrienden was geworden. En daarachte, Brit, alleen. 'Euhm, Nick? Ik moet echt even...' Nick begreep het en liet me los. Tussen de mensen door liep ik naar Brit toe. 'Heey.'zei ik en ik legde mijn hand steunent op haar schouder. Joe keek naar ons, ik wist dat hij nu wensde dat het zijn hand was geweest. 'Gaat het wel?' 'Wat is dat nu weer voor een vraag?' reageerde Brit bot. 'Of het wel gaat? Moet je Joe en Jessica zien! Ik heb het gevoel alsof ik moet overgeven!' Brit deed alsof ze haar vingers achter in haar keel wilde steken. 'Je overleeft het wel,' zei ik lacherig, 'Denk gewoon aan morgen, dan vliegen we terug naar Nederland en gaan we een vakantie ZONDER Jessica en de meelopers en MET de liefste broertjes in de wereld tegemoet. Dat is overmorgen al Brit!' Ze zuchte 'Dan pas? Waarom komen ze niet dezelfde dag al?' 'Ze hadden een interview ofzo.''Een interview, dat is raar. Ik dacht dat ze vakantie hadden?''Ik denk dat ze al heel lang geen echte vakantie meer hebben gehad en weet je...?' 'Nee?' Ik grijnste. 'Ik weet precies wat we moeten doen!' Maar wat het was zei ik nog even niet. Eerst moest mijn plan uitgewerkt worden...
PoV Brit:
Emma liep weg. Ze had een plan en dat straalde van haar af. Mooi zo. Heel, heel even was ik weer in een goed humeur maar dat veranderde toen ik weer naar Joe keek. Niet dat ik het slechter kreeg altijd als ik Joe aankeek, maar het ging om het kind dat aan hem hing en de manier waarop hij ernaar keek. Hij was niet blij, zachtgezegt. Het liefste wat ik nu zou willen doen is hem verlossen, maar dat zou alles verpesten. Niemand zou daar beter op worden, nouja, behalve Joe dan... Nog even, Brit! Ik praatte mezelf moet in. Nog maar heel even en dan was alles weer goed. Ik praate tegen mezelf, heel kinderlijk ja, maar ik kan er niks aan doen. Dit doen ik nou altijd als ik eenzaam ben of me verdrietig voelde. Ik begon tegen mezelf of andere levensloze voorwerpen te praten. Op een een of andere manier ga ik me daarvan beter voelen. Nog maar heel even, en dan is dit verschikkelijke feest voorbij...
PoV Joe:
Wazig keek ik voor me uit. Het monotone geluid van de muziek werd zachter en verdween toen helemaal. En ik werd wakker. Snel duwde ik het blok dat de hele avond aan mijn been had gehangen weg en rende naar mijn lieve Brit toe. 'Kom meer, snel!' zei ik voordat ik haar mee ontvoerde naar de gesamelijke hotelkamer van mijn broers, en nu ook Dani. Ze deed niets liever. Ik vroeg haar te wachten in mijn slaapkamer terweil ik naar de kamer van Nick rende. Het kettinkje dat daar al die tijd had gelegen stopte ik terug in het doosje. Pure prefectie. Ik rende door naar de badkamer er gooide een plens water in mijn gezicht, vervolgens waste ik mijn handen. Ik wilde alles van Jessica van me afspoelen voordat ik naar Brit ging. Vervolgens kamde ik mijn haar achterover, maar het zag er niet uit dus deed ik het weer warrig. Brit vind je leuk zoals je bent, zei ik tegen zichzelf. Ik hoor dat Brit een beetje kan tegen mensen die tegen zichzelf praten, want dat doe ik vaak. Als ik verdrietig of onzeker ben ofzo, maar ik denk dat ze er wel mee kan leven. Toen liep ik naar mijn kamer. Brit zat op mijn bed, als een parel in het zijde. Echt een dooie uitdrukking, ik weet het. Ik weet niet of het uberhoubt een uitdrukking is, maar je snapt wat ik bedoel. Hoop ik. Ik ging voor haar zitten, op mijn hurken, en pakte haar handen. 'Brit, mag ik je een serieuze vraag stellen?' Brit glimlacht, ze glimlacht heel mooi. Ik weet niet precies als wat. Maar het meisje uit mijn dromen kon er niet aan tippen, nee dat klopt niet. Dit IS het meisje uit mijn dromen. En ik zou willen dat ik nooit meer wakker werd. Ik weet niet of Brit op mijn vraag geantwoord had, vast wel, maar mijn hele hoofd was al op hol geslagen na haar lach. Dus deed ik maar gewoon iets wat ik al veel eerder had moeten doen. Ik liet een van haar handen los en pakte het doosje dat ik weer in mijn broekzak had gestopt. Mijn andere hand liet de hare ook los en maakte het doosje open. 'Wil je mijn vriendin zijn?,' vroeg ik. Het was het liefste dat ik ooit gevraagt had. Maar weer kon ik haar antwoord niet horen, het was Brit, dan moest ze maar niet zo lachen. Niet dat ik er een probleem mee had. Als in een waan maakte ik het kettinkje om haar nek vast. Toen ging ik naast haar op het bed zitten en knuffelde haar plat. Ze had drie dubbel "ja" gezegt. Brit drukte zich dicht tegen me aan en mijn zicht werd weer wazig, al het geluid in de kamer [dat niet veel was] begon weer te gonzen en alles werd nog erger toen ik haar lippen op de mijne voelde. Maar deze keer was het een goedde waas, waarvan ik hem altijd bij me wilde hebben. En ik wist dat dat ook zo zou blijven, zolang Brit maar bij me was.
Reacties:
Yeah!
(had ik al gelezen.. quizlet
)maarruh, Snel verder!<33333
(dubbele reacties geven is funny!
)
Mag ik weer een melding?