FanFic.nl

Keep out of my life

part 1 of keep out of my life

Ik sta met mijn rug naar de spiegel. Mijn hele rug is versiert met blauwe plekken. Mijn gymlerares ziet me al weer aankomen met een briefje. Ze zei al dat ik de volgende keer gewoon mee moest gymmen. Ik trek mijn shirt weer naar beneden en fatsoeneer mijn make-up. Snel eet ik een musli-reep. Ik kijk door het raam naar buiten. Het weer zit zo te zien weer mee. Met mijn regenjas aan, loop ik naar de auto. In mijn auto is het ijskoud. In de hoop dat het op school warmer is, rijd ik naar school. Als ik de auto uitstap zie ik een zilveren volvo het parkeerterrein oprijden. Uit de auto stappen vijf mensen. Ik heb ze nog nooit eerder hier gezien. Ik besteed er verder geen aandacht aan en loop naar wiskunde. Ik gooi mijn tas op de lege plaats naast mij. Nogmaals blij dat ik alleen zit. Het is niet het feit dat ik geen vrienden heb. Nee, het is meer dat ik niet vaak vriendschappen aan ga. Althans niet met mensen uit de buurt. Mijn gedachte worden verstoord door de jongen die langs mijn tafel loopt. Hij heeft een parelwitte huid en bronskleurig haar, dat warrig alle kanten op staat. Hij loopt vrij sierlijk en je hoor zijn voetstappen bijna niet. De leraar stuurt hem natuurlijk naar de enige leg plek in de klas. Ik haal zuchtend mijn tas van de andere tafel en schuif mijn stoel naar voor. Als ik hem weer terugschuif klapt mijn rug tegen de rugleuning. Een pijnscheut gaat door me heen. Mijn gezicht betrekt eventjes. Dan heb ik mijn pokerface weer terug. Ik draai me om naar mijn nieuwe buurman. ‘Hey ik ben Ginny,’ mompel ik. ‘Edward,’ lacht hij. Zijn ogen hebben de kleur van topaas. Zijn neus staat perfect recht. Er zitten donkere kringen onder zijn ogen. Het lijkt net of hij aan slapeloosheid leidt. Onder zijn strakke lichtblauwe shirt zijn goede spieren zichtbaar. Hij draag een spijkerbroek, met daaronder nikes. Zijn vuist ligt op zijn been. Zijn ogen staren naar buiten. Ik heb altijd al gevoel gehad voor details. Iets wat mijn moeder dus heel vervelend vond. Aan details mis ik niets, het geheel ontgaat me meestal. ‘Ginny zou je willen meedoen met de les.’ ‘Ja meneer.’ Ik leef dus nogal in mijn eigen wereld. De meeste leraren geven daar niets om, zolang ik maar goede punten haal. Dat is bij wiskunde niet het geval. Ik begrijp er niets van. Zuchtend sla ik mijn boek open. Ik probeer te volgen wat er allemaal gedaan wordt. Ik kom er niet wijs uit en zucht nog eens. ‘Moet ik je helpen,’ klinkt een honingzoete stem naast me. Natuurlijk schrik ik. Ik was heel mijn buurman al weer vergeten. Vast nog een reden hoe ik de mensen hier op een afstand houdt. Ik begin al met nee te schudden, maar dat wordt uiteindelijk ja. Samen buigen we ons over mijn boek. Een zoetige geur dringt mijn neus binnen. Ik kan niet meteen zeggen wat het is. het is heel apart, ik heb het nooit eerder geroken. Bij zijn modieuze stem heb ik iets minder moeite om bij te blijven. Het duurt niet lang voordat ik het snap. Met een beetje moed, begin ik aan het huiswerk. Het lukt veel beter dan eerst. Als ik na de les Edward wil bedanken, is hij al weg. Ik heb nog nooit iemand zo snel weg zien zijn. Verwildert haal ik mijn schouders op.

De hele verdere dag heb ik Edward niet meer gesproken. Hij en zijn familie zaten in de pauze apart. Ik had de moed niet om er op af te stappen. Ik weet niet, ze hebben iets onheilspellends over zich heen hangen. Iets afstotelijks. Ze hebben allemaal dezelfde witte huid en lijken allemaal gespierd. De een wat meer dan de ander. Hun ogen hebben ook dezelfde soort gouden kleur. Ach het gaat me toch niets aan. Thuis begin ik aan mijn huiswerk. In mijn agenda staat dat ik morgen een test Spaans heb. Ik sla mijn boek op en begin te leren. Ik ben zo verdiept dat ik niet merk dat mijn vader thuiskomt. Ik schrik me kapot als mijn kamerdeur opengaat. ‘Wat eten we?’ ‘Een magnetronschotel,’ antwoord ik terwijl ik langzaam opkijk. Zijn blik staat neutraal, maar hij is niet dronken. Gelukkig. ‘Ik zet het wel alvast in de magnetron.’ Ik pak mijn boek en loop naar beneden. Daar zet ik het eten in de magnetron en ga verder met leren. Mijn vader bestudeert me aandachtig. Ik word er door afgeleid en ben blij als het belletje gaat dat het eten klaar is. In no time is de tafel gedekt en staat het eten erop. Heel de tijd heeft mijn vader me zitten te bestuderen. Zelf heeft hij geen vinger uitgestoken. Na het eten gaat hij zonder iets te zeggen naar de tv. Ik ruim alles op en ga douche. Express kijk ik niet in de spiegel. Ik zie er waarschijnlijk toch wel als een zombie uit. Een blik op de wasmand zegt dat ik weer moet gaan wassen. Ik graai al het witte uit de wasmand en doe die in de wasmachine. Een uur later hang ik het op. Dan besluit ik naar bed te gaan. Zo gauw ik stil lig komen de gedachten onzekerheid, twijfel en angst spelen er een grote rol in. Ik zie vaag mijn moeder opduiken. Met dat vredige beeld val ik uiteindelijk in slaap.

Reacties: