Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Dubbel » 8
Dubbel
8
Jill:
Vrijdag. Ik heb Tim nu al zeven keer geroepen en nog is ze haar bed niet uit. “Tim, schiet op!”¯ “mwjaaah.”¯ Murmelt ze waarna ze iets roept over dat ze me wel op school ziet. Zuchtend haal ik mijn schouders op en pak vervolgens mijn spijkerjack van de stoelleuning. Tim komt wel op school. En anders maar een uur te laat. Ik blijf niet roepen.
eenmaal bij de bushalte kijk ik nog een paar keer achter me maar nergens is een Tim te bekennen. Als de bus voor rijd stap ik maar in. Die komt te laat dus. Ik loop de treden van de bus op en loop de bus verder binnen. Gejoel, geschreeuw, geklier, gepest. Het is zoals gewoonlijk allemaal aanwezig. Ik ben genoodzaakt te gaan staan helaas. Al was Tim er dan had die wel een paar mensen weggejaagd. Maar in wegjagen ben ik nu niet bepaald een ster. Hopelijk zijn die twaalf minuten zo om.
na welgeteld vier minuten voel ik plots dat iemand me knijpt op een plaats waarvan ik liever heb dat ze afblijven. Mijn achterwerk. Ik draai me verschrikt om en zie een stel jongens lachen. Derde klassertjes zo te zien. Hooguit zestien jaar. Met een rood hoofd draai ik me om. Al wagen ze het nog eens! Ik voel een hand langs mijn zij gaan en draai me nu boos om en kijk recht in twee grijsblauwe ogen die me brutaal aanstaren. “boos? Wat is er lekker zwartje?”¯ kotsneiging. Dat is het eerste wat er in me op komt. Als ik de jongens wat beter bekijk zie ik wat er loos is. Die zijn stoned. Zo stoned als een stel garnalen. “niets. Maar rot op met me te betasten wil je? Ga liever nog wat joints roken en laat mij gewoon staan ja?”¯ de jongen pakt mijn pols vast en zijn grijns heeft plaatsgemaakt voor een mond in de vorm van een streep en ogen die nog doffer staan waardoor zijn ogen al helemaal grijs lijken. “let even op je woorden moppie. Je zwarte randen rond je ogen maken je ogen namelijk niet zwart en leeg. En zo te zien wil jij wel wat.”¯ Hij gebaart naar beneden en ik ruk mijn pols los. “rot een eind op.”¯ murmel ik. Als de jongen zijn hand weer bij mijn kont begeeft sla ik die hardhandig weg. De jongen moet even zijn evenwicht bewaren en kijkt me dan boos aan. “bitch!”¯ roept hij waarna hij me omver duwt. Ik kan me nog net aan een van de palen in de bus vasthouden waarna ik boos overeind kom. “moet jij zeggen met je stonede kop!”¯ toen ging het even snel. Ik heb altijd al gehoord dat mensen onder invloed van drugs heftiger kunnen reageren. Echt geloven deed ik het niet. Nu wist ik dat dat een fout was.
De jongen pakte mijn schouders vast en gaf me een knie in mijn maag. Ik sloeg dubbel maar trapte hierna op zijn voet. De jongen schold met allerlei woorden en gaf me een vuistslag in mijn gezicht. Iets warms liep over mijn gezicht. Om me heen begonnen allerlei kinderen ‘vechten!’ te roepen en de mensen verzamelde zich om ons heen. Genadeloos, dat zijn kinderen. Voor ik het wist stonden de vrienden van de jongen om me hen en probeerde ik maaiende armen te ontwijken. De bus remde plots met een noodgang en de buschauffeur draaide zich om. Het vechten hield op. “eruit jij! Ik moet geen herrieschoppers hier.”¯ Riep hij wijzend op mij. Hij maakte een grapje… toch? Zij waren begonnen! Daar was iedereen getuigen van geweest. Maar de buschauffeur wees met zijn duim over zijn schouder naar de deur toe. “maar…”¯ “geen gemaar. Eruit. Je loopt maar.”¯ Ik kon niet meer tegensputteren en hees mijn tas die op de grond lag over mijn schouder. De jongens hadden zich al weer op hun bankjes gezet en er klonk alleen maar geroezemoes. Ik struikelde over een uitgestoken been en krabbelde haastig op. ik had amper een stap buiten de bus gezet of deze reed al weer verder. Mij achterlatend op de weg.
met mijn vingers ging ik langs mij gezicht. Het begon nu toch wel te prikken. In mijn tas zocht ik naar iets als een spiegeltje maar met schoolboeken, etui en rekenmachine kom je niet erg ver. Het kon me eigenlijk al niet meer schelen. Ik wilde dat Tim hier was. Zij had mij getroost en dan zouden we samen naar school gelopen zijn. Waarom moest ze dan ook uitgerekend vandaag weer te laat komen. Ik vocht tegen tranen en kneep mijn vuisten ineen. Ik kon nu maar beter gaan lopen. Anders was ik én gehavend én te laat op school.
na een aantal meter, ik weet niet eens hoeveel, stopte er een auto naast me en toeterde. Ik schrok op uit mijn gedachtes en keek op. geblindeerde ramen… was dit betrouwbaar? De achterdeur van de auto vloog open en een stel lange benen stapte uit. “wat is er met jou gebeurd?”¯ vroeg een verbaasde stem en toen ik op keek zag ik Tom voor me staan. Ik durfde hem niet aan te kijken en keek dus demonstratief naar mijn voeten met een boze blik. Tom zuchtte en pakte me bij mijn schouder vast en dwong me de auto in. Toen ik eenmaal zat bleek Bill naast me te zitten die me geschrokken aan keek. “mam, we kunnen weer rijden hoor.”¯ Hoorde ik Tom tegen zijn moeder zeggen en de auto begon weer te rijden. “man, wat is jou overkomen?”¯ vroeg Bill en ik zuchtte. “gevochten.”¯ Mompelde ik. “een stel stonede jongens zat aan me en toen ik een opmerking maakte begonnen ze te vechten. Ik werd als schuldige aangewezen en dus de bus uitgezet. Meer niet.”¯ Het was even stil in de auto. “Bill, pak even een spiegel en een tissue wil je?”¯ zei Simone die zich op de weg concentreerde. Bill rommelde gelijk in zijn schooltas en pakte een spiegeltje en tissues eruit. Zodra ik mijn spiegelbeeld zag schrok ik wel even. Bloedlip, bloedneus, schram over mijn gezicht en een beurse plek bij mijn rechterwang. Het bloed boende ik weg met wat speeksel en ik bedankte Bill voor de spullen. “waar is Tim eigenlijk? Anders hadden we die ook een lift kunnen geven.”¯ Zei Tom en ik sloeg chagrijnig mijn armen over elkaar. “madam komt te laat doordat ze haar bus mist. En daardoor ben ik de dupe van dit gevecht. Met haar erbij gebeuren deze dingen niet.”¯ Tom grinnikt en ik geef hem een douw. “niet leuk!”¯ grom ik en Bill legt sussend zijn hand op mijn schouder. Het doet mijn pissigheid snel verdwijnen. “geen zorgen. We lopen zo wel even naar de EHBO oké?”¯ ik knik dankbaar.
Tim sloft het lokaal binnen met haar zonnebril op haar neus. “te laat Kaulitz!”¯ roept onze docent en Tim zucht diep. “kaylitz.”¯ Mompelt ze terwijl ze het bekende ‘te laat’ briefje op het bureau van de docent gooit die zijn les weer opneemt. Als ze naast me plaats wilt nemen kijkt ze verbaasd naar de plek naast me die is opgevuld door Bill en vervolgens naar mij. Hierna zie je haar nog verbaasder kijken door haar hoog opgetrokken wenkbrauwen. “what the hell is er met jou gebeurd?”¯ vraagt ze na het zien van mijn gezicht waar ik nu een ijskompres tegen hou om de blauwbeurse plek niet te doen laten zwellen. “gevechtje in de bus.”¯ Lach ik verontschuldigend. Tim zet haar zonnebril af en kijkt me even goed aan. “wie?”¯ vraagt ze alleen maar. “een stel stonede derde klassers. Meer niet.”¯ Antwoord ik terug terwijl Tim naast Tom ploft.
Tijdens de pauze is Tim nergens te bekennen. Tom en Bill hebben zich bij mij gevoegd en we zitten een beetje bij de bankjes in de gang. Plots komt Tim aangewandeld terwijl ze over haar knokkels wrijft. “sorry.”¯ Mompelt ze beschaamd als ze mij aankijkt. “hoe hard?”¯ vraag ik en Tom en Bill zie je vragende blikken uitwisselen. “geen blijvend letsel. Hoogstens één gebroken neus. Maar dat ging dan per ongeluk.”¯ Ik zucht en Tim ploft naast Bill. “ze heeft die derde klassers in elkaar gebeukt omdat ze mij pijn deden.”¯ Zucht ik. “hoe weet je dat je de juiste gepakt hebt en waarom?”¯ Tim snuift en kijkt de andere kant op. “het gaat vanzelf. Wie aan haar komt, komt aan mij. En zo moeilijk is het niet te raden. Zoiets voel je wel aan.”¯ We zwijgen.
“Ander programma!”¯ zeurt Tim die een zoveelste poging doet om de afstandsbediening uit Martin’s handen te graaien. “nee, ik wil dit even zien. Jullie hebben de hele dag de tijd om voor die beeldbuis te hangen dus laat mij nu ook even.”¯ “welke tijd? Wij zitten op school hoor! En dit is echt übersaai!”¯ “nee, dit is hartstikke interessant. Ga anders boven tv kijken.”¯ “nee. en wie kan het überhaupt schelen wat de bodemgesteldheid van zuidoost Groningen is?! Het ligt niet eens in Duitsland!”¯ Martin zucht diep en houd de afstandsbediening nog steeds ver bij Tim weg. “weet je wat? Ga anders vanavond uit! Dan heb ik een avondje rust met mijn tv!”¯ Tim springt gelijk vrolijk op en trekt mij uit mijn stoel. “moet het echt. Ik heb eigenlijk niet zo heel veel zin.”¯ Zeg ik. Toch word ik naar boven getrokken en mijn kledingkast ingeduwd. Ik haal mijn groen zwarte shirt uit de groene stapel die ik de laatste keer met het uitgaan ook aan had. ‘our mission? Get a hangover!’ ook deze keer lacht de tekst me toe. Snel een zwarte wijdere jeans erbij en een zwart vest met rode accentjes en klaar! Ik heb geen zin om me vanavond helemaal uit te sloven voor het uitgaan. Tim staat al in de badkamer met zo te zien een blauw topje en een groot grijs bruinig vest. Ze heeft weer haar smiley regenboog veter sneakers aan en heeft haar dreads weer bijeengebonden.
Samen lopen we naar beneden waar Martin net de telefoon weg legt. “wachten jullie nog even op de anderen?”¯ vraagt hij en wij kijken elkaar vragend aan. “welke anderen?”¯ “wel, ik werd net gebeld door Simone, die nieuwe buurvrouw van verderop. Ze wilde het recept van onze cake nog weten en vertelde me dat zij en Gordon met precies hetzelfde probleem zaten als ik net zat. Daarom zei ik dat hun zoons wel met jullie mee konden gaan. Hebben wij rust en jullie een leuk groepje om mee uit te gaan. Dolletjes toch?!”¯ chagrijnig kijken we Martin aan. “hadden jullie niet eerst even kunnen vragen of wij het wel oké vonden?”¯ Martin zie je even nadenken. “nope. Anders had ik jullie al helemaal niet weg gekregen hier.”¯ We sturen beide onze duivelse doodsblik op Martin af die hem doen grijnzen. Op dat moment gaat de voordeurbel en sprint Martin zowat naar de deur. Simone staan achter Tom en Bill die beide een andere kant opkijken. “veel plezier vanavond lieverds.”¯ Zegt ze vrolijk. “ja vast.”¯ Zegt Tom met een toon die vol sarcasme zit. Martin werp ons de huissleutels toe en duwt ons bijna het huis uit. “have fun en bel even als je in een ander bed beland.”¯ Zegt hij waarna hij doodleuk de deur dichtgooit. Simone is de straat al uitgereden en nu staan wij hier een beetje verbaasd en beschaamd tegenover elkaar. “ouders…”¯ “voogden…”¯ mompelen we terwijl we het tuinpad afslenteren. “waarheen?”¯ vraagt Tom en Tim wijst naar het einde van de straat. “we gaan eigenlijk altijd naar Alex.”¯ Tom en Bill kijken elkaar verbaasd aan. “dat was voorheen een van onze lievelings barren!”¯ we lachen en beginnen maar met onze wandeling erheen.
Reacties:
whohooo!!!
Dat gaat daar nogal heftig aan toe!!
Maar, anyways, De tweelingen die samen op stap gaan *wenkbrauwwiebel*
Dat gaat nog wat worden!!
Snel verder!!
3DE klassers met hun wietkoppen -,-
en die buschauffeur is een kaaskop.
als hij nou eens één keertje in die achteruitkijkspiegel vn hem keek zag hij wat er écht ge beurde -,-'
tsssssssss.
Maar een duo-tweeling-stel, dat wordt leukkk *oehlala*
dat wordt leukkkk <33
Snel Verder <33
xxxx.