FanFic.nl

Last flight of the Phoenix

Last flight of the Phoenix

“Well all I wanted was to be your one and only
But all I ever got from you was being lonely”�

Zelfs in November blijft Gainesville onnatuurlijk warm. Geen sandalenweer, maar ook geen nood aan een sjaal of een muts. Een kostuumvest over een hemd is meer dan genoeg. De leren jas is er ronduit teveel aan.
Hij staat op de parking van het rouwcentrum, de motor wankel tussen zijn benen geklemd, en frunnikt machinaal aan de sluiting van de valhelm op zijn schoot. Open, dicht, open, dicht, open, dicht. Het geklik wordt enkel onderbroken als hij één hand door zijn haar haalt, dan gaat hij weer verder.
De helm valt op de grond, stuitert tot bij het achterwiel. Ogen ten hemel geslagen, twee handen vegen nerveus langs zijn wangen, wrijven de tranen terug.
‘Komaan, Reeves. Raap jezelf bij elkaar.’ Hij haalt een paar keer luidruchtig zijn neus op, knippert heftig en stapt in één bruuske beweging van de motor. Op weg naar het gebouw ritst hij de motorvest open en hangt ze over zijn arm.
Rain begroet hem aan de deur, haar ogen zitten bijna dicht van het huilen maar toch trekken haar mondhoeken in iets wat voor een glimlach moet doorgaan.
‘Keanu.’ Dan stort ze in zijn armen in elkaar, huilt met gierende uithalen. Hij gooit zijn jas in een hoek zodat hij zijn handen vrij heeft. Troostend wrijft hij over haar rug tot ze zichzelf weer enigszins onder controle heeft. Als een kind wrijft ze met haar knokkels door haar ogen, bijt op haar trillende lip en gaat hem met gebogen hoofd voor naar de rouwzaal.
De kamer is volgepakt. Familie en vrienden, alleen mensen die hem nauw aan het hart lagen. Opvallend weinig gezichten uit de filmwereld, die werden zoveel mogelijk geweigerd. Zij waren het immers die... Zonder hen zou... Hij kan het zelfs niet denken. Maar hij is opgelucht -niet blij, hoe zou hij blij kunnen zijn, maar wel opgelucht- dat dié wereld hem op het einde toch niet heeft gekregen. De finale was voor het platteland van Florida, niet voor de glamour van Hollywood die hem nooit verdiend had. Zonder hen zou River immers nog leven.
Daar, hij had het gedurfd. Zijn kaak verstrakt en de tranen prikken opnieuw, verleidelijk. Maar hij is nog te kwaad om te huilen. Hij is er zeker van, als Hollywood er niet was geweest leefde River nu nog. Dan was hij nooit beginnen acteren. Dan had hij nooit drugs gebruikt.
Dan hadden zij elkaar nooit leren kennen.
Vermoeid sluit hij zijn ogen. Het was ook nooit goed.
Joaquin, zijn broer, zit naast de kist met zijn hoofd in zijn handen. De vloer onder hem vertoont een interessant druppelpatroon van de tranenvloed die sinds 31 oktober schijnbaar niet meer is gestopt. Hij legt voorzichtig een hand op Joaquin’s schouder, die houdt een kletsnat en van pijn doorgroefd gezicht naar hem op. Ze knikken moeilijk naar elkaar, Joaquin zakt weer ineen en grijpt met zijn rechterhand naar de troostende vingers. Hij knijpt vreselijk hard, en Keanu laat hem begaan. Zijn aandacht is intussen op de kist gericht.
Het is hem, en toch weer niet. De River die hij zich herinnert lag nooit zo versteven, de handen gevouwen op zijn borst, zijn haar netjes geknipt en gekamd. De echte River, zí­jn River, zat nooit stil. Vooral zijn handen waren constant in de weer. Ze plukten aan de snaren van een gitaar, haalden zijn haar door de war of tikten de as van een sigaret. Soms zelfs allemaal tegelijk. Hij praatte, lachte, gluurde onder zijn wimpers door. Het gezicht in de kist lijkt op dat van hem, maar hij is het niet. Ze hadden net zo goed een poster op het kussen kunnen leggen.
Enkel het t-shirt klopt. Aleka’s Attic. Hij wil erom glimlachen, maar houdt zich in.
Zijn hand glijdt uit de greep van Joaquin en klemt zich om de rand van de kist. Om hem heen gaat het rouwen gewoon door, maar hij is een miljoen lichtjaren ver weg. Terug naar een tijd waarin die lippen nog lachten, waarin hij de hartslag onder die huid had gevoeld, en waarin hij die groenbruine ogen zijn hele hart en ziel had toevertrouwd.

‘Cut! Oké, binnen 5 minuten doen we nog een take.’ Keanu slaakt een zucht en wrijft over de stoppels op zijn wangen, een deel van zijn personage in My Own Private Idaho. River, zijn tegenspeler, schudt zijn haar voor de zoveelste keer uit zijn gezicht. Het valt meteen terug. Hij loenst onder de lok vandaan tot hij Keanu’s blik vangt, grijnst breed en blaast het haar omhoog.
‘Waar zit jij om te lachen?’
‘Jouw gezicht.’
‘Wat is er met mijn gezicht?’
‘Je kijkt zo.’ En hij doet een overdreven versie van de vermoeide frons. ‘Plus, die baard staat je niet.’
‘Zeg dat tegen Gus, het was niet mijn idee. Hij vond dat Scott stoppels moet hebben.’
‘Arme jij,’ gniffelt River. ‘Mike draagt gelukkig alleen maar een lelijke jas. Maar jij kan die baard niet uittrekken tussen de shots.’
‘Jij solliciteert naar een dreun, weet je dat?’ gromt Keanu. Hij doet zijn best om niet te lachen. Hij kent River sinds de opnames van I Love You To Death en hij mocht hem onmiddellijk. Het is onmogelijk om langer dan een minuut kwaad op hem te zijn, zelfs wanneer hij -zoals nu- bewust op zijn zenuwen werkt.
‘Je mag niet slaan,’ zeurt hij met een hoog stemmetje. ‘Je moet me zoénen!’
‘Don’t remind me.’ Ze nemen de kampvuurscène op, waarin Mike bekent dat hij verliefd is op Scott en Scott hem uiteindelijk in zijn armen neemt om hem te troosten. Eigenlijk liggen ze gewoon tegen elkaar aan, maar Gus wil toch de indruk opwekken dat er even iets meer gebeurt tussen de twee vrienden. Ze hebben net zes scènes op rij verknoeid doordat er steeds één van beide in de lach schoot. River had de laatste giggle fit op zijn naam staan.
‘Als jij je daarnet even serieus had gehouden, waren we er al van verlost.’ Keanu geeft hem een niet-gemeende schop en strekt zijn armen boven zijn hoofd. De harde ondergrond is alles behalve comfortabel en de rook van het kampvuur prikt in zijn vermoeide ogen.
‘Verlost, pfff. Alsof je het zo erg vindt.’
‘Wat bedoel je daarmee?’
‘Je greep me bij die laatste take wel zeer overtuigend vast.’ Hij knipoogt, en gaat in één adem van River Phoenix naar Mike Waters. ‘Maar ik snap het. We’re good friends and it’s good to be... you know… good friends. That’s a good thing.’
‘Zou je misschien voor één keer langer dan vijf minuten dezelfde persoon kunnen blijven? Ik word schizofreen van jou.’ Keanu doet zijn best om niet te laten merken dat hij toch een beetje onder de indruk is. Die jongen glipt van het ene karakter in het andere alsof het niets is. Een briljant acteur, maar je krijgt geen hoogte van hem. Hij weet nooit helemaal zeker wanneer hij River serieus mag nemen.
Een assistent schikt een paar nieuwe houtblokken op het vuur en houdt een fakkel bij de vlammen. Hij plant hem een paar meter verder stevig in het zand, net buiten het zicht van de camera. Gus wil meer licht op de scène, maar als ze er lampen op gaan richten zal het er op het scherm niet meer geloofwaardig uitzien. Dan maar de veiligheidsvoorschriften in de wind slaan.
‘Iedereen op zijn plaats! We doen ‘m nog eens!’ klinkt het over de set.
‘Showtime,’ mompelt River en haalt zijn haren nog eens door elkaar. Keanu speelt met de dobbelsteen in zijn zak, het geluksbrengertje dat hij op de set altijd bij zich heeft. Iemand slaat een klapper dicht.
‘Action!’

De eerste take gaat weer mis, en deze keer was het Keanu’s schuld. Wat een uitgelezen moment ook om te beginnen niezen. River grinnikt nog even maar trekt zijn gezicht in de plooi zodra de klapper opnieuw dichtslaat.
De tekst klopt helemaal dit keer, en de belichting zit perfect. Keanu maakt zijn hoofd leeg van camera’s en scripts, focust zich op de figuur aan de andere kant van het kampvuur. Mike Waters, zijn beste vriend, de jongen die zich al vier jaar samen met hem prostitueert in Portland. Mike is verliefd op hem, op Scott. Maar hij is geen homo, hij doet het voor het geld. Maar Mike...
Nu moet het gebeuren, de sleutelscène. Een beetje opschuiven, armen open, aarzeling. Mike schuift naar hem toe, hij past precies in de curve van zijn arm en schouder. Dicht tegen elkaar aan, een arm over zijn schouders. Hij weet dat de camera nu een close-up neemt maar bant die gedachte even snel uit zijn hoofd als ze is opgekomen. Zijn vingers over Mike’s achterhoofd, hun gezichten bijna tegen elkaar.
Mike opent zijn ogen, de glans weerspiegelt in het licht van de fakkel. Er verandert iets in de blik en plots is het niet meer Mike maar River die in zijn armen ligt. Scott wordt eensklaps weer Keanu maar de camera blijft draaien, blikt de laatste tellen van de scène in, en River leunt een centimeter verder naar voren tot de ene mond de andere vindt.
Het is nauwelijks meer dan een aanraking, geen zoen in de strikte zin van het woord en nauwelijks langer dan een seconde. Dezelfde seconde waarin iemand een klapper laat vallen en een onhandige assistent de fakkel omver stoot. Een geluidstechnicus vloekt dat het knettert, iemand schreeuwt vier of vijf keer ‘Cut!’, de camera’s worden uitgeschakeld en Gus raapt de fakkel op en brult overal bovenuit ‘Niks aan de hand! Het staat erop!’
River en Keanu liggen nog steeds op hun plek in het zand, de eerste met de kleinst mogelijke glimlach in zijn mondhoek, de tweede alsof hij net zijn vingers in een nat stopcontact heeft gestopt.
‘Hoor je dat? Het staat erop,’ mompelt River. ‘Je bent ervan verlost.’ Keanu schudt zijn hoofd kort heen en weer, knippert de versteven blik uit zijn gezicht.
‘What in the...’ River haalt verontschuldigend zijn schouders op en maakt aanstalten om overeind te komen. Keanu grijpt de zoom van zijn jas stevig vast en plant zelf een zoen op de lippen van zijn tegenspeler, iets harder dan bedoeld, bijna geïrriteerd. In alle commotie om hen heen gaat het onopgemerkt voorbij.
‘You knew?’ sist Keanu.
‘I guessed.’ River grinnikt. ‘Het stond op je gezicht te lezen. Je bent slecht in geheimen bewaren.’ Hij schuift uit de armen van Keanu, raapt een tak van de grond en gaat ermee in het vuur porren, de tevreden glimlach perfect uitgelicht door de dansende vlammen. ‘Heeft iemand mijn sigaretten gezien?’

Dat was het begin geweest, hun eerste zoen. Hij had alleen nooit gedacht dat het begin en het einde zo snel op elkaar zouden volgen.
Twee maanden later hadden ze de laatste scènes van My Own Private Idaho ingeblikt. River had nieuwe projecten op stapel staan, net als hij. Ze hielden contact, zoals beloofd. Ze zochten elkaar op, thuis of op sets of ergens tussenin. Ze zagen elkaar op awardshows, elk met een meisje aan hun arm. En elke ontmoeting verliep op dezelfde manier: met het bedenken van een excuus om ergens alleen te zijn, een kamer, een trailer, desnoods een toilet, en elke kostbare seconde privacy te benutten.
Soms had Keanu het gevoel dat ze elkaars lippen kapot zouden kussen, dat ze zouden sterven in elkaars armen omdat ze gewoon vergaten te ademen.
Hij had River helemaal verkend, uit het hoofd geleerd, zodat hij hem zelfs wanneer er een halve wereld tussen hen in lag haarscherp voor zich kon zien. Dat maakte de eenzame momenten draaglijk.
Niemand wist het. Hij was dan misschien slecht in geheimen bewaren, River was een natuurtalent. Natural born liar, zo noemde hij zichzelf. Daarom ging acteren hem zo makkelijk af, hij oefende al zijn hele leven. Het was een rush, één van zijn verslavingen. Hij was zo vatbaar voor kicks, zo makkelijk te verleiden tot genot met een keiharde terugslag. Sigaretten, drugs en leugens. Dat krijg je ervan, had Keanu zo vaak gedacht. Het is de schuld van God, dit is wat er gebeurt als je één vacuüm van perfectie probeert te creëren in een lelijke wereld. Ooit komt er een barst. De lelijkheid sijpelt binnen, de druk valt weg en alles knalt uit elkaar. Ergens had hij altijd geweten dat hij River niet zou kunnen houden. Maar dat het zo oneerlijk veel pijn zou doen...
Te jong, te tragisch, te getalenteerd.
Dood. Gewoon dood.
Hij had stiekem gehoopt dat het einde niet zo definitief zou zijn. Dat hij River op een andere manier zou kwijtraken. Alles zou beter zijn geweest dan dit. Misschien zou Hollywood eindelijk greep op hem hebben gekregen en zou hij Keanu hebben afgewezen. Misschien zou Samantha, zijn vriendin, erachter komen. Misschien zou ze zwanger worden, en zou River er een punt achter zetten om een gezin te stichten. Misschien zou het succes hem zo erg veranderen dat Keanu op een dag zou opstaan en niets meer voor hem zou voelen.
Hij komt weer bij kennis, veegt door zijn troebele ogen. Hij weet niet hoe lang hij hier heeft gestaan, maar zijn vingers doen pijn waar ze de kist omklemmen en zijn gezicht is nat van de tranen die blijkbaar al een hele tijd onopgemerkt stromen.
Met moeite focust hij zijn blik op het dode gezicht, en hij weet dat niet River, maar hij, Keanu, de grootste leugenaar is van de twee. Een leugenaar en een lafaard. Hij had River nooit kunnen laten gaan, wat er ook was gebeurd. Zelfs voorbij dit meest definitieve einde, voorbij de dood, kan hij hem niet loslaten. Is dat laf? Zwak? Of is het alleen maar menselijk om je aan die ene echte liefde vast te klampen met alles wat je hebt tot het pijn doet?
Zijn herinneringen maken een sprongetje naar die ene avond, hun avond, toen de opnames van My Own Private Idaho waren afgerond. Na het feestje met de crew waren ze met z’n tweeën op de motor gestapt en doelloos rondjes beginnen rijden. Dezelfde versleten motor uit de film, de motor die Keanu achteraf had gekocht en waar hij vandaag mee naar het rouwcentrum was gereden.
Na een uur kwamen ze langs een motel. Zonder woorden hadden ze de motor geparkeerd en een kamer gehuurd. In het dubbele bed met de stijve lakens en de harde kussens hadden ze gevreeën, traag en eindeloos lang, met gesloten ogen en gefluisterde woorden die halfgevormd in de lucht bleven nazinderen.
Pas toen de lucht aan de andere kant van het raam niet langer zwart was maar langzaam grijsblauw werd, waren ze onder de lakens geglipt en hadden ze elkaar heel lang liggen aanstaren met iets tussen verbazing, liefde, schroom en roekeloosheid in hun blik.
Keanu had het dobbelsteentje opgeraapt dat uit zijn broekzak was gevallen en River had de ogen over zijn borst laten rollen, tot in zijn navel, telkens weer. Keer op keer gooide hij zes en zwoer bij hoog en laag dat het toeval was, dat God een teken gaf. Het was nog steeds Keanu’s favoriete leugen, vooral omdat het een maskerade was voor de dieper liggende waarheid. Dat River van hem hield.
Na ontelbaar veel zessen bleef de dobbelsteen in zijn navel liggen. River sliep, maar zelfs in zijn dromen lag hij niet stil. Hij woelde van zijn ene zij op zijn rug op zijn andere zij en weer terug. Hij trok alle lakens naar zich toe en duwde Keanu bijna uit het bed. Hij sliep met zijn mond open zodat elke ademstoot langs zijn tanden floot. Keanu legde de dobbelsteen op het nachtkastje met de zes naar boven, draaide zich op zijn buik en sliep. Net voor hij weggleed voelde hij een arm om zijn middel.
Hij hoort gesnuif aan zijn linkerkant en kijkt op. Samantha staat naast hem, volledig in het zwart en met grijze mascaravegen op haar wangen. Ze knikt lichtjes en vestigt haar aandacht weer op de kist.
‘Hij ziet er zo vredig uit,’ fluistert ze. ‘Alsof hij slaapt.’
De woorden treffen hem als een vuistslag tussen zijn ogen. Twee seconden heeft hij nodig om zich te herstellen, dan kijkt hij op en voor hij beseft wat er gebeurt slaat hij haar vlak in het gezicht. De klap en haar geschokte pijnkreet zetten de wereld stil. Elk gesprek stopt, iedereen staart naar hem, Samantha doet een paar wankele stappen achteruit en legt een trillende hand over haar wang.
‘River sliep met zijn mond open,’ zegt hij vlak. Hij davert nog steeds over zijn hele lijf. Hoe kon ze dat zeggen? Hoe kan het dat Samantha, de vrouw die River in het openbaar de hare mocht noemen, de vrouw die dacht dat ze zijn hart bezat, hem zo slecht kende? Waarom had zij hem mogen hebben, als ze die tijd blijkbaar niet eens had benut om naar hem te kijken wanneer hij sliep? De onrechtvaardigheid maakt hem duizelig.
Hij keert haar zijn rug toe, vist de dobbelsteen uit zijn broekzak en legt het onder de gevouwen handen met de zes naar boven. Zijn huid voelt koud aan, maar niet zo koud als de stilte om hem heen. Het vacuüm van de waarheid. River had toch zijn gelijk gekregen; Keanu was vreselijk slecht in geheimen bewaren.
Hij kijkt niemand aan op zijn weg naar buiten. De blik van Rain brandt op zijn gezicht maar hij loopt door, raapt zijn jas op waar hij hem had neergegooid. De helm over zijn hoofd, de motor wordt tot leven getrapt. Het voorwiel knerpt over het grint wanneer hij met een wijde bocht het rouwcentrum zijn rug toekeert. Hij gooit de gashendel helemaal open, de motor protesteert even voor hij ervandoor gaat over de stoffige weg. Rillend knijpt hij zijn ogen een seconde lang dicht, hoopt, bidt uit alle macht, maar hij voelt geen armen om zijn middel.

Reacties: