FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 14

Gitte schonk haar leerkracht een stijlvolle glimlach en verliet daarna het vaklokaal Frans, wat ook haar laatste examen was geweest. Dat bevond zich vlak naast de speelplaats en Gitte moest het verlangen om eens goed te roepen en een vreugdedansje neer te plaatsen, onderdrukken.
Geen examens meer, twee weken vrijaf en het beste van allemaal... Als ze een goed rapport had, mocht ze naar New York van haar ouders! De meeste vakken waren ook echt meer dan goed gegaan, dus ze had er geen al te slecht oog in.
Ze had met Julie afgesproken in een cafeetje dichtbij school. Die had al gedaan met haar examen en was thuis nog iets gaan afzetten. Als Natalie binnen een uurtje ook klaar was, zouden ze met de trein naar Aalst gaan. Er hing een perfecte sfeer om te shoppen en na de examens was het vaak hun pure ontspanningsoord. Vorig jaar in juni waren Babs en Nona, twee meisjes van haar klas, ook meegekomen, maar nu gingen die met andere vrienden bowlen. Dat was misschien slimmer geweest in dit weer, maar Gitte had - eigenwijs als ze was - toch voor Aalst gekozen.
“Jij met dat shoppen altijd.”� zeurde Julie. “Konden we niets met de rest doen? Bij voorkeur iets dat zich binnen afspeelt.”�
“We zijn nu binnen.”� kapte Gitte haar af en tegen de barman voegde ze eraan toe: “Een warme chocomelk, alsjeblieft.”�
“En een Fanta Orange.”� zei Julie na enige aarzeling.
“Ik dacht dat je het koud had?”� rolde Gitte met haar ogen.
“Ik zei hoe koud ik het straks zou hebben, nu is het warm.”� zei Julie alsof dat ontzettend duidelijk was.
“Ander onderwerp: hoe gaat het nu tussen jou en Nick? Ik heb gehoord dat hij woensdag in het land was. Ik moet hier ook alles van iemand anders vernemen.”� klaagde Julie.
“Laat me raden: je hebt met Anneleen gesproken. Wat heeft ze nog meer gezegd?”� vroeg Gitte verschrikt.
“Ik heb nog andere bronnen, hoor.”� zei Julie verontwaardigd. Gitte keek haar vragend aan, een startsignaal voor Julie om los te barsten: “Joe heeft mij toegevoegd op twitter en hij vertelde dat zijn broertje je niet meer kon missen.”�
“Wauw, dus hij heeft echt contact opgenomen.”� zei Gitte bewonderend. “Je moet indruk op hem gemaakt hebben, Julie!”�
“Hij is echt cool.”� grijnsde die. “Weet je dat ik al 176 followers meer heb, sinds Joe af en toe een berichtje naar mij twittert.”�
“Zwijg me ervan, sinds bekend is dat ik iets heb met Nick, regent het vriendenverzoeken op Facebook. Mensen kunnen zo hypocriet zijn.”� zuchtte Gitte. “Wat liet hij allemaal weten?”�
“Hmm, nogal wat.”� zei Julie vaak. “Maar zeg eens: wat zou Anneleen nog meer gezegd moeten hebben?”�
Vergat dat meisje echt niets? Gitte had liever niets over haar ruzie met Nick verteld. Op de manier waarop zij het verhaal vertelde, leek het elke keer weer alsof het zijn schuld was. Bovendien zouden haar vriendinnen haar gerust willen stellen met de boodschap dat zij hier heen schuld aan trof. Iedereen zou een vertekend beeld krijgen van hem en hun relatie. Ze wilde niet dat er slecht gesproken werd over Nick.
“Gitte, waag het niet om me buiten elk leuk detail in jullie relatie te houden.”� zei Julie quasi-streng.
“Dit is niet zo leuk.”� haalde Gitte haar uit haar droom. Ze keek even om zich heen om zich ervan te verzekeren dat er niemand onbetrouwbaar in de buurt zat en besloot dan toch kort te vertellen waar het over ging. Julie zou toch niet stoppen tot ze wist waar het over ging.
“Maar alles is weer oké nu, toch?”� vroeg Julie onzeker.
“Ja, nu weer wel. We hebben het goed gemaakt.”� stelde Gitte haar gerust. “Dit blijft wel onder ons, hé?”�
Julie had een uitgebreide vriendenkring en wist niet altijd wat geheim moest blijven en wat niet, dus voor alle zekerheid vertelde Gitte het er maar even bij.
“Ik wist wel dat hij niet deugde.”� zei Natalie luchtig. Plots stond ze naast hun tafeltje en ze had duidelijk alles gehoord.
“Kunnen we er nu alsjeblieft over ophouden?”� vroeg Gitte gefrustreerd. Om Natalie af te leiden vroeg ze: “Wil jij nog iets drinken?”�
“Nee, en als jij die chocomelk nu opdrinkt, kunnen we onze vroege trein halen. Hoe ging je examen trouwens?”�
“Redelijk goed. En dat van jou?”� glimlachte Gitte.
“Bwa, ik wist niet veel meer van al die vervoegingen.”� stak Natalie van wal.
“Waarschijnlijk weer de maximumscore, zoals gewoonlijk...”� blies Gitte. Soms was het best vermoeiend om haar steeds weer te horen praten over toetsen en examens die 'rotslecht' waren gegaan, om haar dan te zien met cijfers waar een ander alleen maar van kon dromen. Niet dat Gitte jaloers was op haar resultaten, want ze wist dat Natalie er ontzettend hard voor werkte, meer dan iemand in haar klas deed. Ze verdiende haar goede punten.
“Zijn we weg?”� zeurde Natalie.
“Ja ja.”� zei Gitte snel en tegen Julie voegde ze eraan toe: “En jij gaat me onderweg alles vertellen over je getweet met Joe!”�
“Oh, help, er is er nog eentje bezeten.”� zuchtte Natalie.

Het was twee uur in de middag en ijskoud. Julie had gezegd dat zij en Joe met allerlei flirterige berichtjes om elkaar heen dwarrelden, maar dat het niets serieus was. En ze was ook vrij zeker dat het daarbij zou blijven.
“Had hij niks met die uit... euh... 'Camp Rock'?”� had Natalie gevraagd.
“Hmm, ja, ze lijken wel meer dan gewone vrienden, maar Nick zei dat er niets aan de hand was tussen Joe en Demi.”� zei Gitte voorzichtig.
“Uhu,”� knikte Julie wijs, “helemaal niks tussen die twee.”�
Gitte had wel het gevoel dat Joe Julie zag zitten - en omgekeerd wist ze wel zeker dat dat zo was -, maar ze wist ook van Nick dat Joe lange relaties meestal niet zo lang volhield. Als ze een béétje op hem insprak, misschien...
Ondertussen waren ze in de Casa gaan schuilen voor de sneeuw, een begrip waar Julie en Natalie het niet zo op begrepen hadden als Gitte zelf.
“Oh, ja, ik moet van mijn ma van die onderleggers hebben voor je glazen, van echt natuursteen, die zwarte!”� riep Julie en ze begon de rekken af te speuren naar de doosjes.
“Daar zijn ze!”� mompelde ze. “Maar in deze zitten allerlei blutsen. En die daaronder is wat gebroken. Eigenlijk is alleen de bovenste gaaf. Het valt vast niet op als ik hier en daar wat... verwissel.”�
Ze zette wat doosjes op een houten tuintafel. Ze prutste het plastiek open en begon twee volledige doosjes te vullen met perfecte onderleggers.
“Met wat ben jij in godsnaam bezig?”� vroeg Natalie en haar mond viel open.
“Zeg, ik betaal hiervoor, ja? En ik betaal voor hele stenen, geen kapotte. Ik doe niets illegaals!”� mopperde Julie. Natalie moest even lachen.
“Oh, die witte placemats wilde mijn ma ooit kopen, maar ze deed het uiteindelijk toch niet.”� wees ze naar een rek met placemats. Het waren allemaal witte draadjes die in elkaar verweven leken te zijn. Het was zeker niet lelijk, maar Gitte at toch liever op een andere soort placemats.
“En als Julie de lastige klant mag uithangen, mag ik dat ook! Deze neem ik. Die niet, die is niet mooi wit. En deze ook. Die niet.”�
En zo ging het nog wel een tijdje door. Uiteindelijk had ze nog zeven placemats vast. Ze waren met vier thuis - Natalie had nog een jongere zus, Pamela -, dus dat waren er drie te veel.
“Gitte, wat vind jij?”� mompelde ze. “Welke zijn het witst?”�
Julie zat nog naarstig onderleggers te verzamelen en Gitte ging even naast Natalie staan. Ze keek neer op de placemats, die Natalie naast mekaar op de grond had gelegd.
“Volgens mij worden ze allemaal wat grijzer op die vuile grond.”� fronste Gitte. Natalie gaf haar een por.
“Hmm, die is vuil, en die is meer beige.”� zei ze dan serieus en die twee haalde ze van de stapel. Weer nam ze ze een voor een vast. “Hmm, deze is ook niet al te wit. Ja, ik heb er vier - nee, die is ook vuil.”�
Oh, help. Uiteindelijk vond ze haar definitieve keuze en liep ze met Julie en haar stenen onderleggers naar de kassa. Toen die afrekende, betrok Natalies gezicht en zei ze: “Hmm, weet je, zo mooi vond mijn ma die dingen nu ook weer niet... Ik laat ze misschien toch maar beter hier.”�
Gitte schonk haar een vuile blik.
“Wat?!”� vroeg Natalie. “Ik vind ze niet mooi meer.”�
Julie kocht haar onderleggers wel en daarna gingen ze naar de Blokker, die net naast de Casa gelegen was.
“Waarom gaan we hier in feite nog binnen?”� vroeg Natalie. “Deze winkel is exact hetzelfde als de vorige.”�
“Misschien hebben ze hier nog van die mooie placemats!”� zei Gitte pesterig.
Ze bekeken de leuke gadgets even en Julie kreeg een kleine hartaanval toen ze merkte dat haar onderleggers hier goedkoper waren.
“Oh, daar!”� wees Natalie naar een machine waar boven geschreven stond 'Druk nu uw foto's af!'
“Ja, kom, dat gaan we eens proberen!”� riep Gitte uit. Ze stak de geheugenkaart van haar fototoestel in het daarvoor bestemde gleufje en alle foto's van die dag verschenen op het beeldscherm.
“Oh, die is mooi!”� zei Julie en ze wees een foto aan waar ze alle drie op stonden, hoeden passend in de H&M. Dat deden zowat iedere keer als ze hier kwamen. Op deze stonden ze inderdaad allemaal mooi.
“Enter.”� mompelde Natalie. “We vullen even mijn adres in. Telefoonnummer, cheeses, waar hebben ze dat allemaal voor nodig?”�
Ze vulde al haar gegevens in en drukte weer op enter.
“Dank u voor uw aankoop.”� stond er op het scherm te lezen. “Binnen een week kan u de foto's ophalen aan de kassa's.”�
Een bonnetje met diezelfde boodschap en een serienummer kwam uit de machine en Natalie nam het verbluft in haar handen.
“Binnen een wéék?! Dit ding moet kapot zijn, er staat dat je die foto's meteen krijgt...”� zei ze. Ze trok Gitte met zich mee en wendde zich tot de verkoper, een look-a-like van Cristiano Ronaldo. Hij was zo'n type dat veelvuldig onder de zonnebank ging en een grote, glinsterende diamant in zijn had. Hij zag er een beetje afgeborsteld en arrogant uit.
“Euh, meneer? Sorry, maar we wilden die foto afprinten en al wat er uit kwam, was dit papiertje. Wat... euh, moeten we nu doen?”�
Ze keek hem verwachtingsvol aan.
“Je krijgt een verwittiging op het adres dat je hebt ingevuld om de foto's te komen ophalen, dat is normaal gezien binnen een week of zo.”� antwoordde de Cristiano Ronaldo look-a-like smalend. Hij keek Gitte aan met een blik die zei: “Ik ken je wel en je ziet er belachelijk uit, domme meid.”�
Ze glimlachte beleefd terug. Het kostte haar moeite om hem geen raak antwoord te geven, maar blijven glimlachten als de grootste elegantie zelve, was één van de eerste dingen die ze had moeten leren. Haar glimlach bleef plakken met de hulp van de gedachte dat zij tenminste geen wekelijkse zonnebanksessie nodig had voor een sun kissed glow.
“Oh my God, wat moeten we doen?”� vroeg Julie zich luidop af, toen ze buiten gehoorsafstand waren. “Hij vindt ons nu vast de belachelijkste trienen ooit.”�
“We doen gewoon alsof we Franstalig zijn, in Wallonië wonen en echt niet achter die foto kunnen komen. En net hadden we een plotse ingeving van de Nederlandse taal.”� haalde Natalie haar schouders op.
“De enige Franse woorden die jij kent, zijn Tour Eiffel en pantalon. Zelfs na een examen Frans.”� zei Julie sarcastisch. Haar ouders waren gescheiden en haar papa woonde in Luik, dus ze kon wel aardig haar plan trekken in het Frans.
“Laat ons gewoon naar de uitgang gaan en niets meer zeggen.”� siste Gitte en ze duwde haar vriendinnen voor zich uit. Toen ze de kassa passeerden, kon Natalie het niet laten om luid tegen hen te beginnen praten.
“Oui, bonjour, mes amies! Le Tour Eiffel est dans mon pantalon!”� zei ze vrolijk.
Gitte en Julie proestten het uit van het lachen, terwijl ze werden nagestaard door de verbaasde blik van de verkoper.

Dit vond Gitte zo leuk aan kerstmarkten; al die kleine houten kerststalletjes vol peperdure souvenirs, glaasjes glühwein en dampende chocomelk. Het was er altijd gezelligheid troef. Alle mensen waren er blij en gelukkig. Sommigen vonden al dat gedoe rond Kerstmis hypocriet, maar zij vond het geweldig.
Ze wilden net terug op de trein stappen, toen ze aan het begin van het centrum een kerstmarktje zagen.
“Ik moet mijn kerstcadeautjes nog kopen.”� zei Natalie, terwijl ze naar een stapel kerstkaartjes keek.
“Je hebt nog een week.”� stelde Julie haar gerust en ze draaide aan een rek met handgemaakte juweeltjes.
“Hmm, deze zijn leuk.”� mompelde ze, maar toch draaide ze verder.
“Hé, jij bent dat meisje van die optredens!”� hoorde ze achter zich. Het meisje ernaast keek razendsnel in haar richting.
“Gitte.”� fluisterde ze haar naam toe aan haar vriendin. Gitte glimlachte even. Wauw, nu werd ze zelfs al aangesproken op straat. Een paar weken geleden kreeg ze alleen vuile blikken toegezonden omdat ze bij Nick stond en nu had ze haar eigen fans.
“Mag ik... euh, misschien op de foto met je?”� vroeg het meisje.
“Natuurlijk.”� grijnsde Gitte joviaal. Het meisje nam haar fototoestel vast en gaf het aan haar vriendin. Gitte zette haar glimlach op die ze van fotografen had geleerd en keek recht in de lens van de camera. De flitser ging af en een paar blikken schoten in hun richting.
“Ma-maaaaaaaa! Ik wil ook een foto met haar. Haar film is zó cool!”� gilde een meisje van een jaar of acht. Ze leek zo'n type dat haar leeftijd ver vooruit wilde zijn. Ze was hip gekleed, had een kauwgom in haar mond en kauwde er vulgair mee.
Ze liep op Gitte af en nam haar vast alsof ze al jaren beste vriendinnen waren. Haar mama drukte op het knopje en nog net op tijd kon ze haar geschokte gezicht inruilen voor die typische glimlach.
“Aaaaaaaaaaaaaah!”� gilde het meisje daarna nog ergens dichtbij haar oor.
“Mega, ik ben permanent doof.”� zei Gitte sarcastisch.
“Wow, wat is er net gebeurd?”� vroeg Julie ongelovig.
“Ik weet het. Ongelooflijk.”� stamelde Gitte. Wauw, haar eigen fans!
“Zij moeten onder de indruk zijn van jou, niet omgekeerd.”� zei Natalie nuchter en ze trok hen mee naar een volgend kraampje.

Het was vrijdag achttien januari, de laatste dag voor de kerstvakantie. 's Ochtends hadden ze de traditionele kerstmis gehad en nu werden de rapporten uitgedeeld. Hun klastitularis, meneer Strepens, had in de gang een bankje met twee stoelen opgesteld. Natalie kwam de klas weer binnen met een grijns van oor tot oor.
“Geen enkele buis.”� verkondigde ze fier.
“Ik had ook niet anders verwacht. Proficiat, Natalie.”� glimlachte Gitte. Ze zaten in een kringetje naast Julie, Babs en Nona. Afwezig speelden ze een spelletje Uno. Natalie en Nona behaalden een gedeelde overwinning, wat logisch was omdat zij hun er bij konden houden. Al de rest moest hun rapport nog te zien krijgen.
“Gitte Martens!”� riep de stem van hun klastitularis en vakleerkracht Latijn. Ze slaakte een diepe zucht, zette zich recht en sloot de deur achter zich.
“Ga zitten.”� zei meneer Strepens beleefd en hij sloeg de kaft van haar rapport open. Gitte's ogen schoten over de cijfers.
“Zoals je zelf ook al ziet, heb je alleen een onvoldoende voor natuurkunde. Als ik je leerkracht mag geloven, had je een heel goede score voor biologie, maar lag het probleem vooral bij de oefeningen voor chemie en fysica.”�
Gitte knikte begrijpend. Ze had dit wel verwacht. Chemie en fysica lagen haar niet en nu ze gemengeld waren tot één vak, kon ze alles nog moeilijker van elkaar onderscheiden.
“Je andere punten zijn echter heel erg goed. De klassenraad was zeer verbaasd en onder de indruk dat je dit resultaat kunt behalen, terwijl je het zo druk hebt gehad. Proficiat met je rapport en je geslaagde reeks optredens, Gitte. Ik ben ook eens komen kijken met mijn zoontje.”� zei hij.
“D-dankuwel.”� stamelde Gitte. Hij legde haar rapport op de stapel met rapporten die al aan de beurt geweest waren, om het straks op het oudercontact te tonen.
Gitte ging de klas weer binnen en zag allerlei blikken die op haar gebrand waren, maar alles wat ze kon denken was: “America, here I come!”�

Toen de bel eindelijk rinkelde en alle leerlingen de speelplaats op stormden, deed Gitte snel een vreugdedansje.
“Ik ga naar New York!”� zong ze. Julie deed vrijwel onmiddellijk mee.
“Ben je zeker dat ik niet in je koffer pas?”� vroeg ze spijtig. Julie was verzot op de stad die nooit sliep, misschien zelfs nog meer dan Gitte zelf.
“Je mag het altijd proberen, maar hij zit nu al vol kleren. En dan moet ik alles wat ik ga kopen er nog in krijgen. Het zal een wonder zijn als ik die koffer ooit dicht krijg...”� vertelde Gitte. Ze verheugde zich zo op deze reis! Ze zou Nick twee weken zien, ze zouden de feestdagen samen kunnen doorbrengen, samen cadeautjes kunnen kopen...
“Er is toch nog wel een béétje plaats over?”� vroeg Julie kleintjes.
“Misschien wel. Waarom?”� lachte Gitte. Julie haalde een plastic zak uit haar rugzak.
“Ik wilde je een klein cadeautje meegeven voor Joe.”� verklaarde ze.
“Daar mí¡í¡k ik plaats voor! Desnoods gooi ik er wat kleren uit. Wat is het?”� vroeg Gitte opgewonden.
“Hij zei dat hij het jammer vond dat hij me door de afstand niet beter kon leren kennen. Dus heb ik in een klein pakket mijn hele ik verpakt.”� legde Julie uit. “Foto's, aangevuld met mijn favoriete uitspraken, lijstjes met mijn favorieten, CD-hoezen, attributen die te maken hebben met wat ik graag doe, staaltjes van mijn favoriete parfum... Van alles wat, weet je. Zou hij het leuk vinden?”�
Gitte keek haar sprakeloos aan. “Volgens mij vindt hij het fantastisch. En als dat zijn cadeautje is, wil ik het mijne wel eens zien!”�
“Dat ligt al onder je kerstboom. Ik heb het daar vanochtend gelegd. Maar wel pas openen als je terug bent, hé!”�
“Dat moest echt niet, Julie. Maar nu al: dank je wel. En ik zoek het perfecte cadeau voor jou in New York!”�
“Dat is je geraden!”� lachte Julie en samen liepen ze de school uit, die ze voor twee heerlijke weken achter zich lieten.

Reacties: