FanFic.nl

A living Disease [TH]

Telling Bill.

Voor de rest ging het goed. Alles verliep heerlijk hectisch bij de soundcheck. Bills microfoon was loos. Het is nu net na de soundcheck en ik hoop vurig dat Bill door alle drukte vergeten is dat ik ehm alles moest vertellen. Bill komt op me aflopen, hij neemt me in zijn zachte armen en kust me. "Ging weer goed." grijns ik. Hij knikt alleen. Hij trekt me mee naar de kleedkamer waar de rest zit. "Hier niet." fluister ik in Bills oor. Hij knikt, en neemt me weer mee naar ergens waar niemand komt blijkbaar. "Als ik je dit vertel, wil je dan beloven dat je snapt dat het voor mij erg moeilijk was om te vertellen en ermee te leven. Bill knikt. "Ik heb Borderline." zeg ik het ergste is er al af. "Een persoonlijkheids stoornis." vertel ik om het duidelijker te maken. "En dan heb je allerlei vage kenmerkende eigenschappen voor een borderliner. Bij mij zijn dat vooral aanhankelijkheid, angst om in de steek gelaten te worden, stemmingswisselingen en onzekerheid, en nog een hele waslijst andere eigenschappen waar ik neit zo'n last van heb. Every day I go through a living hell." zeg ik dan en zucht. "Borderliners hebben vaak gedachten en handelingen die lijden naar een poging tot zelfmoord, angst en onzekerheid word ze teveel." vertel ik. Bill kijkt mij verbaasd aan. "Als je dat hebt ben je toch ook heel depressief?" vraagt hij. Ik schud mijn hooft. "Dat is niet waar, dan heb je depressieve periode's meestal een paar dagen of zelfs maar uren duurt dat." zeg ik. Bill kijkt me medelevend aan. "Ik heb geen medelijden nodig Bill." zeg ik. "Natuurlijk niet, maar daarvoor mag ik het toch wel erg vinden." zegt hij. Ik knik. "Maar de rest hoeft dit voorlopig niet te weten." zeg ik. "Natuurlijk niet, ik snap het helemaal." knipoogt Bill. Ik glimlach. "Snap je nu waarom ik zo vaag doe soms." Hij knikt weer. "Wil je nooit tegen me liegen, ik zie het toch in je ogen, en die onzekerheid vermoord me anders van binnen." Hij neemt me weer in zijn zachte armen. "Ik zal nooit tegen je liegen liefje." sust Bill me. Ik snik opgelucht. "En je ouders?" vraagt Bill dan. "Die denken dat ik nog in een kliniek zit, maar beter, ik bots heel erg met mijn ouders." grijns ik. Bill schiet in de lach. "Ik denk toch dat je ze het moet zeggen, waarschijnlijk kan ik het ook niet lang meer geheim houden." verteld Bill, ik knik begrijpend. "Alleen als jy meegaat!" smeek ik haast. "Sure." zegt Bill opgewekt.
Ik sla mijn arm om zijn middel, net als Bill zelf, en we lopen terug naar de rest.

Reacties: