FanFic.nl

Tell me why! (jonas brothers)

deel 18: back to AMERIKA!

Jennifer pov:
Die avond sliep ik samen met Nick bij Sascha. Toen ik vanuit de badkamer de logeerkamer inliep lag Nick al in bed. Ik had nog steeds m’n pyjama aan, dus omkleden was niet nodig. Ik dacht aan m’n ouders. Zou m’n vader er spijt van hebben? Hoe kom ik aan m’n kleren? Ik durf echt niet terug naar huis. Ik ging op de rand van het bed zitten. Ik voelde Nick’s ogen in m’n rug branden. Ik wist wat hij zou gaan vragen dus ik gaf zelf maar alvast antwoord: ‘ik durf niet meer terug naar huis. En ik heb geen kleren. Ik heb helemaal niks. M’n vader is razend op me. Als ik nu terug naar huis ga, kom ik er nooit meer uit. En…’ ik kon niet meer verder praten want Nick duwde z’n lippen op de mijne. Ik had helemaal niet door gehad dat hij naast me was komen zitten ‘Ik haal je spullen wel’ zei hij toen hij me weer los had gelaten. ‘Weet je dat zeker?’ Vroeg ik. M’n vader was ook heel boos op Nick en hij zou er alleen maar problemen mee krijgen. ‘M’n vader is nogal...’ ‘ik kan jouw vader prima aan.’ Zei hij vast beraden. Hij ging weer liggen. Ik ging naast hem liggen met mijn hoofd op z’n borst. Hij wreef langzaam met z’n hand over m’n onderrug heen. ‘Het komt allemaal goed. Dat beloof ik je. Morgen gaan we naar Amerika en hoef je nergens meer bang voor te zijn’ ik gaf hem nog een kus en viel toen tevreden in slaap.

Nick pov:
De volgende ochtend zat ik al vroeg aangekleed met Jennifer aan het ontbijt. Ik wou net vertrekken toen Joe binnenkwam. ‘Wat ga jij doen?’ Vroeg Joe terwijl hij een cracker pakte. ‘ik ga wat spullen ophalen bij Jennifer thuis’ Ik wou de deur uitlopen toen Joe me achterna kwam ‘ik ga mee’ ik had geen tijd om hem tegen te spreken, Joe stond namelijk al buiten. Ik keek nog een keer naar Jennifer. Ze glimlachte flauwtjes. Ze maakte zich zorgen. ‘Het komt goed’ zei ik nog één keer. Vervolgens draaide ik me om en liep met Joe richting haar huis. Nadat het een hele tijd stil was geweest begon Joe opeens te praten ‘waarom haalt ze zelf eigenlijk haar spullen niet?’ Ik zuchtte ‘omdat ze doodsbang is en dat kan ik best begrijpen je had haar vader niet willen zien. Hij was woedend.’ Zei ik terugdenkend aan gisteren. ‘Ik heb medelijden met haar moeder’ zei Joe. ‘Hoezo?’ ‘Het zal me niks verbazen als die moeder zelf ook geslagen wordt. Dat komt vaker voor hoor.’ Daar had Joe een punt. ‘Maar waarom deed ze dan niks? Ik bedoel je eigen kind laten slaan’ ‘omdat ze bang is. Ze durft niks tegen hem te doen omdat ze bang is dat ze het dan zelf niet overleeft’ ik had geen tijd om wat terug te zeggen want we stonden voor het huis van Jennifer. Joe en ik keken elkaar aan. Hij knikte zacht en vervolgens belde ik aan. Haar vader deed open. Net waar ik bang voor was. ‘Wat doen jullie hier?’ Hij was nog steeds woedend. Het leek of hij ons niet herkende. Ik had het mis. ‘Hé. Ik ken jou. Jij bent die jongen die mijn dochter inpikt’ ik wist niks te zeggen. Joe blijkbaar wel. ‘Ja, en u de vader die haar slaat. Nick zorgt een stuk beter voor haar dan u. dus als u ons nu even binnenlaat dan kunnen we even wat spullen voor haar pakken.’ Ik was verbaasd van wat Joe allemaal durfde. ‘Waarom zou ik? Waarom komt ze die zelf niet halen?’ Nu wou ik wat zeggen maar Joe was me weer voor. ‘Omdat ze doodsbang voor u is’ en voor haar vader weer een tegenreactie kon geven duwde Joe hem aan de kant en liep naar binnen. Ik liep snel achter hem aan. De deur van de huiskamer stond open. Haar moeder stond voor het raam. Volgens mij huilde ze. Ik had geen tijd om erover na te denken want aangezien Joe geen idee had waar Jennifer’s kamer was moest ik hem de weg wijzen. Na een aantal spullen te hebben gepakt liepen we weer naar beneden. Haar vader stond onder aan de trap. Ik was bang voor wat er ging komen, maar Joe maakte zich nergens druk om. Hij liep met de 2 tassen die we hadden ingepakt zo langs hem heen naar buiten. Ik liep Joe achterna. ‘Waar is ze?’ Vroeg haar vader al iets rustiger. Ik was aan het twijfelen zou ik het zeggen. ‘Morgen zit ze in Amerika’ ik zei het toch maar. Vanaf dan zou hij haar toch niks meer kunnen doen. Ik liep naar buiten en liet een beduusde vader achter. Ik keek nog één keer naar het raam waar haar moeder nog steeds achterstond. Ze zag er slecht uit. Vervolgens rende ik naar Joe die wat verder in de straat stond.

Jennifer pov:
Die middag stonden we met z’n allen nop schiphol. Nou ja? Met z’n allen. Kevin en Daniëlle zaten natuurlijk nog in Amerika. ‘Ze moesten nog wat afhandelen’ was het enige wat Joe erover had gezegd. Nick en Joe waren gelukkig heelhuids teruggekomen met spullen. Ze lieten niks los over het bezoek aan mijn eigen huis. En nu een paar uur later stonden we op schiphol. Joe en Sascha stonden verderop bij een paar kinderen. Joe moest een paar handtekeningen uitdelen en ging met ze p de foto. Sommige vroegen zelfs Sascha een handtekening. Sascha vond het alleen maar leuk. Even later zag ik Sascha bij Joe op schoot zitten in één van de stoeltjes in de wachtruimte. We wouden er ook naar toe lopen. Alleen werd ik tegen gehouden door een stem. Een bekende stem. ‘Jennifer?’ Ik draaide me om. Daar stond m’n moeder helemaal onder de blauwe ogen en met dikke wallen onder haar ogen. Ik keek Nick aan. Wat moest ik nou doen? Nick wist blijkbaar wat er in mijn hoofd omging want hij knikte voorzichtig. ‘Mam? Wat is er gebeurd?’ Vroeg ik terwijl ik veilig bij Nick bleef staan. Die liet langzaam m’n hand los. ‘Ga maar’ fluisterde hij in m’n oor, vervolgens liep hij naar Joe en Sascha die ons verbaasd aankeken. Ik glimlachte smal en liep met m’n moeder naar één van de stoeltjes aan de zijkant. ‘ik ben weggegaan’ zei m’n moeder zacht. ‘Wat?’ Ik snapte het niet. ‘Ik trok het niet meer. Ik ben weggegaan bij je vader. Ik was al het slaan meer dan zat. Jarenlang ben ik vernederd en geslagen. Ik durfde nooit wat te doen. Maar toen hij jouw sloeg realiseerde ik me dat het hier niet bij bleef. Hij zou het blijven doen. Ik moest alles doen wat hij zei. Als ik niet wou werken sloeg hij me. Ik durfde het tegen niemand te zeggen. Ik was bang, bang voor zijn reactie las iemand het zou weten. Ik wou niet dat hij meer slachtoffers maakte. Na die ruzie met jouw ging er bij mij een knopje om. Het kon zo niet langer. Ik zei dat hij weg moest. Hij ging door het lint hij schreeuwde en sloeg me en nadat vandaag die twee jongens kwamen heb ik ook m’n spullen gepakt. Ik ga voorlopig naar je tante toe in frankrijk. Het zal me rust geen en tijd om na te denken’ ik zat met tranen in m’n ogen. Hoe had ik dit niet door kunnen hebben? m’n eigen moeder werd gewoon geslagen door mijn vader. Dit kon niet. Natuurlijk waren ze er nooit, maar ik had toch iets moeten merken. Ik liet de tranen rollen. ‘Ach meisje toch’ zei m’n moeder zacht, nu ook met tranen in haar ogen. Ik sloeg m’n armen om haar heen en zo na een lange tijd stonden we weer te knuffelen. Nadat ik haar weer had losgelaten keken we elkaar aan. ‘Wil je dat ik meega naar Frankrijk?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, jij Moet naar Amerika gaan. Met je beste vrienden en je geweldige vriendje die geweldig goed voor je zorgt.’ Er verscheen een glimlach op m’n gezicht. Ik keek naar Nick die terug lachte. ‘je hebt gelijk mam’ ik gaf haar een dikke knuffel en liep toen nar de rest en gaf Nick een dikke knuffel terwijl ik over z’n schouder naar m’n moeder keek die glimlachte van geluk.

Reacties: