Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Crash
The Eyes of a Stranger
Crash
Er werd stevig bij mijn middel gegrepen en in enkele nanoseconden hoorde ik een geluid wat vergelijkbaar was als het geluid van rotsen die tegen elkaar en uit elkaar knalde. Mijn oren deden er pijn van, ik keek angstig op. Stranger lag onder mij, begraven tussen gebroken stoeptegels. Zonder te knipperen bleef hij mij aanstaren. Ik zag aan zijn ogen dat hij elk stukje van mijn gezicht in zich opnam. Waarom hij dit deed was ik niet zeker van, maar hij wilde zich waarschijnlijk van iets overtuigen.
Ik was verbaasd bij het zien van zijn ogen die even verzwakt gesloten waren, hij had pijn. Het was mijn beurt dat ik mij ontzettend schuldig voelde. Ik wilde van alles zeggen, maar hoe? Ik had hem nog nooit gezien met zulk soort pijn. Ja, mentale pijn, niet fysiek.
“Heb je ergens last.”¯ Zijn stem was zo zacht, breekbaar en bezorgd, dat er kippenvel over mijn huid verspreidde. Ik schudde vluchtig mijn hoofd. Ik had nergens last van, behalve mijn hand, maar die deed al pijn.
“Dit hoor ik aan jou te vragen, sukkel,”¯ probeerde ik het ijs te breken. Hij glimlachte er vermoeid op. “Jij hebt wel pijn,”¯ zei ik verdrietig. “Het spijt mij zo.”¯
“Voor wat?”¯
“Voor mijn klungelige actie, ik had niet mogen vallen.”¯
“Ik mocht niet voor de zoveelste keer vluchten.”¯ Het klonk raar om zijn toegaven te horen.
“Heb je iets gebroken? Hoe heb je überhaupt dit kunnen overleven? Je zit helemaal in de grond geboord!”¯ Nu pas kwam alle spanning en adrenaline vrij. De schrik zat er goed in en het wilde er nu allemaal uit. Alsof ik nog niet genoeg tranen had laten zien, liepen ze weer over mijn wangen. “S-sorry!”¯ snotterde ik nog. Tranen lieten los van mijn huid om op zijn grauwe huid te vallen. Ze veranderden in kleine diamantjes. Alles aan hem was mooi, zelfs wanneer het eerst van mij was.
“Je bent prachtig,”¯ zei ik bevend. Kleine wolkjes kwamen uit mijn mond. Mijn lippen waren blauw en het topje van mijn neus lichtroze. Ik lag op hem, hij had zijn armen nog steeds stevig om mij heen gewikkeld. Volgens mij had hij het niet eens door.
Nog even vermoeid opende hij zijn ogen weer. Het paars woekerde nog steeds in zijn ogen, het was alleen niet meer zo glanzend als daarvoor. Hij zag eruit als een gewond dier die zijn laatste krachten uitademde.
“Het komt toch wel goed met je?”¯ vroeg ik bang. Bibberig liet ik mijn lichtblauwe vingers over de boord van zijn zwarte shirt glijden. Nu mijn hand zo dicht zat bij zijn borst, merkte ik op dat ik zijn hart helemaal niet voelde. In paniek liet ik mijn hand over zijn borstkast glijden. Ik had door hoe hij mij bestudeerde, daar schonk ik totaal geen aandacht aan. Ik bleef zoeken. Het kon niet waar zijn. Het is er wel, het is alleen zo rustig dat ik het niet voel. deed ik mezelf geloven.
“Rain.”¯ Mijn hart brak bij het horen van zijn zwakke stem. Ik schudde wild mijn hoofd, en zonder het echt te beseffen sloeg ik met een vuist hard op zijn borstkast, hij gaf echter geen krimp. “Rain,”¯ herhaalde hij weer.
“Nee, verdomme, dit kan niet!”¯ Ik wilde weer slaan, maar hij greep mijn pols. Het stof van de vest maakte zijn kou nog draagbaar. Verwilderd staarde ik hem aan. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, gebrokkelde gesteente viel uit zijn zwarte haren.
"Lorraine.." Hij sprak mijn volledige naam kalm uit. Tranen hingen nog aan mijn wimpers wanneer ik opkeek. Ik schrok van het zien van zijn doorzichtige huid. De donkere kringen onder zijn ogen trokken verder zijn huid in en uit zijn lippen was geen kleuren meer uit te halen, de glans van zijn haren was zelfs minder stralend. Wat gebeurde er allemaal?
"Je zult daar niets vinden, ik ben leeg van binnen."
"Houd eens op met die rot grappen van je," morde ik. "Zonder hart kan je niet om iemand geven.." Zijn ogen doordrongen de mijne. "-En je geeft toch om mij?" vroeg ik zachtjes. Mijn lichaam smeekte om bevestiging. Maar hij wilde mij dat niet geven, hij sloot juist zijn ogen. Onderzoekend dwaalde mijn ogen over zijn gezicht, door naar zijn borstkast. Ik bleef zoeken naar leven, als was het maar een kleine ademhaling.
"Kut." Ik merkte een kleine wond op bij mijn onderarm. Voorzichtig zette ik mij wat af van hem om ernaar te kijken. Met grote ogen zag ik hoe mijn bloed losliet. De rode druppel die uit elkaar spatte op de koude huid van zijn arm, klonk in een vertragend tempo hard in mijn oren. Iets in mij had verwacht dat hij mij met een grote kracht zijn ogen zou openen, hij opende ze echter rustig. Zijn neusvleugels trilde voor kort en keek dan naar zijn arm. Ik was al voor een tijd gestopt met ademen.
"Nee." Hoe hij het uitsprak, leek het dat hij in een hallucinatie zat. Hij staarde met die doffe vlammen in zijn ogen naar mijn bloed die zijn eigen pad volgde op zijn arm.
Het was waarschijnlijk door de klap die ik had gemaakt, maar nu begon alles te draaien. Stranger was verzwakt doordat hij zo’n honger had, hij hunkerde naar bloed.
"Neem het," beval ik. De gezichtsuitdrukking van de jongen zat vol met weerhouding; een ader zette uit op zijn voorhoofd, tanden knarsten over elkaar, het paars in zijn ogen, het was allemaal zo duidelijk.
"Wat houdt je tegen? Je hebt honger. Dat zei je, dat zie je. Dus?" Met mijn wijsvinger onderschepte ik de inmiddels dik geworden rode druppel en hield het voor zijn neus. Wederom trilde zijn neusvleugels, maar hield zijn ogen strak open. Hij had alleen maar oog op mijn bloed. Het was wat vreemd om te zien dat hij zo op een katachtige kon lijken. Hoe hij mijn vinger in het vizier hield, leek hij te berekenen wanneer en hoe hij moest aanvallen. Ik zou hem zelfs kunnen plagen door met mijn vinger voor zijn ogen te bewegen, hij zou hem geheid volgen met zijn vernauwde pupillen. Maar zo was ik niet. Ik wachtte gerust af op wat hij ging doen.
Hij wilde niets doen. Met hoeveel pijn hij ook zat, hij wilde niet, en dat charmeerde mij wel. Maar doordat ik tussen al die jongens was opgegroeid, werd ik erg zorgzaam. Het was te pijnlijk om te zien hoe hij leed terwijl ik er niets aan kon doen. Wacht, dat kan je wel Rain.
Mijn vinger gleed zachtjes over zijn volle onderlip, die hierdoor begon te trillen. Behoedzaam bekeek ik mijn bloed die prachtig naar voren kwam door zijn blanke huid. Voor even was ik erdoor gehypnotiseerd, maar een hoge sudder haalde mij hieruit.
Onbewust staarde ik met grote ogen naar zijn mond. Het puntje van zijn tong kwam er verkennend uit, likte voorzichtig naar mijn bloed. Hij had zijn ogen met een diepe frons gesloten, gromde steeds zachtjes wanneer hij likte. Het was verbazend hoe hij al leek op te knappen van die ene druppel.
Abrupt gooide hij zijn ogen open en staarde mij fel aan.
"Je hebt een grote fout gemaakt," grauwde hij. En zo duwde hij mij uit de kuil om mij tegen de muur van het appartement te drukken. Het geluid wat diep achter uit zijn keel kwam, leek op een spinnende kater. Met zijn zachte hand greep hij naar de mijne. Mijn huid werd gestreeld door zijn zwarte nagels. Kippenvel rees op. Het voelde zo fijn hoe hij mij behandelde. Ik begreep nu wat het boek bedoelde, er was nooit een uitweg wanneer hij je eenmaal in het oog had. En op dit moment wilde ik ook helemaal niet weg.
Een fluisterende kreun ontglipte mij. Blozend schoten mijn ogen naar zijn gezicht. Hij keek er niet van op, grijnsde alleen maar en kuste verder mijn vingertop waar het bloed nog aan vast kleefde. Zijn lippen waren koud, maar verassend zacht. Hij beroerde mijn huid hartstochtelijk. Het liet mijn hart zo hard razen dat het klopten tegen zijn lippen.
Mijn huid was zijn terrein geworden. Elk stukje wat bloot lag werd overrompeld door zijn gave. Hij nam mijn lichaam over en niets in mij leek er erg in te hebben. Ik zat goed. Hier, tussen de muur en hem. Mijn ogen waren gesloten, het systeem werd uitgedraaid, ik liet alles over aan hem.
Zijn haren kriebelden langs mijn kaak. Een hand ging door mijn haren, bevelend maar zacht trok hij eraan, ik kantelde mijn hoofd. Lippen vonden mijn hals. Kleine kusjes plaatste hij op mijn huid vol kippenvel. Afwachtend had ik mijn lippen naar binnen gezogen. Het puntje van zijn neus volgde de lijn van mijn slagader, ik voelde zijn neusvleugels bewegen. Zijn tong volgde dezelfde baan. Al mijn kracht had hij uit mij gezogen, als wax lag ik in zijn handen, wachtend.
Twee kleine puntjes drukten in mijn hals. Zwak gingen mijn ogen open en fluisterde: “Bill..”¯
Reacties:
Yasmine, WAUW. Echt, wauw. Ik zou niet weten hoe je dat laatste stuk beter zou kunnen schrijven!
wanneer ga je verder??
het is echt een geweldig verhaal en ik kan niet meer wachten !!
xx
(En dan bedoel ik niet 'je' maar 'iemand, eender wie'. Je schrijft echt exact genoeg, niet te veel, niet te weinig. Niet te gedetailleerd, niet te vaag. Precies goed.)