Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Lucky, this has been happened <--afgerond » 2.4
Lucky, this has been happened <--afgerond
2.4
Cilla:
geschrokken kijk ik op als ik Bill binnen zie komen. Hij heeft een arm om Regina’s middel geslagen en dwingt haar op een van de andere banken neer. Reg’s ogen zijn rood dus heeft ze gehuild. Iets wat me pijn doet. Ik heb haar van streek gemaakt. Iets wat nog nooit gebeurd is. Die paar keer dat we echt ruzie hadden in ons leven kwamen eigenlijk altijd doordat Regina flipte. Dit keer was het andersom geweest… logisch…
alle ogen richten zich nu op mij en ik kijk verlegen om me heen. Mijn ogen houden halt bij die van Regina. Ik knik zachtjes en ze trekt helemaal wit weg. Haar ogen worden groot en haar adem stopt even. ‘nee…’ prevelt ze. ‘jawel…’ antwoord ik. Een blik… genoeg voor ons als twins om een zee aan woorden over te brengen. Regina’s ogen vullen zich met woede en angst. Ze staat op en slaat haar armen om me heen. Even weet ik niets te doen. Dit gebaar, zo vreemd en onbekend inmiddels. Ik sluit aarzelend mijn armen rond haar en knuffel terug. ‘het spijt me.’ Prevel ik. Regina schud verwoed haar hoofd. ‘vertel liever hoe het komt.’ Zegt ze met een brok in haar keel. Bill slaat een arm om haar heen. Ik kijk even naar Tom toe die bemoedigend knikt. Ik wil mijn mond open doen maar er komt geen geluid. Mijn mond word gesnoerd doordat ik gezworen heb niets te zeggen. Alleen Tom weet het. En alleen omdat hij het geraden heeft. Ik zoek steun. En die vind ik uiteindelijk bij zijn hand. Zachtjes knijp ik erin en kijk hem paniekerig aan. Hij zucht even. ‘Cilla mag en kan niets zeggen. Ik zal het wel vertellen.’ Een kleine zucht van opluchting komt uit mijn mond en ik knijp dankbaar in zijn hand. Ik had wel gezegd dat ik het zelf zou vertellen maar de belofte breken is zwaar. Het ligt gewoon moeilijk. Maar van Tom kan ik op aan dat hij het goed zal uitleggen. Fleur die zonet de hotelkamer had verlaten komt weer binnen met een E.H.B.O. setje. ‘eerst even die wonden verzorgen kindje. Tom kan ondertussen wel vertellen.’ Ik knik zachtjes terwijl Fleur over me heen buigt en met een prikkende vloeistof mijn wonden schoonmaakt.
‘wel, het begon eigenlijk een paar dagen nadat wij vertrokken waren…’ vertelt Tom. Ik sluit even mijn ogen en denk terug aan die verschrikkelijke dag.
“ik liep ’s avonds rond een uur of 7 richting mama toe. Ik had wat boodschappen gedaan voor haar en liep rustig de straat door tot ik plots bij mijn arm gegrepen werd en rest in de ogen keek waarvan ik hoopte ze nooit meer hoeven zien. De ogen van Morris… ik werd een klein steegje ingesleurd en werd daar in elkaar geslagen. Mijn boodschappen lagen verspreidt op de grond en ik lag ertussen. Bang als ik was durfde ik me niet te verroeren. Morris zei me dat ik voortaan alles moest doen voor hem. Mijn mobiel werd afgepakt en kapot gegooid tegen de muur. Ik kreeg een ander mobieltje in mijn handen gedrukt. Het mobieltje waarmee hij me nog oproept. Ik moest zweren te doen wat hij zei. Anders zou alles wat ik lief had kapot gemaakt worden. Ik wist dat hij daartoe in staat was en had huilend geknikt. Ik moest telkens opnieuw zeggen wat hij me zei. “ik kan niemand iets zeggen of alles wat me lief is gaat eraan.”¯ Die zin heft me gehersenspoeld. Ik was bang… heel bang… Morris had me aangekeken en met koude ogen uitgelachen. Hij was high, wist ik. En vreselijk gevaarlijk. Als een klein hoopje liet hij me achter.
De eerste keer dat hij me opriep heb ik het genegeerd uit angst. Ik hoopte dat het een bevlieging van hem was door de drugs… helaas niet… ik werd die avond in elkaar geslagen toen ik naar mama toe wilde gaan. En de volgende ochtend vond ik een dode mus op mijn vensterbank. Het musje wat me elke ochtend vrolijk wekte met zijn mooie gezang. Sinds dien heb ik al zijn oproepen trouw gevolgd. Ik heb gelogen tegen Fleur en Mike. Ik vertelde dat ik veel bij mama hielp. In werkelijkheid was ik toen al een hele week niet naar haar toe geweest. Pas na een week durfde ik haar weer op te zoeken. Ik wist dat ze, als ik eerder gekomen was, gelijk had gezien wat er was. Paniek laat mensen verdomd goed liegen… in mijn geval dan. Maar een moedersinstinct is moeilijk te omzeilen. Ik vertelde dat ik het druk had thuis en met mijn werk. In werkelijkheid had ik niet eens een baantje. Ik was ontslagen omdat ik te vaak “plots”¯ weg moest. Om me een dekmantel te geven kreeg ik van Morris geld zodat ik kon laten zien aan Mike en Fleur dat ik zogenaamd wel werkte. Het was niet veel geld en het meeste stopte ik in de huishoudpot of werd opgemaakt aan spullen die Morris wilde. Het was dus eerder een dekmantel voor zichzelf.
iedereen geloofde me ook nog. Niemand had iets door. niemand had door dat ik mijn levenslust verloor. Het deed er allemaal niets meer toe. Ik was gehersenspoeld en wilde niet dat iedereen waarvan ik hield iets zou overkomen.
vaak ben ik geslagen, geschopt, aangevallen. Het doet me niet eens meer iets. Huilen? Waarom zou ik? Ik voel geen lichamelijke pijn meer. Mijn geest heeft dat geblokkeerd.”¯
Tom is klaar met vertellen en het is stil in de kamer. Fleur is klaar met het behandelen van mijn wonden en zit geschokt naast Mike, die me alleen maar aan kan kijken en vervolgens zijn hoofd schud. ‘hoe kan dit gebeurd zijn. We zaten er met onze neuzen bovenop! En nog is het me ontglipt.’ Ik kan hem niets kwalijk nemen. Ik kon niets anders.
Lily kijkt me bezorgd aan. ‘Cilla? Heeft… Morris nog meer gedaan?’ vraagt ze onzeker. Ik snap wat ze bedoeld maar houd mijn lippen stijf opeen. Ik kan niet zeggen of hij me ook misbruikt heeft. Dat is teveel. Tom knijpt in mijn hand en glimlacht bemoedigend naar me. ‘ik denk dat het zo wel even genoeg is geweest. Ik denk dat Cilla het koud heeft en zelf zou ik ook wel een warme douche kunnen gebruiken. Jullie snappen hopelijk dat dit gesprek absoluut niet verder behandeld kan worden nu? Iedereen kan nu slachtoffer zijn dus wees alsjeblieft op je hoedde en doe alsof je van niets weet. Maakt niet uit in welke situatie.’ Iedereen knikt moeilijk. Ik slik een paar keer en kijk naar mijn vrienden om me heen. Naar iedereen hier die om me geeft en me medelevend aankijkt. Naar mijn zus… ik haat mezelf. Ik kan haar niet meer zien als mijn zusje. Mijn twin… ik durf niemand echt in vertrouwen te nemen.
‘laten we maar naar huis gaan dan. Het is laat en iedereen lijkt me inderdaad moe. Morgen kunnen we beter verder bespreken.’ Fleur en Mike staan op. ik wil nu niet alleen over straat. Ik durft nu niet. Ik schud mijn hoofd angstig. Tom komt overeind en trekt me mee. ‘rustig maar, ik ga met je mee. Is dat goed Bill?’ Bill knikt geruststellend. ‘ga maar. Regina en ik redden ons wel.’ Regina knikt met tranen in haar ogen naar me. ‘het komt goed.’ Brengt ze met een gebroken stem uit. Het liefst wil ik haar nu helemaal plat knuffelen, samen met haar huilen, veilig bij elkaar zitten. Maar iets houd me tegen. Angst…
Tom:
Eenmaal in het appartement van Mike en Fleur wensen die twee ons een goede nachtrust. Ik loop samen met Cilla naar de kleine badkamer waar we ons snel even wassen met wat water. Vervolgens gaat Cilla haar eigen kamer in en ga ik op de bank liggen. Even slapen…
Midden in de nacht word ik wakker van geluiden in de keuken. Ik ga overeind zitten en loop ook naar de keuken. ‘geen slaap?’ zeg ik en ik hoor een geschrokken geluid. Cilla kijkt me een beetje betrapt aan terwijl ze een beetje water uit haar glas nipt. Ze kijkt naar haar glas en vervolgens naar mij. Ik knik zachtjes en ze haalt een schoon glas uit een van de keukenkastjes die ze vult met water en aan mij geeft. Zwijgend drinken we onze glazen leeg. ‘ik had een nachtmerrie.’ Zegt ze na een tijdje terwijl ze haar vinger over de rand van haar glas laat gaan. ‘het was maar een droom. Rustig maar.’ Ze kijkt me glimlachend aan. Haar ogen krijgen weer even die glinstering van voorheen en mijn hart maakt een sprongetje. We zetten onze glazen neer en lopen naar haar kamer. Cilla stapt in bed en ik ga met mijn armen over elkaar bij haar hoofdeinde leunen. Ik leg mijn hoofd op mijn armen en bekijk haar gezichtje wat mij nu aankijkt. Een van haar handen gaan naar mijn hals en vist het kettinkje wat verborgen zit onder mijn T-shirt tevoorschijn. Zachtjes laat ze haar wijsvinger over het roosje gaan en een kleine glimlach siert haar mond. ‘geen nachtmerries meer voor jou hé?’ fluister ik zachtjes. Gedwee knikt ze. ‘niet als jij er bent.’ Fluistert ze. Heel even twijfel ik… en dan toch, ik buig me voorover en plant een klein kusje op haar wang. Vlak bij haar lippen. Vervolgens sta ik op. haar handen gaan even naar haar wang. Met een glimlach sluit ze haar ogen en sluit ik de kamerdeur. Mijn hart gaat als een ge tekeer. Ik heb mezelf weer een beetje overwonnen! Ik gaf haar een kusje! Al mag het niets voor haar betekenen… ik durfde het in ieder geval. Mijn lippen hebben nog een tintelend gevoel. Het maakt me helemaal gelukkig. Ik ga weer op de bank liggen en doezel weg.
Reacties:
Tom is zo lief hier.
Hoe heeft Morris dit haar ooit allemaal aan kunnen doen. Hij is echt vreselijk.
Ze moeten gewoon echt iets tegen hem gaan doen.
x Kirsten
ahhwhiiii!!!!! ^^
Tom is zooo Cute! <33
Snel verder jij 0.o <33
xxx