FanFic.nl

Mundus Novum

3.

In de hoop Corvus te kunnen stoppen, ging het groepje op zoek naar de mensen die Arbor tot te vlakte hadden gebrand. Zo goed mogelijk maakten ze zich klaar voor een onmogelijke reis. Want dat was het: onmogelijk. Het was al minstens vierentwintig uur geleden dat de aanslag was gepleegd en niemand wist zeker of Corvus iets met ze te maken had gehad. Zo wel, dan ging het vreselijk moeilijk worden om een spoor te vinden; de vrouw overdacht al haar daden minstens honderd keer, waardoor ze zelden fouten beging. Bewijs liet ze nooit achter, herinneringen wel. Ze zorgde er altijd voor dat iedereen kon zien dat ze ergens geweest was, dat zij er de baas was geweest en dat iedereen die haar niet gehoorzaamde ervan langs had gekregen. Maar sporen, die waren er nooit. Niet naar haar, niet naar haar schuilplaats, niet naar haar handlangers. Gewoon helemaal niet.
En als ze niets met de aanslag te maken had, had de daders opsporen niet bijzonder veel nut.
Toch moesten ze het doen. Ze moesten proberen te achterhalen wat er in Arbor gebeurd was, omdat ze kosten wat kost Mundus Novum veilig moesten stellen. Ze voelden zich er verantwoordelijk voor.
Dus maakte het groepje zich klaar voor de lange, gevaarlijke reis. Ze pakten hun spullen zorgvuldig in, want het kon weken, misschien wel maanden duren voor ze terugkwamen. Als ze terugkwamen.
‘Ik wil niet,’ jammerde Tom. Met een pruillipje keek hij naar Kayley, alsof hij wilde dat ze zei dat hij niet mee hoefde.
‘Dat werkt alleen bij Bill,’ zuchtte zijn partner echter, terwijl ze haar rugzak over haar schouder hing. Overdreven somber ging Tom verder met het inpakken van zijn tas.
‘Waar gaan we eigenlijk als eerste heen?’ vroeg Bill zich hardop af.
‘Arbor, kijken of we iets kunnen vinden,’ antwoordde Nadezhda.
‘Ik heb een veel beter plan,’ bracht Kayley ertegenin.
‘Wat dan?’ vroeg Tom nieuwsgierig.
‘Dat zien jullie wel, volg mij maar gewoon.’ Niemand protesteerde. Iedereen pakte gewoon de laatste spulletjes in, en volgde Kayley op de voet. Ze wandelden door de bossen, waar de kreten van krekel en eekhoorns het geritsel van de bladeren overstemden. Bill keek bang om zich heen en pakte Nadezhda verlegen bij de arm. Ze keek op, pakte zijn hand vast en liet met gebaren weten dat hij niet bang hoefde te zijn. Praten deed ze niet, ze wilde de natuurlijke rust niet verstoren.
‘Zullen we een liedje zingen?’ vroeg Tessa, die er duidelijk anders over dacht.
‘Ja, leuk!’ reageerde Bill enthousiast.
‘Whoa, whoa’ zong Tessa luid, waarop Bill inviel: ‘They're telling me it’s beautiful.’ Zijn stem was melodieus, en verstoorde de rust helemaal niet. Hij paste er juist bij, sloot mooi aan op de stilte.
‘I believe them, but will I ever know?’ zongen Bill en Tessa in koor verder.
‘The world behind my wall!’ Bij die zin viel iedereen bij, waardoor de woorden iets minder melodieus klonken, maar wel enthousiaster en overtuigender.
Zo liepen ze het bos uit. Ze kwamen uit op een groot plein met een fontein in het midden, omringd door een heleboel kraampjes. Duizenden mensen zigzagden over het plein.
Het was de stad waar het groepje al jaren woonde, bereikt door af te snijden. De weg door het bos werd bijna nooit gebruikt, en nu Corvus terug was helemaal niet meer. In het bos voelden mensen zich niet veilig, en ze praatten iedereen hun eigen angst aan, waardoor het bos er verlaten bijlag en extra gevaarlijk was. Het was niet praktisch, want Betula, de grootste stad van Mundus Novum, grensde aan het bos.
Toen Bill zijn eigen vertrouwde woonplaats zag, vergat hij spontaan dat hij op een missie was en rende hij als een kip zonder kop richting een kraapje waar leuke mutsen verkocht werden.
‘Oh nee, jullie weet wat dit betekend, hè?’ zuchtte Tom.
‘Dat we hier moeten overnachten omdat onze prinses weer moet gaan winkelen?’ vroeg Bodine.
‘Dan wil ik ook winkelen,’ klaagde Jessica.
‘Ach, als we er toch zijn…’ aarzelde Kayley. Dat was voor de meeste teamleden genoeg om zich naar willekeurige kraampjes te haastten, om te genieten van al het vertrouwde, alles waarvan ze zoveel hielden en wat ze misschien nooit meer zouden zien. Kayley, Bodine en Daniëlle bleven achter en wachtten rustig af tot iedereen weer terugkwam. Ze hechtten zich niet zo aan spullen, die waren vervangbaar en vergeetbaar, daar hoefde je je niet druk over te maken.
Bill kwam al vrij vroeg aangesneld met een grote hoeveelheid tassen. Het was ongelofelijk in wat een hoog tempo die jongen kon winkelen.
‘Kijk wat ik heb gehaald!’ Hij duwde één van zijn tassen in Bodines gezicht, die er verveeld een blik in wierp. Ze zag drie mutsen, vier shirts en een broek. Er zou vast meer in de tas gezeten hebben, maar dat ging schuil onder de andere producten en kon ze dus niet zien.
‘Bill, hoe heb je dat in godsnaam betaald?’ vroeg ze geïrriteerd.
‘Met pecunia, lijk me logisch, hè?’
‘Ja, dat snap ik ook nog wel. Maar hoeveel heeft het je wel niet gekost?’
‘Tweehonderd,’ bekende Bill timide.
‘Tweehonderd, ben je gek? Dat geld was ook voor eten bedoeld,’ werd hem op geërgerde toon meegedeeld.
‘En dat vertel je me nu pas.’ Triest keek Bill naar Kayley, maar die keek meteen een andere kant op.
‘Hoeveel heb je over?’ vroeg ze hem.
‘Vijf,’ fluisterde Bill.
Kayley hem woedend aan, waardoor zijn gezicht langzaam aan steeds roder kleurde.
‘Sorry, sorry, ik breng alles al weg,’ zuchtte Bill, en hij spurtte terug naar de kraampjes waar hij geweest was. Hoe hij nog wist welke dat allemaal waren was ook een interessante vraag, maar het was niet van belang, dus het was het niet waard om energie aan te verspillen.
Langzaam kwamen de anderen ook terug, ieder met één nieuw kledingstuk.
‘Waar is Bill?’ vroeg Tom, toen de kerkklok zes uur sloeg en hij besloot dat hij wel wilde gaan eten. Iedereen was terug, behalve Bill.
‘Zijn spullen terugbrengen. Hij had alle pecunia opgemaakt.’
‘Je moet Bill ook nooit het geld toevertrouwen, hoe vaak heb ik dat al niet gezegd?’ zuchtte Tom.
‘Oké, meneer Tom Kaulitz, voortaan zal ik aan u gehoorzamen,’ zei Bodine sarcastisch.

Reacties: