FanFic.nl

Je zou eens moeten weten. [SA][TC]

Je zou eens moeten weten. [SA][TC]

''Godverdomme!'', schreeuw ik, terwijl ik een foto doormidden scheur en op de grond gooi. Tranen rollen over mijn wangen. Vervolgens sta ik op om alles van mijn bureau af te sleuren. Ik kan het allemaal gewoon niet meer aan. Het voelt goed om al dat verdriet, te veranderen in geweld. Alles om me heen kapot te maken, net zoals alles om me heen mij kapot maakt. Mijn hele kamer is een ramp, maar het boeit me niet.
Ik ga weer op mijn bed zitten, en veeg mijn tranen weg.

Je wordt verliefd, verliefd op de verkeerde persoon.
Daarna word diegene verliefd op iemand anders, een perfect iemand, helemaal perfect.
Ze gaan trouwen, je moet doen alsof je blij bent.
Dan komt de bruiloft, je bent de getuige.
Je ziet de liefde in zijn ogen, terwijl je daar staat.
Je mond krult, je hart breekt.

Een maand later word bekend dat ze zwanger is.

Nu, zo'n zes en een half maanden later, is het nog erger.
Ze is bevallen.
Je sluit iedereen buiten.
Niemand mag meer in je kamer komen.
Niemand mag tegen je praten.
Niemand mag ook maar iets weten, over wat er nou eigenlijk aan de hand is.

''Hey...''
Ik schrik op uit mijn gedachte, ergens blij dat ik er even niet aan denk, maar dan zie ik wie het is.
''Wat doe jij hier?'', reageer ik bot.
''Ik kwam even kijken hoe het met je ging, ik hoorde allemaal vreemde geluiden, hoe gaat het met je?''
''Slecht.''
''Ben je nog steeds ziek?''
''Ja.''
Dan voel ik me bed een beetje naar beneden zakken. Ik kijk omhoog, recht in zijn ogen...
''Heb je gehuild?''
''Nee.''
''Oh...'' Ik hoor aan zijn stem dat hij het niet geloofd. ''Wat is er hier eigenlijk gebeurd?''
''Niets bijzonders.''
''Oké dan.'' Hij staat op, loopt naar mijn bureau, pakt mijn lamp en zet hem op de plek waar hij eerst stond. Hij legt alles weer op de goede plek. Daarna loopt hij naar mijn kast, en legt mijn kleding er weer netjes in. Ik kijk hem maar hulpeloos na.
Als mijn hele kamer opgeruimd is, komt hij weer naar mijn bed toe gelopen. Dan ziet hij de doormidden gescheurde foto. Een foto van ons tweeën, bijna drie jaar geleden. Toen was ik nog gelukkig. Hij pakt de twee stukken op en loopt naar mijn bureau. Hij haalt een stukje plakband van de plakbandrol en plakt de foto weer aan elkaar. Dan komt hij weer terug gelopen, en gaat naast me zitten. Hij legt de foto op mijn schoot.
''Houd je nog een beetje van me?''
''Ja hoor'', zeg ik met een klein glimlachje.


Je hebt geen idee hoeveel ik van je houd.
Je zou eens moeten weten.

Reacties: