FanFic.nl

Het Doolhof {in de maak}

1: Vertrek

Op de dag dat klas 4b, de klas van Sophie, op excursie zou gaan naar Parijs, voor het vak Frans, was het weer niet erg plezierig. De lucht was grijs en de wolken nog grijzer. Sophie keek naar boven en stelde vast dat het waarschijnlijk binnen een paar minuten zou gaan regenen. Gelukkig zouden ze dan in de bus zitten, bedacht ze zich.
Sophie keek op haar mobieltje en zag dat het al negen uur was, eigenlijk moest ze al op school zijn. Ze stopte haar mobiel weg en trok een sprintje naar het schoolplein, bang dat de klas zonder haar zou vertrekken. Vlakbij het hek van het schoolplein, zag Sophie haar beste vriendin Amy staan, ze grinnikte, rende naar haar toe en sloeg op haar schouder.
‘Hoi Amy!’ riep ze vrolijk.
‘Hé Soof,’ groette haar vriendin terug. ‘Ben jij ook het eerste uur vrij?’
‘Nee, gek, ik ga naar Parijs, weet je nog?’
‘Oh ja.’
Amy had geen Frans en daarom ging zij niet meer op excursie, wat Sophie vreselijk jammer vond. In de groep leerlingen die Frans had, zat er geen één waar Sophie het goed mee kon vinden en daarom zag ze eigenlijk een beetje op tegen de excursie. Toch was ze vastbesloten dat het leuk zou worden, ze zou alleen een paar nieuwe vrienden moeten maken, maar dat was niet iets wat Sophie tegenhield.
‘Zeg, ik moet eigenlijk om negen uur in het lokaal zijn dus ik ga ervandoor,’ zei ze met een grijns.
‘Schiet op dan,’ zei Amy. ‘Straks vertrekken ze zonder jou.’
‘Nee man, ze kunnen niet zonder mij,’ was Sophie’s antwoord.
Met die woorden pakte ze haar weekendtas op en sprintte de school in.
‘Veel plezier!’ riep Amy haar nog na.
‘Zal wel lukken!’ riep Sophie terug. ‘Wel jammer dat jij niet meegaat!’

Bjön zat al in lokaal 105, naast Mitch en hij begon ongeduldig te worden. De klas zat nu al vijf minuten te wachten op Sophie en dat weerhield hen ervan te vertrekken naar Parijs. Niet dat Bjön er zoveel zin in had, want hij kon een week lang niet naar voetbaltraining en hij zou als klap op de vuurpijl de belangrijkste wedstrijd van het hele seizoen missen.
Bjön ergerde zich aan Sophie. Net als aan Alice, Laura, Christy en nog een heleboel andere meiden. Bjön had het niet zo op meiden, die moesten altijd gillen als hun kleren vies waren of om andere onzin. Voetbal was Bjöns leven en meiden pasten daar niet tussen, die standaard een hekel aan voetbal hadden. Behalve Christy dan. Die zat ook op voetbal, maar ze was zo’n verwaande tut dat Bjön haar echt niet mocht.
‘Waar blijft ze nou?’ zei Bjön geërgerd tegen Mitch, die lachte.
‘Wees geduldig man, vijf minuten eerder of later in Parijs maakt echt niet uit.’
‘Ja, maar ik verveel me.’
‘Denk je dat je je in de bus niet verveeld?’
‘Nou, nee…’
‘Nou dan!’ Mitch lachte weer, maar ook hij keek hoopvol naar de deur toen die opensloeg.
In de deuropening stond Sophie, met haar haren in een slordige staart. Ze zag eruit alsof ze zich vreselijk gehaast had.
‘Sorry mevrouw, dat ik te laat ben,’ begon Sophie tegen haar Frans lerares, mevrouw Verbeek. ‘Maar ik -‘
‘Houd je commentaar maar voor je, Sophie,’ zei Verbeek lichtgeïrriteerd. ‘Ik ben al lang blij dat je er bent.’
Sophie glimlachte, gooide haar weekendtas op de hoop tassen die vlak naast de deur lag en ging naast Sora zitten, haar vaste plaats tijdens Frans.
‘Mooi, nu we er allemaal zijn -‘ begon Verbeek.
‘Kunnen we eindelijk vertrekken,’ zei Thomas met een zucht.
Een paar mensen in de klas grinnikten, maar de meesten negeerden Thomas of rolden met hun ogen - zoals Sophie.
Sophie mocht Thomas niet. Ze had een hekel aan hem en ze had al helemaal een hekel aan Thomas’ vriendin Alice. Alice was het perfecte, populaire meisje met lang blond haar. Sophie kon haar echt niet uitstaan.
‘Nog niet, Thomas, nog niet,’ zei Verbeek. ‘Eerst moet ik een paar belangrijke dingen met jullie bespreken.’
‘Zoals?’ zei Thomas.
‘Als jij me nu liet uitpraten, dan kunnen we veel eerder vertrekken,’ zei Verbeek.
Bjön zuchtte een keer, ze mochten wel eens opschieten, hoe eerder weg, hoe eerder terug, dacht hij. En hoe eerder terug, hoe eerder hij zijn training weer op kon pakken. Stel je voor dat zijn conditie achteruit ging!
Verbeek schraapte haar keel en begon weer te vertellen. ‘De klas wordt tijdens de activiteiten opgesplitst in twee groepen van twaalf leerlingen. En nee - jullie mogen niet zelf kiezen. Ik heb allang een lijst gemaakt. Deze lijst krijgen jullie zodra we weggaan. De kamerindeling voor het slapen is ook al gemaakt. Jongens gaan niet naar de meiden en meiden niet naar de jongens, is dat duidelijk?’
Niemand antwoordde.
‘Dat beschouw ik als een “ja”�,’ zei Verbeek geërgerd. ‘Goed. Als je wel overloopt, heeft dat nare consequenties, het is dus je eigen verantwoordelijkheid. Duidelijk?’
‘Ja mevrouw, gaan we nu?’ vroeg Alice.
‘Nee, Alice.’
Verbeek stond op en begon de briefjes met de kamerindeling en groepsindeling uit te delen.
Zodra Bjön zijn briefje had gekregen, las hij die vluchtig door. Tijdens de groepsindeling zat hij bij Mitch en bij de kamerindeling ook. Mooi, want dat was de enige persoon die hij aardig vond tijdens Frans.
Sophie zag tot haar ergernis dat ze bij de groepsindeling bij Thomas en Alice en Laura zat. De drie personen waar ze het meeste een hekel aan had. Dit wordt leuk, dacht ze en ze haatte het dat Amy Duits had en geen Frans.
Alice zat bij Laura, haar beste vriendin en bij Thomas, haar vriendje dus ze vond voor de rest alles goed.
‘Goed, groep 1 zit in bus 1 en groep 2 in bus 2,’ zei Verbeek. ‘Dan mogen jullie nu rustig naar buiten lopen en de bus ingaan.’
‘Dat werd tijd,’ zei Laura tegen Alice. Alice glimlachte en knikte. ‘Kom dan gaan we,’ zei ze.

Op het moment dat de bus wegreed van het terrein van de school, viel er van bovenaf een mist om de bus heen. Niemand van de leerlingen merkte dit, alleen Sora zag het. Ze zag het per toeval. Ze tuurde uit het raampje en keek of ze haar beste vriendin Zoë zag, want die zou haar uitzwaaien. Zoë zag ze niet, maar ze zag wel de dikke mist.
‘Hey…’ begon ze zacht.
Sophie, die naast haar zat, keek Sora aan. ‘Wat is er?’
Sora schudde haar hoofd, maar keek niet weg van het raam. ‘Niets,’ zei ze.
Sophie volgde Sora’s blik door het raam, maar zag de mist niet, die Sora wel zag. ‘Ik zie inderdaad niets,’ zei Sophie licht geïrriteerd.
Sora keek naar Sophie en toen weer terug naar de mist. ‘De mist,’ zei ze, met een vreemde, zangerige klank in haar stem. ‘De mist.’
‘Dude, je hoeft geen woorden te herhalen, ik hoor je duidelijk,’ zei Sophie die schrok van de stem van Sora en ze schoof verder naar het gangpad toe. ‘Freak,’ fluisterde ze en pakte haar mobiel om Amy te gaan sms’en.
Sora hoorde het niet eens. Ze zag enkel de mist. De mist die alleen zij zag.

Mitch had echt de geweldigste plek in de bus die beschikbaar was. Hij zat naast Bjön, wat op zich nog niet zo erg was, maar voor hem zaten Alice en Laura, met voor hen Thomas en Andy. Thomas en Alice zaten echt vreselijk klef te doen en als Alice niet met Thomas bezig was, was ze met Laura aan het gillen en uitgebreid - op een nogal luide toon - aan het kletsen.
Achter hem zat Matt, in zijn eentje, de hoogbegaafde jongen van veertien - tussen allemaal 15 of 16 jarigen. Matt dacht in wiskundeformules en natuurkundige theorieën en het ergste was dat hij hardop dacht. Dus de hele tijd was Matt wiskunde formules aan het opnoemen en aan het oplossen. Alles hardop.
Op dat moment had Mitch echt medelijden met zichzelf en natuurlijk met Bjön die een spuughekel aan wiskunde had.
‘De wortel van 576,’ mompelde Matt. ‘En dan keer de wortel van 58. Plus -‘
‘Houd je kop, houd je kop!’ schreeuwde Bjön naar achteren.
Mitch lachte zachtjes - hij had al verwacht dat Bjön op een gegeven moment helemaal door zou draaien.
Matt vloog - bijna letterlijk - een meter omhoog, liet zijn pen vallen, raapte hem weer op en keek Bjön aan.
‘Pardon?’
‘Dat je je kop moet houden,’ snauwde Bjön. ‘Ik ben hier niet voor mijn lol en zeker niet om de hele busreis wiskundige formules aan te moeten horen. Ik wil hier niet zijn, oké? Ik wil naar voetbaltraining. Maar ik stemde ermee in om te gaan. Ook al wilde ik niet! Dus alsjeblieft, maak het een beetje makkelijk voor me en ga niet de hele tijd wiskundig gezeik zitten mompelen want daar word ik knettergek van!’
‘Dude, relax,’ zei Mitch lachend. ‘Dat was echt een hele mond vol.’
Bjön keek Mitch kwaad aan. ‘Ik weet zeker dat jij het ook geen pretje vind om dat gezeik van hem daar,’ hij wees met een priemende vinger naar Matt, ‘aan te horen!’
Mitch lachte weer. ‘Doe rustig man.’
‘Ik zal niets meer zeggen,’ zei Matt, die zijn bril verder op zijn neus duwde en zich weer in zijn wiskundeboek verdiepte.
‘Wie gaat er nou tijdens excursie huiswerk doen,’ zei Bjön met rollende ogen. ‘Dat is nou juist het enige voordeel van excursie: Geen huiswerk.’
‘Gast,’ zei Mitch. ‘Laat hem lekker leren als hij daar zin in heeft.’
Bjön keek Mitch vernietigend aan en haalde zijn Nintendo DS tevoorschijn. ‘Heb jij hem ook mee?’ vroeg hij aan Mitch.
Mitch knikte. ‘Omdat jij dat per se wilde. ‘
‘Gast, dat is mijn enige verbinding met voetbal tijdens deze excursie. FIFA doen?’
‘Wat jij wilt, wat jij wilt,’ zei Mitch grijnzend en startte zijn DS op.

Reacties: