Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt} » 7. The Return
Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}
7. The Return
Ik probeer de gedachte van me af te zetten en keer terug naar mijn kamer. Op de overloop kom ik Drew tegen. ‘En, wanneer ga je?’ vraagt hij grijnzend. Ik schud licht mijn hoofd en probeer te praten. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn ademhaling gaat snel, een misselijk gevoel is opgekomen. ‘Hij is de komende weken weg,’ fluister ik. Ik wil hem alles vertellen, maar ik kan het niet. Drew weet er niks van dat ze weerwolven zijn, en dat mag hij ook niet weten. ‘Zijn ze allemaal weg?’ vraagt Drew fronsend. Ik knik langzaam. ‘Ja, allemaal.’ ‘Shit,’ mompelt Drew en lijkt zich dan te herinneren dat ik in staat tot wanhoop naast hem op de overloop staat. ‘Hé, het komt wel goed joh. Over een paar weken zijn ze weer thuis.’ Ik knik en probeer zijn geruststellende woorden op me in te laten werken. Het lukt niet. ‘Luister zusje, ik weet dat ik je er mee pest. Maar hij houdt van je, veel meer dan jij lijkt te beseffen. Volgens Jake en Quil praat hij de oren van hun hoofden over je. Hij laat je niet zomaar achter en ik weet zeker dat hij je net zo erg mist als jij hem.’ Ik tover een flauw glimlachje tevoorschijn. ‘Dank je Drew,’ mompel ik en loop mijn kamer in. Ik val op mijn bed in slaap, kom er uit om wat te eten bij het avondeten en duik daarna mijn bed weer in. Als ik die ochtend wakker wordt realiseer ik me dat ik morgen mijn eerste schooldag moet zien te overleven zonder Embry en dat is genoeg reden om nieuwe tranen over mijn wangen te laten stromen. Drew is een schat daar niet van, maar ik hou van hem als de broer die hij is en niet als de liefde van mijn leven die Embry is. Die dag besteed ik aan wat nutteloos rondhangen in het huis, in de tuin en in het bos en helaas is al veel te snel het moment dat ik samen met Drew buiten sta en wacht tot iemand ons op komt halen. Ik ben er namelijk achter gekomen dat er ook een meisje bij het roedel hoort, Leah. En Billy heeft haar gebeld of ze ons op kan komen halen. Dus staan we nu in de miezerige regen op haar te wachten. Er komt een auto aanrijden en een meisje draait haar raampje omlaag. ‘Zijn jullie Olivia en Andrew?’ Ik knik. ‘Ben jij Leah?’ Ze knikt en laat haar blik over mijn broer glijden. Haar mond zakt een klein stukje open en mijn blik gaat verwilderd van haar naar mijn broer en weer naar haar. Als dit is wat ik denk dat het is… Ja, ik weet het eigenlijk wel zeker. Het enige vrouwelijke lid van het roedel is zojuist ingeprent met mijn tweelingbroer. Lekker dan, waarom zijn wij zo wolfaantrekkend? Ik stap in als ik Drew een mep tegen zijn achterhoofd gegeven heb en tegen hem gesist heb dat hij bij de les moet blijven. Ook Drew stapt snel in en Leah rijdt rustig babbelend naar school. Ja, ze vertelt hem onderweg dat ze een weerwolf is, dat ze ingeprent is en al dat soort dingen en helaas vertelt ze er ook bij dat Embry dus op mij ingeprent is. Goed, als hij mij pest kan ik hem nu ook pesten aangezien hij zich wel erg klef gedraagt, maar ik had het hem liever wat subtieler vertelt geloof ik. Leah parkeert haar auto op de parkeerplaats van school en we stappen snel uit. Het grote gebouw staat er weinig vriendelijk bij en ik volg Leah en Drew terwijl ze druk flirtend elkaar aan het leren kennen zijn. Ik krijg een paar keer de aandrang om te gaan kotsen, maar ik hou me in. Drew heeft ook aardig wat van mij moeten verduren, nu is het zijn beurt om gelukkig te worden. Alleen wel jammer dat het net in de tijd moet gebeuren dat Embry weg is, net op het moment dat ik niet aan liefde probeer te denken. Ja dat gaat moeilijk als de twee mensen waar je tot veroordeelt bent alleen maar baltsgedrag vertonen. Die weken op school gaan inderdaad moeilijk, maar ik sluit wat nieuwe vriendschappen met andere kinderen en weet mezelf door de tijd heen te slaan. Ik word wakker als het kerstvakantie is en realiseer me met een vrolijk gevoel dat de jongens als het goed is vandaag thuis komen. Niemand heeft wat gehoord en ook Emily die de verloofde van Sam blijkt te zijn weet niks, samen hebben we het er vaak over gehad hoe het met ze zou zijn… Ik spring snel uit mijn bed, neem een douche, kleed me aan en maak me op. Ik laat mijn haar los over mijn schouders vallen en ren haast de trap af. Ik ontbijt snel met Billy en Drew, die er allebei niet helemaal bij lijken. Billy is waarschijnlijk met zijn gedachten bij zijn zoon, en Drew is hoogstwaarschijnlijk met zijn gedachten bij Leah. Wie anders, denk ik sarcastisch. En tuur op mijn horloge. Nog maar een halfuurtje voor ze thuis komen, ik besluit buiten te wachten en begin met net te vervelen samen met Emily, Kim en Rachel waar ik nu bij ben omdat de jongens eerst naar het huis van Emily en Sam komen, als ik voetstappen hoor. Tegelijk springen we op en ik zoek het gezicht dat ik zo gemist heb. Als ik hem gevonden heb ren ik op hem af en sla mijn armen om zijn nek. Hij slaat zijn armen om mijn middel en draait me een rondje. Om ons heen begroeten ook Jared en Kim, en Sam en Emily, en Paul en Rachel elkaar en het gejoel van de anderen barst los. Het interesseert me niet en als ik Embry losgelaten heb nadat ik hem uitgebreid gezoend heb glijdt mijn blik onderzoekend over hem heen. ‘Heb je niks?’ vraag ik terwijl een golf van ongerustheid over me heen spoelt. ‘Alles is goed nu,’ zegt hij met zijn lippen tegen mijn haar. Ik doe een stapje achteruit zodat ik hem beter kan zien, terwijl mijn handen stevig die van hem omklemmen. ‘Nu?’ vraag ik fronsend. Hij wijst op zijn arm. ‘Mijn arm was gebroken, meer niet.’ ‘Meer niet? Je hebt je arm gebroken gek!’ roep ik bezorgd uit. Ik besef me dat een arm breken niet het ergste is, maar aangezien het volgens mij het enige is wat hij heeft en hij hier weer is en ik al die tijd veel te bezorgd was, lijkt die arm me nu wel ernstig. ‘Hoe kon dat gebeuren?’ vraag ik zacht. Zijn gezicht wordt ernstiger. ‘We moesten dus weg omdat… er nieuwe sporen waren van een bloedzuiger die vijandig ingesteld is en achter een mensenmeisje aanzit dat bij de bloedzuiger familie hoort,’ vertelt hij. ‘Bloedzuiger?’ vraag ik in de war. ‘Vampiers,’ verduidelijkt hij. O. Fijn. Blijkbaar leven alle mythische wezens dus. Wanneer komen ze met de volgende legende die waar blijkt te zijn? Embry ziet mijn verwarring en drukt een kus op mijn voorhoofd. ‘Je moet je mooie hoofdje er niet zo om breken. Alles is goed nu,’ fluistert hij en ik probeer zijn woorden te geloven. Ik ben inderdaad veel te blij dat hij er is om ongerust te blijven.
Reacties:
ik vind embry zo leuk hé
gewoon zo leuk <33
zo lief
Aww
<33
wiee snel verder!
Wauw Embry is zo lief
Ik lees al deze stukken nu al achter elkaar,
Nu ik dit allemaal lees, Moet ik echt wel eens Twilight kijken.
Aan je verhaal te lezen lijkt het me zooo leuk