FanFic.nl

Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}

8. Isle Destiny

Hand in hand loop ik weer met Embry door het bos, op zachte toon bijpratend terwijl mijn hoofd tegen zijn schouder ligt. ‘Maar…’ begint hij. Vragend kijk ik hem aan. ‘Je bent dus in de tussentijd niemand anders tegen gekomen?’ Ik lach zacht en schud mijn hoofd. ‘Hoe kan ik in hemelsnaam op iemand anders verliefd worden als jij de enige bent waar ik aan kan denken?’ vraag ik met een glimlachje. Hij haalt zijn schouders op. ‘Weet ik niet. Maar er zijn zoveel jongens die je leuk vinden, dat…’ ‘Dat je jaloers begon te worden,’ giechel ik. Hij zucht grijzend. ‘Zo zou je het kunnen noemen ja.’ Ik lach terwijl we weer verder tussen de bomen door lopen. Embry doet net zijn mond open om iets te zeggen, maar ik leg mijn vinger tegen zijn lippen en wijs tussen de bomen door. Daar staan Drew en Leah, innig verstrengeld en het is gewoonweg het meest schattige dat ik ooit gezien heb. Ook had ik me niet bedacht dat mijn broer nog zo romantisch kan zijn, en een glimlachje ligt op mijn gezicht. ‘Ze brengen me op ideeën,’ fluistert Embry terwijl hij me achter twee dicht tegen elkaar aanstaande bomen trekt en zijn lippen tegen de mijne drukt. Een nieuw gevoel van geluk stroomt door me heen, en dit is de eerste keer dat we ons helemaal mee laten slepen. Als we stoppen laat de maan haar flauwe schijnsel al op onze naakte lichamen vallen en ik raap snel mijn kleren bij elkaar. ‘We moeten snel naar huis, Billy, Drew, Jacob en jouw moeder zullen zich afvragen waar we zijn,’ giechel ik terwijl ik me snel aankleed. Hij schiet in de lach terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd laat glijden. We nemen niet de tijd onze schoenen aan te trekken en ik trek hem nog steeds lachend aan zijn hand mee door de bomen. Op een gegeven moment tilt hij me op en begint te rennen, dit gaat inderdaad een stuk sneller. Met mijn vinger volg ik de vormen van zijn volmaakte borstkas terwijl hij rent. Veel te snel voor mijn gevoel laat hij me voorzichtig op mijn voeten zakken, aan de zijkant van het huis, waar mijn slaapkamer is. Ik tuur omhoog naar het raam en giechel zenuwachtig. ‘Hoe kom ik daar dan binnen?’ vraag ik stikkend van het lachen. Embry grinnikt even maar wijst dan op de boom naast het huis, de takken van de boom strijken langs mijn raam, maar ik slik. ‘De boom?’ piep ik. Vragend kijkt hij me aan. ‘Ik kan niet in een boom klimmen,’ fluister ik. ‘Echt niet?’ vraagt Embry verwonderd op gedempte toon. Ik schud mijn hoofd. ‘Echt niet.’ ‘Kom maar dan,’ zegt hij en zet me op zijn rug. Snel en behendig klimt hij de boom in, door het raam naar binnen. Daar laat ik me van zijn rug glijden en druk een kus op zijn mond voordat hij weer via het raam naar buiten klimt en in de donkere nacht verdwijnt. Ik zucht en kleed me om, poets mijn tanden, en lig al snel in bed. Die nacht droom ik van ronduit de mooiste en beste ervaring van mijn leven… De volgende ochtend slaap ik lang uit en als ik eindelijk aangekleed ben, loop ik de trap af naar beneden. Daar zitten Billy, Drew en Jacob aan de ontbijttafel, in stilte te eten. Ik schuif snel aan. ‘Goedemorgen,’ mompel ik. Het is een tijdje doodstil tot Billy de stilte doorbreekt. ‘Waar was je vannacht Olivia?’ vraagt hij op strenge toon. ‘In het bos,’ antwoord ik naar waarheid. ‘Laat het niet meer gebeuren dat jij in je eentje ’s nachts door het bos spookt,’ zegt hij, hij blijft verrassend kalm maar dat maakt me ergens alleen maar banger. Wel is duidelijk te merken dat hij zelf twee dochters heeft, hij weet er in ieder geval mee om te gaan, als hij tegen me geschreeuwd had, was ik ook gaan schreeuwen en had hem duidelijk gemaakt dat ik weggegaan zou zijn na mijn verjaardag. Dat wil ik nu absoluut niet. ‘Ik was niet alleen,’ fluister ik nauwelijks hoorbaar. Ik kijk niemand aan, de spanning is om te snijden. ‘Je was niet alleen,’ herhaalt Billy en ik knik. ‘En met wie was jij dan?’ wil hij weten. Waarschijnlijk weet hij het allang, maar ik geef antwoord. ‘Met Embry.’ ‘Zo, zo,’ is Billy’s antwoord. ‘Iedereen was ongerust Liv, Embry’s moeder is hier nog heen gekomen om te vragen of we hem gezien hadden, ze was in staat tot paniek, dezelfde sfeer als hier hing,’ zegt Jacob zacht. Ik slik moeizaam. ‘Ongerust is zwak uitgedrukt,’ gaat Billy verder, ‘niemand wist waar jullie waren, waarom jullie wegwaren, er had wel iets ernstigs gebeurd kunnen zijn!’ Billy’s toon wordt harder en ik krimp ineen bij zijn woorden. ‘Het spijt me,’ fluister ik, ‘ik wist niet dat jullie bezorgd zouden zijn. Niemand is ooit bezorgd om me geweest…’ Ik slik. ‘En… En… Ik… Ik was geen moment in gevaar,’ voeg ik er nog steeds fluisterend aan toe. ‘Nee, dat geloof ik graag,’ mompelt Jacob en ik kan de grijns in zijn stem horen, ik zie vanuit mijn ooghoek ook Drew schudden van het lachen. Jammer jongens, ik vind dit net te serieus om nu mee te lachen. ‘Laten we er maar over ophouden, je bent hier, Embry is thuis en waarschijnlijk doen jullie nooit meer zo onverantwoordelijk ’s nachts in een bos,’ zucht Billy vermoeid. ‘Nou…’ lacht Jacob. ‘Die gaan nog wel een keer,’ brengt Drew stikkend van het lachen uit. Uiteindelijk schiet ik ook in de lach, lachwekkende situatie dit eigenlijk. Al hoewel ik me afvraag hoe ze dí­t allemaal weten, ik neem aan dat Embry ze het niet vertelt heeft… Dan realiseer ik me dat de bomen, vlakbij de plek waren waar Leah en Drew stonden. O God. Fijn. De hele tijd nog lachend gaat het ontbijt verder en uiteindelijk loopt iedereen van tafel. Ik sta al met de deurknop in mijn hand. ‘Ik ben bij Embry,’ gil ik door het huis. Dit zorgt voor een nieuwe hysterische lachbui van Jacob en Drew. Grinnikend vertrek ik naar buiten en als ik buiten sta, realiseer ik me dat ik geen idee heb hoe ik bij zijn huis moet komen. Ik loop terug naar binnen. ‘Eh… Jake?’ vraag ik onwillig. Gelach is het enige dat als antwoord komt en ik loop naar boven waar Jacob en Drew slap van het lachen op Drew’s kamer doorbrengen. ‘Jake, hoe kom ik bij Embry’s huis?’ Hij wappert wat met zijn hand en ik zucht licht geërgerd. Als de grootste lachbui over is, komt Jacob overeind. ‘Sorry, ik breng je wel,’ zegt hij nog wat nalachend. ‘Dank je,’ zeg ik met een vreugdeloos glimlachje. Hij loopt voor me uit naar zijn auto en ik stap in. De hele weg naar Embry’s huis vuurt hij vragen op me af, waar ik gewoon geen antwoord op ga geven en ik ben blij als we eindelijk voor zijn huis stoppen. ‘Bedankt voor de lift,’ zeg ik vrolijk en stap snel uit. Blijkbaar heeft het geluid van Jacobs auto al gewaarschuwd, want Embry doet de deur al open. Ik zwaai nog even naar Jake voordat hij wegrijdt en richt me tot Embry. ‘Hoe was jouw ochtend?’ vraagt hij me onderzoekend aankijken. ‘Voor de meesten bij ons thuis was het de meest lachwekkende ochtend ooit, voor mij was het te doen.’ Embry grinnikt. ‘Bij mij was het gewoon te doen.’ Ik lach. ‘Wat wil je vandaag gaan doen?’ Hij denkt even na. ‘Ik weet niet, zolang ik maar op tijd thuis ben,’ voegt hij er lachend achteraan. Ik schiet in de lach. ‘Ja, ik ga ook zorgen dat ik er op tijd ben, straks moet ik nog zo’n lachaanval zien te overleven.’ Lachend lopen we het bos in, zacht pratend, tot we opeens op een schitterend weiland zijn. Het ligt op een uitstekend platform van een berg, met uitzicht op de andere bergen en een glinsterende rivier beneden. Een haast magische plek is het. ‘Onze plek,’ zegt Embry zacht. ‘Isle Destiny,’ fluister ik. Hij kijkt me glimlachend aan. ‘Omdat het lot ons samen naar deze plek bracht,’ fluister ik en druk mijn lippen tegen de zijne.

Reacties:

Hermelien zei op 21 okt 2010 - 19:54:
Ik heb alles stukken na elkaar gelezen !
Het is werkelijk prachtig !
Zo romantisch dat je er van weg smelt.
Dit verhaal zou ik zelfs erg graag in een echt boek hebben !
Wil je me snel melden voor het volgende stuk ?
Ik ben hier echt gek op

realMe zei op 21 okt 2010 - 16:12:
dit is echt leuk, mag ik een melding

en ik weet geen opmerkingen.
het is gewoon top.

justAgirl zei op 21 okt 2010 - 15:04:
waaaaaaaaah geweldig <33
embry is lief (nog steeds )
je moet snelverder =D
xxxx