FanFic.nl

Clash of the twins

Hoofdstuk 3

Zoals verwacht probeerden de meisjes in de daarop volgende weken, op niet zo’n subtiele manier de andere meisjes ook te overtuigen, met behulp van de foto’s uiteraard. Maar ook de jongens, op veel subtielere wijze kozen hun groep eruit. De zwadderaars raakten ook geïrriteerd door de obsessie voor dreuzels en de Wemel-tweeling was tevreden. De hele school stond weliswaar een beetje onder spanning.
Enkele dagen later verscheen de koker in de hoek van de grote zaal. “Je hebt drie weken tijd, geen haast dus!”� melde Perkamentus. Maar de meeste mensen op de school hadden hun beslissing al wel gemaakt. De jongens gooiden hun stem er in en op weg naar de leerlingenkamer stompte George Leo tegen zijn arm en knipoogde. Hij klom door het portretgat en zag Hermelien aan een tafeltje zitten. “he Hermelien, hoe heet die band daar ook weer?”�
Hermelien keek verbaasd op maar zei dan, met blinkende ogen:“Tokio hotel.”�
“Hoe schrijft dat?”�
“T-O-K-I…”�
“Zou je het willen opschrijven?”� vroeg hij met puppy-ogen, waarvoor elk ander meisje al lang gesmolten zou zijn, maar Hermelien keek hem strak aan. Dan haalde ze haar schouders op en schreef op een briefje. “Bedankt”� zei George en hij liep terug naar de andere twee jongens, die hem naar buiten volgde. “schitterend”�
“weet ik”� grijnsde George terug.
Aangekomen aan de koker staarden de andere jongens hun belangstellend aan, als het hun lukte was de kans op Tokio Hotel nihil. George gooide theatraal het briefje in de koker, het bleef stil en de spanning er rond was te snijden. Dan verschenen er letters op de koker.
‘George Wemel speelt vals.’ Verbluft staarden de jongens naar de koker en ze schrokken op toen de koker Georges briefjes uit spuwde.
“Fijn”� zei Leo bedrukt.
“Zou die zin er op blijven staan?”�
“het zal in ieder geval geen stem van mij meer aanvaarden.”�
“Tot zover het ontgelden van de stemmen.”� Zuchtte Fred.
“Dan zit er maar één ding op.”� Zei George. Fred knikte. “En het moet snel.”�
Leo keek de jongens aan, hij begreep weer helemaal niet waarover het ging. Daar kwam hij echter snel achter, slechts enkele seconden later kwam Malfidus met zijn volgelingen om de hoek. Fred schraapte zijn moed bijeen en zette een stap naar voren. “he Malfidus”� zei hij een beetje moeilijk.
“Wat moet je Wezel?”� spuwde Draco Malfidus verachtelijk. “Op wie ga je stemmen?”� vroeg Gerorge. De blonde jongen trok zijn wenkbrauwen op en keek de jongens ongelovig aan, daarna schoot hij in de lach een porde Kwast in zijn zij. Kwast maakte een knorrend geluid en Draco keek de jongens nu weer minachtend aan. “Wat gaat jullie dat aan?”�
“We maken ons zorgen. In verband met die bands.”� Draco keek hen vreemd aan maar weigerde te vragen wat ze bedoelden. “De meisjes willen een dreuzelband hierheen krijgen.”� Verklaarde Fred. Malfidus vergat even zijn verachting voor de jongens reageerde verbluft. “Wat?”�
“Ja”� vulde George. “Zowat ieder meisje stemt op hen.”�
“die vuile..”�
“Daarom stemt zo wat elke jongen op de Witte wieven”� ging Fred weer verder, om Malfidus de rest van die uitspraak te beletten. Draco knikte “Dat geld voor iedereen van Zwadderich, die nog niet gestemd heeft, daar zorg ik persoonlijk voor!”�
“aangenaam zaken doen Malfidus.”�
“Ja, dit wordt geen gewoonte! Dreuzels uitnodigen op Zweinstein, wie komt in hemelsnaam op het idee!”� De jongens keken elkaar grijnzend aan. “Zeg”� zei Malfidus, net voor hij het briefje in de koker gooide. “Ik dacht dat Jullie zo’n dreuzelvrienden waren?”�
“Niet voor deze dreuzels!”� antwoordde Leo al.
“en hoe komt dat dan wel?”� de jongens keken elkaar aan.
“Wij blijven graag populair onder de meisjes. Deze band is…jong”� Draco knikte, hij begreep het.
“dit veranderd niks, ok?”� zei hij dan nogal fel en de drie jongens schudden resoluut het hoofd. Vrienden zouden ze uiteraard nooit worden. Maar soms moet je nu eenmaal samenwerken om te overleven.

Enkele dagen later begon Perkamentus over de beruchte dag. Hij legde uit hoe de eerste-, tweede- en derdejaars mee de receptie deden en ook de dans mochten meedoen, daarna zouden ze zonder uitzondering naar de afdelingstorens moeten. Na de dans mocht ook iedereen zich omkleden en hun strakke ‘danskledij’ inruilen voor ‘concertkledij’. Dagen en weken passeerden in spanning, de meisjes waren ervan overtuigd dat hun ‘ Tokio hotel’ de meeste stemme, zou hebben en het was enkel hopen dat Perkamentus hen zou uitnodigen. Ze wisten echter niet van het ‘anti-tokio hotel plan’.
Toen de grote dag was aangebroken was de sfeer in de grote zaal gespannen.
“Goed”� zei Perkamentus, “laten we maar eens kijken, he?”� Hij zwaaide wat met zijn toverstaf en er verschenen slanke letters over de koker. Letter, die enkel Perkamentus kon leze, aangezien hij van de zaal weggedraaid stond. “Wel”� zei Perkamentus. “Er zijn twee groepen die eruit springen”� zei hij. “Er is wel tijd voor twee bands denk ik.”� De moed zonk in de schoenen bij zowat elke jongen en zwadderaar in de zaal. “Als eerste band, die ik dus al zeker uitnodig hebben we de Witte wieven!”� Een luid gejoel ging door de zaal. Perkamentus glimlachte “ja ik mag hen ook wel. Maar die tweede band ken ik niet. Tokio hotel?”� Een geroezemoes trok door de zaal. “Die ken ik niet”� herhaalde hij bedenkelijk. “Het is een dreuzelband meneer.”� Zei Hermelien ongevraagd. De oude man keek belangstellend op. “Het is moeilijk hier dreuzels uit te nodigen.”� Antwoordde Perkamentus. Toen hij geen antwoord kreeg vervolgde hij. “Ik zal me over deze groep informeren, in de loop van volgende week laat ik jullie weten of het kan of niet.”� En met die woorden nam hij de koker en verdween uit de zaal.

Vloekend ging de tweeling naar hun slaapvertrekken “hoe kan hij dat zelfs maar overwegen.”�
“We hadden ons moeten verdelen, twee groepen.”�
“Achteraf gezien misschien.”�

Toen Perkamentus enkele dagen later meldde dat de jongens opgegroeid waren met geheimen voor de wereld en hij hen daardoor wel in staat achtte om er nog een bij te nemen, kon er geen lach meer af bij de anders zo vrolijke tweeling. Perkamentus ging er mee door hij zou de nu al zo geliefde tweeling uitnodigen op Zweinstein. Het drong amper door bij de jongens. Wat ze nog niet besefte is dat dit slechts het halve nieuws was. Perkamentus zou het enkele dagen later alleen erger voor hen maken.

Want dan kwam Perkamentus met het nieuws dat hij de jongens gecontacteerd had. “De jongens waren uiteraard een beetje gechoqueerd toen ze het bestaan van tovenaars en deze school vernamen. Desondanks gaan ze akkoord met mijn voorstel! Om de pers te omzeilen zeggen ze da ze op vakantie gaan, wat wil zeggen dat de jongens enkele weken weg van hun huis zullen moeten blijven. Hoelang precies is nog niet duidelijk, twee tot drie weken. En die zullen ze dus hier slijten.”�
“Wat?!”� zei George, iets minder luid dan hij bedoeld had. De shock had zijn stem verdoofd, naast hem kreeg Fred er al helemaal geen geluid uit.
“Ze krijgen hier hun eigen kamer, wees vriendelijk voor hen! En dan nu..smakelijk!”�
De meisjes begonnen enthousiast te praten en eten op te scheppen, maar de meeste jongens zaten, net als Fred en George verlamd. De meeste jongens herstelde echter redelijk snel. Fred en George wisten zich even geen raad. De jongens rondom hen begonnen zich doorheen de daarop volgende weken neer te leggen bij de komst van de Duitse jongens. Fred en George waren er echter niet over te spreken. In de weken die passeerden had geen enkel meisje gegiecheld over een van hun moppen. Telkens ze wat uithaalde, zaten de meisjes dromerig voor zich uit te staren.
“Hoe kunnen ze nu zo al in de ban zijn van die gasten?!”�
“Het zijn vast verwende vervelende kerels..”�
“Ik denk dat dat er nog weinig aan gaat veranderen.”� Zei Leo bedrukt. Een luide zucht verliet Georges lippen.
“We hebben echt alles gedaan wat we konden toch?”�
“We hebben onderhandeld met Malfidus!”�
“Ja..Ja, we hebben alles wat we konden gedaan.”�
“Ze gaan komen.”�
“Dat is al zeker.”�
“Maar ze gaan er niet zomaar mee wegkomen.
“ook dat is zeker!”�

Reacties: