FanFic.nl

Het Doolhof {in de maak}

2: De Mist

Alice zat tegen haar vriendje Thomas aan geleund en keek uit het raam hoe de bomen voorbij suisden. Alice's vriendin Laura was met Thomas van plek geruild - tegen haar zin in, want het is niet bepaald een pretje om naast Andy te moeten zitten, maar toch had ze dat gedaan voor Alice.
Alice glimlachte tegen de ruit van de bus. Laura was echt een goede vriendin. Ze stond altijd voor haar klaar en ze hadden de grootste lol samen. Er was alleen één klein minpuntje...
Ze had zo het vermoeden dat Laura een oogje had op Thomas en dat idee stond haar niet helemaal aan.
Alice ging rechtop zitten en keek op haar mobiel om te kijken hoe laat het was.
'We zijn al twee uur onderweg,' zei ze geërgerd en stopte haar mobiel weer weg.
'Ik zit hier goed hoor,' zei Thomas. Hij sloeg zijn arm om Alice heen en zoende haar.
Alice zag Laura met haar ogen rollen, maar schonk er geen aandacht aan. Laura zou Thomas nooit van haar afpakken - nooit.

Sophie verveelde zich een ongeluk in de bus. Ze staarde voor zich uit, keek naast zich, naar Sora, die alleen maar - het leek wel gehypnotiseerd - uit het raam keeek. En als ze dat niet deed keek ze naar de rest van de mensen in de bus, maar dat begon op een gegeven moment ook te vervelen.
Toch, begreep Sophie één ding niet. Op het moment dat ze de bus in keek, naar wat de andere leerlingen deden, werd haar blik als het ware gezogen richting één punt. Naar één persoon. Naar een persoon wie haar eigenlijk nooit opgevallen was. En nu opeens wel. Hoe kon dat? Sophie keek naar Sora, die nog steeds niet veranderd was in haar houding.
De Mist die Sora zag...
Ineens keek Sophie een beangstigend gevoel - wat als Sora's Mist echt was? En alleen zij die zag? Wat zou er gebeuren?
Sophie grijnsde en verklaarde zichzelf voor gek. Je kíºnt geen Mist zien die er niet is. Dat bestaat niet.
Maar toen ze weer terug de bus in keek, werd haar blik opnieuw naar hem gezogen. De persoon die ze eigenlijk nooit eerder echt zag. Wat was dit? Het was niet normaal. Het was net of Sophie niets anders meer zag. Op het moment dat ze de bus in keek, zag ze niets anders meer.
Sophie bedacht zich, dat als ze dit ooit aan iemand zou vertellen, dat die het zou omschrijven als 'je bent op hem gevallen', of 'je vindt hem leuk'. Maar het was anders. Het voelde niet als leuk vinden, het voelde niet als verliefd zijn. Het was bovennatuurlijk. Net als Sora's Mist.
Plotseling keek hij haar ook aan en hun ogen ontmoetten elkaar. Misschien wel tien seconden, tot een stem hun oogcontact brak.
'Mitch, what the fuck doe je?' Bjön gaf een klap op Mitch's schouder.
'Uhm, niks,' zei Mitch, maar de eerste helft van zijn antwoord keek hij Bjön aan en de tweede helft van zijn antwoord keek hij weer naar Sophie.
Sophie sloeg haar ogen neer en keek weer uit het raam.

Elke minuut, iedere seconde, elke keer als Sora haar ogen opnieuw opende, na ze gesloten te hebben, veranderde de Mist.
Eerst was hij groen, donkergroen, daarna aquablauw en de derde keer was hij hemelsblauw.
Sora sloot opnieuw haar ogen, telde tot tien en opende haar ogen. Paars. Lila. Roze. Rood.
De Mist zweefde om de bus heen, omringde het, nee...
Het was of de mist de bus wí¡s.
Het ene moment zat de klas in de bus. Het andere moment zweefden ze door de mist.
Sora kon haar blik niet afwenden, de Mist was hypnotiserend, haar ogen wilden zich niet losmaken van de mysterieuze Mist. Uiteindelijk lukte het Sora zichzelf te overmeesteren en rukte zich los van de Mist. Ze keek recht de bus in.
Sophie, die naast haar zat, keek haar bezorgd aan. 'Wat is er?'
Sora schudde eerst haar hoofd, maar bedacht zich toen. 'Je zult me wel voor gek verklaren.'
'Nee,' zei Sophie. 'Geloof me, ik verklaar niemand meer voor gek na wat me net is overkomen.'
Sora keek haar verbaasd aan en Sophie lachte. 'Laat maar. Vertel.'
'Het is de Mist,' zei Sora en ze probeerde hard om niet naar buiten te kijken. 'Hij is er echt. Daar buiten. Hij verandert van kleur, eerst groen, aqua, blauw... Daarna paars, lila, roze... Het houdt niet meer op. En...'
Sora's stem stierf af. 'Ik ben gek hè?'
Sophie schudde haar hoofd. 'Ik geloof je. Er klopt iets niet.'
'Wat niet?'
'Weet ik niet.'
Sophie keek Sora aan. 'Elke keer als ik de bus in kijk, wordt mijn blik naar een bepaald punt gezogen. Ik kan niet meer stoppen met kijken, tot ik onderbroken word. En nee - het is niet omdat ik iemand leuk vind!'
Sora lachte zacht. 'Ik snap het. Misschien ví­nd je diegene wel leuk, maar ik heb het idee dat er een bepaald iets versterkt wordt zodra je je in deze bus bevind. Ook die kleuren en die Mist... Ik heb altijd iets met felle kleuren gehad, ik vind ze mooi, meer niet eigenlijk. Maar nu kan ik niet meer stoppen met naar die Mist kijken.'
'Dus je conclusie is...' Sophie trok een wenkbrauw op.
'Dat bepaalde elementen versterkt worden, zodra men zich in deze bus bevind'
'Dus je vertelt me nu dat ik hem wel leuk vind?'
'Wie?'
Sophie keek geïrriteerd opzij, of niemand hen kon horen en siste toen: 'Mitch.'
'Mitch?' Sora trok een wenkbrauw op en deed moeite haar lach niet in te houden.
'Houd je mond,' siste Sophie, die bang was dat ook maar iemand het hoorde.
'Je wordt rood,' zei Sora grijnzend. 'Volgensmij is dit niets mysterieus, Sophie, volgensmij vind je hem gewoon leuk.'
Sophie sloeg haar armen over elkaar en keek expres de andere kant op. 'Nee. Niet waar.'
'Wat jij wilt,' lachte Sora. 'Maar ik blijf erbij dat -'
'Houd je mond!' siste Sophie.
Sora lachte, maar ze lachte niet met haar ogen. De Mist had haar in zijn macht, op een manier die Sora bang maakte.

Christy ergerde zich aan het gezeur van Alice en Laura achter zich en besloot dat de enige oplossing was om haar iPod aan te zetten en niet meer om te kijken, dus dat deed ze.
Christy zuchtte - ze had eigenlijk een hekel aan Frans en ook aan de mensen die in dat cluster Frans zaten. Eigenlijk had ze ook niet echt vrienden op school. Haar vrienden waren de meiden uit haar voetbalteam, dat waren haar maatjes en door hen was Christy nog vrolijk - tijdens de training dan. Christy vond niet goed aansluiting bij de meiden op haar school, omdat dat meiden waren die verwend waren, alleen om mode gaven en om jongens. Christy gaf helemaal niets om mode en ze was ook nog nooit verliefd geweest. De meeste jongens waren kinderachtig, vond ze en de meeste jongens waren players. Maar dat was haar mening. En ze had zo het idee dat zij de enige was met die mening. Zelfs de meiden uit haar team waren weleens verliefd geweest. En als ze verliefd waren, konden ze het over niets anders meer hebben. Alleen maar over "hem". Christy dacht niet dat dat haar ooit zou overkomen.

Mitch moest zichzelf eraan herinneren te blijven ademen. Hij ademde zo onregelmatig dat hij bang was dat hij flauw zou vallen.
Wat was er net gebeurd?
Mitch veegde een haar uit zijn gezicht en keek toen achterom.
Ze keek niet naar hem, haar blik was gericht op de omgeving buiten. Ze veegde een pluk haar achter haar oren en lachte zachtjes om iets wat Sora zei. Sophie lette niet meer op hem. Maar Mitch wist dat wat er net gebeurd was, niet klopte. Het was geen vriendschap, geen liefde, geen aantrekkingskracht of wat dan ook, het was bovennatuurlijk. Niet echt.
Wí¡s het überhaupt wel gebeurd? Of had hij het zich verbeeld?
Mitch's hoofd begon te tollen en hij zoog snel zijn longen vol met lucht.
Haal adem, haal adem, herinnerde hij zichzelf.
Wat was dit nou?
Sophie was hem nooit opgevallen - nooit.
Maar nu had hij het gevoel dat er niets op de wereld belangrijker was dan zij.
Mitch keek weer achterom, maar zag dit keer Sophie's ogen in de zijne kijken. Opnieuw voelde hij zichzelf in een trance wegzakken. Alles in en om hem heen werd wazig, hij zag alleen haar diepe, blauwe ogen.
Wat hij niet zag, was de Mist. De Mist die zich vormde om hem en Sophie heen. De mist die blauw kleurde, diepblauw, daarna indigo, paars, violet, rood, oranje, geel, lime, grasgroen, donkergroen en weer terug naar blauw.
Het zweefde om hen heen, door hen heen en langs hen heen.
De enige persoon die de Mist zag was Sora, maar zelf zij begreep het niet.
Wat was deze Mist?
Net op het moment dat deze vraag zich vormde in Sora's hoofd, werd de mist dikker en Sophie en Mitch kregen allebei geen adem meer.
Ze verloren beiden het bewustzijn.

Reacties: