FanFic.nl

»×Fantastic Two׫

Bitte Bill, don't...

Er zijn geen kinderen bang en krijsend langs me heen gerent toen ik vijf minuten van te voren terug naar de klas liep, dus Bill zal niks hebben uitgehaald. Opgelucht haal ik diep in- en uit adem en loop dan met opgeraapte moed het lokaal terug in.
“Daar hebben we Kaulitz weer, hoop dat ze een goeie straf voor je op hebben gelegd.”� Ik kijk haar vuil aan en geef het bewijs briefje aan haar en ga dan terug bij de deur staan, wachtend tot de bel. Stiekem kijk ik af en toe naar mij broertje, zien of alles nog in orde is. Mijn ogen glijden over zijn gezicht, geen schrammetjes of huil ogen, mooi zo. Een klein lachje kan zich alweer terug op mijn mond vormen en wacht beter gezind op die bel, die maar niet wilt gaan!
‘Triiiiiiing’. Halleluja! Klasgenoten stormen langs me heen met een paar hevige duwen erbij inbegrepen. Nog nét kan ik mijn houvast zoeken aan de houten deurpost en zie hoe Bill sloom op me afsjokt met zijn schoudertas achter zich aan bengelend.
“Hé,”� mompelt hij zwak en schenkt me een fake lachje. Wat zal er gebeurd zijn? Schuldgevoelens dat ik er niet was om hem te beschermen gieren gelijk door me heen.
“Wat is er?”�
“Niks.”� Zonder verder te spreken loopt hij langs me heen en loopt de trap af. Stilletjes loop ik achter hem aan, geen idee wat ik nu moet zeggen, wat als het hem raakt? “Bill, je kan me alles zeggen, hè?”� begin ik maar. Stap één van mijn plan om er zo achter te komen wat er dat uurtje is gebeurd toen ik mijn ‘saaie’ gesprek had met de rector.
“Weet ik,”� zegt hij zonder om te kijken en verlaat de laatste trede en duwt de klapdeur open en beland zo de gang op met mij nog steeds op zijn hielen. Telkens open ik mijn mond, maar weet geen woorden die ik vrij kan laten.
“Hebben ze je pijn gedaan?”� is mijn tweede vraag en hoop zo op een langer antwoord.
“Nee,”� gaat hij kort door en bukt zich voor zijn kluis. Ik stap een paar meter verder van hem vandaan en kniel me ook neer voor mijn kluis en dump zo de tekenspullen, we zijn uit. Wat voor huiswerk hebben we voor morgen? Even denk ik diep na en kom er dan op dat we voor Engels een opstel hebben, great. Slordig schuif ik de nodige boeken in mijn tas en sluit dan terug het kluisje. Bill staat stilletjes achter me te wachten met zijn zwarte schoudertas netjes achter zich. Zijn lokken hangen als gordijnen voor zijn trieste ogen die me de waarheid zouden kunnen vertellen door me maar één keer aan te kijken, maar Bill geeft ze de kans niet.
“Laten we maar naar de fietsenstalling gaan.”� Hij lijkt zichzelf te hebben bevroren, want na mijn zin lijkt hij zich niet meer weten te bewegen.
“Kom maar,”� probeer ik hem gerust te stellen en pak hem bij zijn arm en sleur hem lichtelijk mee naar buiten. De zon staat hoog en schijnt gelijk in mijn gezicht. Pijnlijk sluit ik ze ter bescherming en open ze weer als ik naar beneden kijk. Wat?! Opnieuw knipper ik met mijn ogen, maar niet door de stekende zonnestralen, maar wat ik voor me zie. Bills nagels voel ik door mijn vest knijpen, hij staat vol angst. Zowat de héel school staat gebivakkeerd voor de fietsenstalling. Enkele grote jongens staan voorop met hun armen gekruist om zo gevaarlijk over te komen. Wat moeten die nou weer?
“Was al bang dat jij je afspraakje zou mislopen en ik zie dat je gezelschap mee hebt, meer plezier voor ons!”� lacht een klerenkast van een jongen voor ons. Mijn handen zijn terug gebald tot vuisten, instaat tot gezichtverbouwingen. Hij zal eens van zijn ‘extra’ gezelschap krijgen! Woeden bruist opnieuw door mijn lichaam. Bills koude hand voel ik rond mijn pols omsluiten, laat me meer bedaren en kijk op naar hem. Hij kijkt zielig terug met ogen die toe zijn aan een poetsbeurt. Ik heb het zo met hem, wanneer zal het stoppen? Zal er een dag zijn waarbij wij rustig door de gangen van school kunnen lopen zonder scheldwoorden die naar onze kop worden geslingerd, bestaan die? Dan is het hoognodig dat die eens ons tegemoet komen. Mijn gebalde vuisten zijn verdwenen, maar mijn haat blijft koken.
“Laat ons gewoon eens met rust,”� probeer ik kalm zonder te stamelen en kijk de grote jongens stuk voor stuk eens goed aan.
“Ha-ha,”� doet een blonde jongen iets verder achter de grootste jongens met alle sarcasme in zich.
“Laat me niet lachen! Jullie zijn om te kotsen, het is al erg om met jullie de zelfde lucht te inhaleren, het is gewoon verdient!”� Die voelde ik. Alsof zijn woorden me al in elkaar sloegen voordat die gasten dat al deden. Wat is er zo mis met ons, niks toch, of te minste niet zó erg? Een koud iets voel ik aan mijn pols. Verward kijk ik naar beneden naar mijn arm waar Bill me nog vast heeft.
“Hé,”� piep ik zachtjes en probeer me uit zijn grip te komen.
“AU!”� gil ik ijselijk hard en sla pijnlijk mijn hand om mijn pols die ik van Bill weg heb gerukt. Ik durf de jongens voor ons niet meer aan te kijken en laat mijn ogen gericht op mijn beschermende hand over mijn pols. Zal ik kijken? Voorzichtig haal ik mijn hand er vanaf en bekijk de oorzaak van mijn pijn. Geschrokken omsluit ik mijn hand er terug omheen. Dat kan niet! Angstig kijk ik naar Bills hand die eerst om mijn pols zat en nu verstevigd is tot een vuist. Mijn ogen krijg ik niet meer weggescheurd als zie hoe er donkerrood bloed tussen zijn fijngeknepen vingers druipt, rustig naar beneden sijpelt en vervolgens op de grond drupt. Hij heeft een deel van mijn vel eraf getrokken! Ik voel hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrekt en ik helemaal misselijk word als ik bij mijn eigen hand ook het bloed tussendoor zie vloeien. Hoe stop ik dit?
Woorden van de jongens stromen langs me heen, te diep in gedachte hoe ik mezelf kan laten stoppen met bloeden. Zou ik.. Nee toch? Komaan, Tom, niet proberen is altijd misgeschoten! Ik verzamel mijn zogenaamde krachten en begin alleen maar te denken aan mijn openwond, hopen dat het goed komt. Brandend gevoel struint door mijn lichaam en komen samen bij mijn pijnlijke arm die nu écht op koken staat! Als het me dan toch een tikkeltje te warm wordt haal ik snel mijn beschermende hand eraf en bekijk het resultaat. Mijn mond zakt gelijk open, gelukt? Het is mij verdomt gelukt! Ik heb mijn wond dicht weten te schroeien.
“Kaulitz, wat sta jij nou dom te kijken, ik praat tegen je!”�
“Huh, wat?”� breng ik verslagen van mijn ‘bestaande’ kracht uit en kijk terug op.
“Nou Billetje van me, hij geeft dus ook al geen zak om jou net zoals de rest van ons,”� lacht een jongen hatelijk. Gelijk kijk ik hem aan, kijken hoe hij dat opvat. Natuurlijk geef ik om hem, even mezelf stoppen van doodbloeden is toch geen crime?! Wat heb ik een zin hem levend te verbranden! Nog steeds kijk ik Bill aan die maar strak voor zich uit blijft kijken, wat is die van plan? Nee toch?!

Reacties: