FanFic.nl

Society of secrets and revelations.

Plannen.

Harde elektronische muziek schalt door de kamer, Folkert ligt op bed na te denken. Zijn geest is rusteloos. De Groot heeft hem onbewust hoop gegeven. Eén man kan dan geen verandering brengen, maar duizenden of het liefst nog miljoenen mensen wel. Er zijn vast nog meer mensen die er hetzelfde over denken als hij. Ruw komt hij overeind, zet de muziek af en zwaait de deur open. Dylan!
Hij vliegt de deur uit, pakt zijn fiets en racet de straat af. Ze zullen ervan lusten. Allemaal! Al die regeringsratten die het leven van anderen willen controleren.
De stilte van het bos is oorverdovend. Bang om te veel lawaai te maken loopt Folkert voorzichtig met de fiets aan de hand het voetpad af. Eén van de weinige gebieden waar men nog de rust kon vinden. Daarom hebben Dylan en zijn trawanten hier ook hun basis opgebouwd. Wat begon als een project tijdens de basisschool eindigde in een bolwerk van protest. Dylen stond en staat bekend als een rebel bij uitstek. Daar was Folkert pas kort geleden achter gekomen, toen hij een paar mensen in de gang over hem hoorde smoezen. Het heeft hem niet veel moeite gekost om erachter te komen waar hij zijn schuilplaats had. En nu kon diezelfde Dylan hem helpen.
'Dylan!' Zijn harde stem galmt door het bos. Geen geluid. 'Dylan!' Weer geen gehoor. 'Dyl..' Plots werd hij ruw vastgegrepen en tegen de grond gewerkt. In paniek probeert Folkert zich los te wringen, maar de harde handen en voeten verijdelen elke ontsnappingspoging. Zijn handen worden met kracht op de rug gedraaid en hij wordt meegetrokken.
'Geen woord,' zegt een jongen met een bivakmuts. Vanuit een ooghoek neemt hij de andere twee op. Ook zij dragen bivakmutsen. Eén van hen is een vrouw, ziet hij nu. Ze laten hem een touwladder op klimmen. Folkert grijnst tevreden. 'Das lang geleden.' 'Kop dicht!' Eenmaal boven wordt hij op de houten vloer gegooid.
'Wat hebben we hier? Een luistervink van IVZ?' Een dreigende stem komt nader. Folkert krabbelt overeind en kijkt uitdagend in de ogen van zijn basisschool kameraad. 'Dacht je dat ik kwam vinken? Je spoort niet.' De wantrouwige uitdrukking van Dylan verandert op slag als hij het gezicht van Folkert herkent.
'Folkert! Wat in godsnaam doe jij hier!' Dylan omhelsde hem uit blijdschap en bood hem een plaats aan. De hut was door middel van touwbruggen verbonden met andere hutten in de omgeving. 'Jullie hebben het hier wel uitgebreid,' zegt Folkert grijnzend. 'Ja, we hebben niet stil gezeten. En het spijt me overigens van de ruwe behandeling. Standaardprocedure.' 'Ik weet het. Ik zou hetzelfde doen. Ik ben hier omdat ik een idee heb.' Dylan wuift met zijn handen.
'Hij is oké. Die mutsen mogen af, jongens.' Nu krijgen zijn belagers eindelijk een gezicht. Twee kale gespierde jongens van een jaar of twintig en een slank meisje van ongeveer zijn leeftijd. Ze heeft lang gitzwart haar en twee prachtige groene ogen. 'Mag ik je aandacht weer even? Je had een idee zei je.' 'Eh, pardon. Ik werd even afgeleid.' Dylan trekt een brede grijns.
'Vertel je plan.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.