FanFic.nl

14 Days! (AF)

Hoofdstuk 15 - De weddenschap gewonnen & Het vertrek (dag 14)

Joe pov
Ik lag naar het plafond te staren. Het was nu 6 uur in de morgen volgens mijn telefoon. Ik had niet veel geslapen ik moest steeds naar denken aan deze dag. Aan wie mee zou gaan en wie niet. Aan hoe het komen ging. Ik piekerde door. Ik kon gewoon nergens anders aan denken. Het hield me wakker. Blij dat ik gister over dag had geslapen.

Madison pov
Tijdens het ontbijt was het stil. Niemand wist wat er komen ging en er waren mensen die nog niet wisten wat er komen ging. Misschien wilden ze het ook niet weten. Mijn koffers stonden klaar op mijn kamer ik zou vertrekken vandaag naar Amerika. Ik zou een studie volgen aan een Amerikaanse high school. Het was zo gaaf. Al was ik misschien wel een beetje zenuwachtig voor wat komen ging.

Nick pov
Al mijn spullen stonden klaar op mijn kamer ik wist niet wat Alex wilde en wat ik zelf zou gaan doen. Mijn gok ging uit naar Amerika. Zou ze meegaan of later komen? Ik wist het niet maar wel wist ik dat het niet lang meer duurde voordat ik het wist. Wat het ook was ik stond achter haar.

Kevin pov
Ik wilde niet terug. In elk geval niet terug naar Amerika, wel terug naar Mia en het meer. Ik zou hier in Nederland blijven en misschien kon ik later Mia overtuigen met me mee te gaan maar eerst wilde ik bij haar zijn en haar beter leren kennen. Mijn spullen stonden ingepakt klaar om naar Mia te gaan hopelijk zouden ze allemaal meegaan om me te brengen.

Mark pov
Ik wist dat vandaag de grootte dag was dat iedereen een keuze had gemaakt met wat die nou zou gaan doen. Als ik naar Madison keek wist ik dat die met Joe mee zou gaan naar Amerika. Wat Alex betrof was ik er niet zeker van of die nou naar Amerika zou gaan of zou blijven. Waarschijnlijk twijfelde ze nog te veel. Ach ik zou gauw genoeg weten waar ze heen zou gaan. Uiteindelijk zou ze toch wel uitvliegen en het nest verlaten.
Annabel pov
Ik rommelde in de keuken. Voor de laatste keer zaten we hier met zijn allen bij elkaar. Ik wist niet wie bleven en weggingen maar wel wist ik dat ik ze stuk voor stuk zou missen. Ik kende ze nu allemaal even goed. Nu wist ik wat de Jonas moeder voelde. Wat mijn meisjes betrof wist ik dat Madison naar Amerika zou vertrekken wat Alex betrof voelde ik dat ze voor een tweesprong stond. Dat ze zelfs nu nog geen idee had wat ze zou gaan doen.

Alex pov
Ik had naar het advies van Joe geluisterd en nog steeds wist ik niet wat ik zou doen ik wilde wel maar toch ook weer niet. Liet ik geen ongelofelijke kans lopen als ik niet mee ging? Ik werd gek van al die vragen. De keuze viel me zwaar. Toch denk ik dat de nieuwsgierigheid het gewonnen had. Beviel het me niet dan kon ik altijd nog terug naar Nederland. Nick begreep dat vast wel. Wel zou ik mijn vrienden en dieren missen. Gelukkig waren er vele manieren om met elkaar in contact te blijven.

Kevin pov
Ik was de gene die de stilte van deze morgen verbak. ‘Joe je hebt gewonnen. Je bent verandert en hebt het 2 weken volgehouden op de boerderij. We weten allemaal dat het je in het begin niet goed afging maar uiteindelijk deed je je best en heb je er beter afgebracht dan wij allemaal gedacht hebben. Je hebt er zelfs een vriendin aan overgehouden. Wat natuurlijk ook dat dat niet het makkelijkste was om jezelf en haar toe te geven. Gefeliciteerd Joe!’ Zei ik met een lach. Iedereen lachte om mijn speech. Allemaal wisten ze dat ik gelijk had. ‘Als jullie het niet erg vinden wil ik nog wat mededelen.’ Zei ik. Iedereen was stil en keek me aan. ‘Ik weet dat vandaag iedereen zijn keuze moet maken of die blijft of vertrekt. Ik wil even mededelen dat ik in Nederland blijf, maar niet hier op de boerderij. Mijn keuze valt op een van de blokhutten in het zomerkamp bij Mia. Ik wil haar graag beter leren kennen.’ Zei ik. ‘Mijn vraag is of jullie me daar straks heen kunnen brengen.’ Zei ik. ‘Tuurlijk Kevin.’ Zei Alex. ‘Ze zal het geweldig vinden dat je hier blijft voor haar.’ Zei ze enthousiast. Zo reden we even later met zijn allen die kant uit. Alex achter het stuur en ik weer naast haar. Joe, Nick en Madison op de achterbank. Mijn spullen in de kofferbak. Bij het afscheid huilde Annabel. Ze had het er moeilijk mee dat we vertrokken. Ze omhelsde me en ook Mark omhelsde me als een vader. Dit afscheid viel me zwaarder dan gedacht. Ik nam afscheid van de puppy die Annabel nu stevig in haar armen klemde. ‘Dag, Nacho, kleine dondersteen.’ Zei ik. ‘Wees maar niet bang ik kom jullie nog wel opzoeken.’ Zei ik tegen Annabel en Mark. Ze zwaaiden toen we wegreden. ‘Je bent altijd welkom, jongen.’ Zei Annabel. Mark sloeg een arm om haar heen. Nacho jankte zachtjes.

Alex pov
Tijdens de rit naar het blauwe meer zeiden we niet veel. Om de stemming wat vrolijker te maken zette ik de radio maar wat harder. We reden na een poosje het terrein op en Mia rende uit een van de gebouwtjes. ‘In voor nog een kajak tochtje?’ Zei ze vrolijk. Haar gezicht betrok echter toen ze onze gezichten zag. ‘Wat is er gebeurd? Jullie kijken allemaal alsof er iemand overleden is.’ Zei Mia. ‘Nee, dat is het niet je weet toch dat ik nooit goed geweest ben ik afscheid nemen?’ Zei ik terwijl ik Mia vragend aankeek. ‘Ja dat weet ik van wie moet je afscheid nemen dan?’ Zei ze terwijl ze me verward aankeek. ‘Van jou en van Kevin.’ Zei ik terwijl ik probeerde te glimlachen. ‘Kevin is dat waar?’ Zei ze terwijl ze hem vrolijk aankeek. ‘Ja, ik heb besloten om bij jou te blijven.’ Zei Kevin terwijl die haar lachend aankeek. Mia vloog Kevin om zijn hals en kuste hem. ‘Het word tijd om afscheid te nemen Kev.’ Zei Joe. Hij sloot zijn broer in zijn armen Nick, Madison en ik volgden. ‘Ik ga je missen Kevin.’ Fluisterde ik in zijn oor. Waarna ik afscheid nam van Mia. ‘Het komt goed, we houden contact.’ Zeiden Kevin en Mia in koor. Stil stapte ik de auto in naast me zat Nick die zijn hand op de mijne legde. ‘Het komt wel goed.’ Zei Nick hij probeerde me wat op te vrolijken. Ook Madison had moeite met afscheid nemen. Joe had een arm om haar heen geslagen. Zo reden we terug.

Madison pov
We kwamen aan en liepen naar binnen. ‘Ik ga toch mee naar Amerika. Zo’n kans kan ik toch niet laten schieten. Vind het toch niet leuk kan ik altijd nog terug.’ Zei Alex. ‘Ik weet dat ik thuis, jullie en mijn vrienden zal missen maar ik kan daar ook vrienden maken en een thuis zoeken waar ik me thuis voel, ik heb Nick, Maddy en Joe. Dus veel slechter zal het wel niet worden.’ Zei Alex. ‘Wat je ook besloten had natuurlijk staan we achter je keuze. Het is ook een geweldige kans.’ Zei Mark. ‘Maar schatjes, we zullen jullie wel missen.’ Zei Annabel die een traan uit haar oog wreef. ‘Het vliegtuig komt over een half uurtje de piloot belde net. Pakken jullie je spullen zo.’ Zei Joe die zijn telefoon opborg. Ik en Alex liepen omhoog voor onze bagage. Joe had zijn zes koffers al beneden staan en Nick haalde zijn spullen ook we laadden ze in de bus en gingen nog gauw wat drinken. En vertrokken richting het weiland waar we twee weken geleden Joe hadden weggehaald met zijn rotzooi. Ik glimlachte bij de gedachte dat er in twee weken zoveel kon gebeuren.
Al gauw waren we er. Het vliegtuig was er nog niet we wachten rustig in de bus. Na 10 minuten landde het vliegtuig een eindje verderop. We laden alles in en gingen terug om afscheid te nemen van mam en pap. ‘Nou we zullen jullie missen.’ Zei Annabel de tranen stroomden nu over haar wangen. Alex keek verdrietig naar mam en pap en knuffelde ze en gaf ze drie kussen. Ook ik gaf ze een dikke knuffel en drie kussen. Ook de jongen kregen een knuffel van beide. Waarna pap zijn arm om mam heen sloeg en haar troostte. We liepen het vliegtuig in en de piloot klapte de deur dicht. We namen plaats in het ruime vliegtuig dat super was ingericht. We ploften neer en zwaaiden naar onze ouders. Nick had zijn arm om Alex heen geslagen. Ook ik veegde nu de tranen wel uit mijn ogen. Joe troostte me hij was zo lief. Ik had mezelf gezegd niet te gaan huilen maar helaas. Ach ja ik zou gewoon moeten wennen en dan kwam alles goed. We hadden elkaar en ook Joe en Nick deden hun uiterste best voor ons. Het kwam vast allemaal wel goed. Anders konden we als het echt niet ging altijd nog terug naar Nederland. Maar ik vertrouwde er op dat het goed kwam. We vlogen nog wel een hele tijd en langzaam viel ik in slaap op weg naar een nieuw avontuur.

Reacties: