FanFic.nl

Samen (one-shot)

Samen

De deur van de slaapkamer van de 14jarige tweeling vliegt open, een van de tijdelijke eigenaars loopt huilend naar binnen.
"Ze weten het, Tom! Ze weten het! Hij komt eraan!!"
De andere tijdelijke eigenaar kijkt op, en begrijpt meteen wat zijn broertje bedoelt. Hij staat meteen recht en duwt de zwartharige jongen naar achter in de kamer, terwijl hij voor hem gaat staan. Opnieuw vliegt de deur open. Terwijl de jongste de blik van van de man ontwijkt en wegduikt achter zijn broer, kijkt die laatste de man recht in zijn woedende gezicht.
"Jij! Jij klein monster! Kom hier!" Hij tilt zijn vuist, als wijze van bedreiging, terwijl hij de jongens nadert.
"Laat hem gerust! Hij heeft niets gedaan! Ik was het! Ik heb dat glas laten vallen."
De man kijkt de jongens een voor een aan. Beide hopen ze dat hij gewoon weer weg gaat, maar weten dat dat niet zal gebeuren, hij laat nooit iets ongestraft voorbij gaan.
De oudste wordt bij zijn shirt gegrepen en met een sterke kracht op de slecht onderhouden, houten vloer geduwt. Terwijl enkele splinters zijn wang binnendringen, krijgt de jongen een trap tegen zijn schouder, maar hij geeft geen kik. Zijn gezicht is verrokken van de pijn, maar hij weet dat als hij enig geluid durft te maken, er meer pijn volgt.
''Ondankbare schepsels!''
Met een harde klap valt de deur dicht achter de man en de jongen die de hele tijd bang had toegekeken, kruipt naar zijn broer toe. Hij helpt hem recht, trekt zijn shirt uit en laat zijn vingertoppen zachtjes over zijn sleutelbeen glijden.
"Het is oke, Bill, het gaat wel."
"Hij heeft hem weer gebroken." De jongste houdt het niet meer en een eerste traan glijdt over zijn wang.
"Bill, niet huilen." Met zijn arm die het minste pijn doet, trekt Tom zijn broertje tegen zich aan en veegt de traan weg.
"Maar hij doet je altijd pijn, en dat is mijn schuld! Asjeblieft Tom, stop met liegen tegen hem, ik kan het niet aanzien hoe hij je altijd slaat!"
"Bill,..."
"Nee! Tom, zeg niet dat het oke is, want dat is het niet! Ik heb een glas laten vallen, en nu is jou sleutelbeen gebroken!"
"Ik bescherm je alleen maar. Kijk naar de muur, we moeten nog even volhouden, het duurt niet lang meer voor we hier weg zijn."
Bill kijk naar de muur achter het stapelbed en voelt ergens een klein beetje trots tussen alle pijn. Al die streepjes staan een voor een voor een dag die ze samen bij deze mensen overleeft hebben.
"329" Hij moet de streepjes niet tellen, hij weet precies vanbuiten hoeveel het er zijn.
"Het duurt niet lang meer."
"Nee, maar wat als de volgende net zo erg zijn?"
"Dan zal ik je blijven beschermen."
Door de dunne muren heen hoort de tweeling de telefoon gaan, en beide hopen ze dat dit telefoontje hun verlossen zal. Ze zitten nu bijna een jaar bij deze kwaadaardige man en zijn vrouw, dus het zal niet lang meer duren voor ze naar een ander pleeggezin gebracht worden. De hoop om hun ouders weer terug te zien, hebben ze al lang opgegeven, ze hopen nog maar een ding, dat ze samen blijven.
De deur die open gegooid wordt en tegen de muur vliegt, laat de jongens opschrikken. Tom duwt zijn broertje beschermend tegen zich aan wanneer hij het gezicht van zijn pleegvader ziet.
"Pak jullie spullen, morgen om half tien zijn jullie weg."
Beide tonen de jongens geen emotie, maar wanneer de deur weer dicht is, omhelzen ze elkaar.
"Ik zei het je."
Bill springt recht uit de armen van zijn broer en haalt hun rugzakken onder het onderste bed vandaan. Wanneer Tom zijn rugzak wil nemen, duwt Bill hem op zijn bed neer.
"Ik neem je spullen wel, jij moet rusten."
Tom glimlacht naar zijn broertje, haalt zijn dreads uit de elastiek en laat zich tevreden op het bed neervallen. Niet veel later doet Bill dat laatste ook.


Wanneer de tafel waar de tweeling aan zit, toestemming krijgt om van tafel te gaan, haast de tweeling zich naar de onspanningsruimte. De jongens weten twee stoelen te bemachtigen, die Bill bezet houdt terwijl Tom zijn gitaar gaat halen.
De laatste kinderen komen de zaal binnen en wepen hem boze blikken toe, vanwege de twee stoelen, maar die verdwijnen waneer Tom terug is met zijn gitaar. Nee, geen pleeggezin voor de jongens deze keer, deze keer zitten ze in een weeshuis. Niet dat de jongens wees zijn, maar hier zijn ze veilig. Het eten is niet lekker en ze hebben niet veel, maar ze hebben elkaar en worden niet geslagen, dus ze zijn gelukkig.
Tom slaat zijn eerste noot aan en Bill gaat neuriend op zoek naar een leuke melodie. Helaas moet de tweeling hun repetitie als snel staken wanneer Bills blaas besluit dat hij geleegt wil worden. Bill verdwijnt uit de zaal en kruist onderweg naar toilet een van de opvoeders met twee mensen, wat verraad dat een van de kinderen gelukkig zal worden bij een gezin.
Geconcentreerd tokkelt Tom verder op zijn gitaar, waardoor hij niet merkt dat er naar hem gewezen wordt.Pas wanneer de drie volwassenen voor hem staan, kijkt hij op, en wanneer ze hem alle drie lachend aankijken, beseft hij hoe laat het is.
De man en vrouw schudden zijn hand en Tom knijpt stiekem in zijn arm, hij kan niet geloven dat dit hem werkelijk overkomt.
Iedereen weet dat dat als ze je hier komen halen, dat je veilig bent. De mensen die je hier komen halen, geven je een leven vol liefde, en zullen je niet slaan. Helaas worden er niet al te veel kinderen opgehaald hier. Op je 16de vragen ze je of je nog wil blijven, of jr nog hoopt dat je opgehaald wordt. Als je blijft, kan je nog twee jaar hopen want op je 18de wordt je sowieso buiten gegooid en aan je lot over gelaten.
Met een bang gevoel gaat Bill weer naar zijn broer toe, ergens vindt hij het niet leuk dat de mensen bij zijn broer staan. Tom kijkt hem lachend en met stralend ogen aan, maar Bill durft enkel bang terug te kijken.
De gezichtsuitdrukking van de drie volwassenen is verandert sinds hij erbij is komen staan, en hij weet wat dat betekend. Het is enkel Tom die gelukkig wordt. Tegen zijn tranen vechtend slaat hij zijn armen om zijn broer, die dolgelukkig is, heen.
"Ik ga je missen."
Tom kijkt zijn broer verward aan, maar dan lijkt hij het te snappen en draait zich om naar de opvoeder.
"Alleen, ik?" De man knikt en Tom slaat zijn armen weer om zijn 10 minuten jongere broertje heen.
"Hoe moet ik je nu beschermen?"
"Je hebt me lang genoeg beschermd, je hebt dit verdient." Hoewel Bill dit helemaal niet wil, gunt hij zijn broer dit vanuit het diepste van zijn hart.
"Ik ga jou ook missen."
"Euhm, sorry hoor, maar, is dat je broer?" Tom draait zich om naar de vrouw en knikt.
"Ja, hij is mijn tweelingbroer."
"Oh, Jurgen! We kunnen toch geen broers scheiden? En een tweeling al helemaal niet!" De man kijkt zijn vrouw bedenkelijk aan.
Ze heeft gelijk, maar om meteen twee kinderen te adopteren? Gaat dat niet wat te ver? En de extra kosten dat een tweede kind met zich meebrengt.... Hij kijkt de jongens aan en zucht.
"Nee, je hebt gelijk. Een tweeling kunnen we niet scheiden." Lachend kijkt de vrouw de zwartharige jongen aan.
"Hoe heet je?"
"Bill."
"Aangenaam kennismaken, Bill. Ik hoop dat jullie ons aardig zullen vinden, en dat jullie gelukkig zullen zijn."

Een halve week later stappen de jongens in de auto van de personen die vanaf nu hun ouders zijn. Hun moeilijk verleden en de pijnlijke herinneringen achter zich latend en met een nieuwe achternaam, maar vooral samen, beginnen ze aan een nieuw leven.

[Reacties??]

Reacties: