FanFic.nl

Het Doolhof {in de maak}

3: Verdwijningen

Sophie voelde zichzelf langzaam wegzakken, als in drijfzand. Haar hoofd tolde en als ze haar ogen wilde openen, reageerden die niet. Wazig hoorde ze een stem die haar naam zei, maar ze kon niet achterhalen wie het was.
Sophie voelde alles om haar heen draaien, zweven, alsof iets haar opslokte...
En op het moment dat het haar inslikte, lukte het haar om haar ogen te openen.
Wat ze zag was een enorm grasveld, met enkel een groot bord in het midden. Er waren geen bloemen, geen bomen, enkel een eindeloos veld met gras. Sophie ging overeind zitten en haalde voorzichtig haar hand door het gras, of te controleren of ze droomde of niet. Maar vlug haalde ze haar hand terug, want het gras was ijskoud.
Toen pas merkte ze dat haar hele lichaam het koud had, wat niet zo vreemd was, want ze droeg geen jas.
Sophie kwam langzaam overeind en liep naar het bord toe, maar de letters die erop stonden, kon ze niet ontcijferen.
'Als dit geen droom is, wat is het dan wel?' dacht ze hardop en ze schrok van haar eigen stemgeluid, dat heel luid was in het stille veld.
Sophie probeerde zich voor de geest te halen wat er gebeurd was, maar ze had geen idee. Was ze flauw gevallen na de tweede keer oogcontact te hebben met Mitch?
Misschien wel, maar als dat zo was, hoe was ze dan hier gekomen?
Mitch.
Op één of andere manier deed die naam haar duizelen.
Mitch.
Haar ziel vulde zich met pijn en verlangen voor ze tegen het bord aan opnieuw het bewustzijn verloor.

'Sophie! Sophie!'
Sora schudde het meisje door elkaar, en riep geschrokken haar naam, telkens opnieuw, maar Sophie reageerde niet.
Sora drukte haar wijsvinger en middelvinger op Sophies pols en ze haalde opgelucht adem toen ze een duidelijke hartslag voelde. Ze liet Sophies pols los en keek kwaad naar de Mist, nu roze gekleurd. Het was nog steeds niet verdwenen.
'Ik weet wel dat jij het was!' riep Sora boos naar het verschijnsel. 'Wat heb je nou gedaan?'
De Mist reageerde niet op Sora's woede, maar bleef om haar en de bewusteloze Sophie zweven. Het viel Sora opeens op dat er ook een Mist was gevormd om Bjön en Mitch aan en ze zag ook dat Mitch's lichaam slap op de stoel hing.
Ze zag Bjön wanhopig tegen Mitch schreeuwen en hij probeerde contact te maken met Matt achter hem, maar die leek niets te horen.
Sora trok een wenkbrauw op en keek achterom naar Sarah, het stille, verlegen meisje dat achter haar en Sophie zat.
'Sarah,' zei Sora kalm.
Sarah reageerde niet en ze leek niets gemerkt te hebben van wat er gebeurd was.
'Sarah!' riep Sora luider, nu lichtelijk in paniek, maar Sarah keek niet op van haar boek.
Paniek overheerste Sora toen ze Sarah niet kon bereieken.
'Verdomme, Sarah, geef antwoord! Zie je dan niet wat er gebeurd is!'
Sarah sloeg de bladzijde van haar boek om en ze leek Sora nog steeds niet op te merken. Wanhopig keek Sora om zich heen.
'Matt!' riep ze naar de jongen die tegenover haar zat. 'Matt, luister naar me!'
Maar toen Matt ook niet reageerde raakte Sora echt in paniek.
De Mist.
De Mist doet dit.
Verslagen keek Sora naar de Mist. 'Wat doe je nou?' fluisterde ze. 'Kijk nou wat je doet.'
Opeens kreeg ze in ingeving. 'Bjön! Bjön, kun je me horen!'
Bjön keek haar kant op, Sora zag dat hij huilde.
'Sora,' zei hij. 'Wat is er met Mitch? Waarom luistert niemand naar me?'
Sora schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Sophie is ook flauwgevallen.'
Bjön veegde ruw zijn tranen weg. 'Verrekt rot kamp. Ik had echt thuis moeten blijven.'

Toen Sophie weer bijkwam, wist ze eve niet meer waar ze was. Het gras voelde nog net zo koud aan als eerst en het grasveld was nog even eindeloos.
Sophie pakte de paal van het bord vast en trok zichzelf overeind. Ze keek naar de letters op het bord en toen ze merkte dat de letters vreemd voor haar waren, herinnerde ze zich wat er geberud was.
In de verte zag ze vaag een lichaam in het gras liggen en ze vroeg zich geschrokken af of het lichaam leefde, of niet...
Maar nieuwsgierigheid won het van haar angst en met voorzichtige, terughoudende passen liep ze richting de gedaante.
Zodra ze op nog maar een paar meter afstand stond van het lichaam, liep er een koude rilling over haar rug heen.
'Mitch!' Deze keer schrok Sophie niet van haar eigen stem, maar paniek overspoelde haar toen ze Mitch daar zo roerloos zag liggen. Ze vergat haar angst opnieuw het bewustzijn te verliezen en rende naar Mitch toe.
Opnieuw voelde ze de onweerstaanbare drang bij hem te zijn, hem nooit meer te verlaten.
'Mitch... Mitch, word wakker!' Sophie schudde aan zijn arm en toen de jongen niet reageerde, voelde ze wanhopig aan zijn pols, maar gelukkig was zijn hartslag duidelijk en regelmatig.
Opgelucht haalde ze adem en legde Mitch's arm voorzichtig weer neer.
Een golf van woede borrelde in haar op. Woede op alles wat er gebeurd was en op wie of wat daar voor gezorgd had.
'Word wakker idioot, je bent niet dood!' riep Sophie kwaad en ze voeld eniet eens de eindeloze tranen die over haar wangen stroomden.
Mitch reageerde nog steeds niet en Sophie begon langzaam maar zeker haar hoop te verliezen. In een reflex stond ze op en begon als een gek naar het bord met de mysterieuze letters te rennen, in de hoop dat ze op het bord een verklaring voor alle gebeurtenissen kon vinden.
Maar een stem hield haar tegen.
'Sophie.'
Als versteend bleef ze staan en draaide zich om.
Mitch stond tegenover haar, slechts enkele stappen van haar verwijderd.
'Mitch...'
Sophie rende naar hem toe en duwde met moeite de neiging hem te omhelzen weg.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij, zijn ogen vol verbazing zoekend door de omgeving.
Sophie schudde haar hoofd en voelde haar tranen langzaam langs haar wangen naar beneden stromen. 'Ik weet het niet.'
'Waar zijn we?'
Sophie schudde haar hoofd opnieuw.
Mitch kwam dichter naar haar toe en vroeg: 'Heb je gehuild?' Zijn stem klonk gebroken, alsof hij te weinig adem haalde.
Sophie veegde geschokt haar tranen weg en schudde heftig haar hoofd.
Opnieuw had ze de sterke neiging hem te omhelzen, maar deze keer hoefde ze die neiging niet weg te duwen, want Mitch kwam nog dichter naar haar toe, sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

De minuten die Andy in de bus doorbracht, leken wel uren. De tijd kroop zo langzaam voorbij, dat het wel leek alsof ze al een week in de bus zaten. Thomas, Laura en Alice wisselden zo vaak van plek dat elke keer als hij naast zich keek, hij iemand anders zag.
Maar ach, hij zat er niet meer. Hij vermaakte zich prima met zijn nummer één hobby: Mensen kijken en tegelijkertijd iPod luisteren.
Als je Andy ook maar iets gaf wat met muziek te maken had, was hij tevreden.
Terwijl het liedje Runaway van Linkin Park luid in zijn oren klonk, zakte Andy's blik naar de plaatsen van Sora en Sophie.
Het viel hem op hoe dood die twee uit hun ogen keken. Sora uit het raam en Sophie gewoon recht voro zich uit.
Oké, van Sora washij het wel gewend. Dat was gewoon best een vreemde chick, maar het was zeldzaam om Sophie niet te zien praten.
Even had hij het gevoel dat er iets niet helemaal klopte, maar hij liet het over zich heen komen zonder er iets mee te doen en keek maar weer eens naast zich.
Laura zat naast hem en Thomas en Alice zaten achter hen uitgebreid te zoenen.
Andy zette zijn iPod op pauze.
'Dude, doet dat effe ergens anders ofzo,' zei hij tegen Thomas achter zich.
Thomas verbrak zijn zoen met Alice en sloeg een arm om haar heen.
'Jaloers?'
'Ja man, heel erg,' zei Andy. Hij trok een zielig gezicht en voordat hij zijn iPod weer aanzette, hoorde hij Alice zachtjes giechelen.
Andy rolde met zijn ogen. Hij snapte echt niet dat Thomas verkering met Alice had. Die dude kon iedereen krijgen wie hij wilde en hij koos zo'n giecheltrut. Hij begreep Alice trouwens ook niet. Thomas ging minstens drie keer per maand vreemd en het kon echt niet zo zijn dat Alice van niets wist, want Alice was altijd van alles op de hoogte.
Als Andy een chick zou mogen kiezen, zou dat dus nooit Alice zijn. Laura ook niet trouwens. Nu hij erover nadacht, had hij eigenlijk geen idee.

Terwijl Andy eens goed over zijn dilemma nadacht, kwam de bus plotseling met een schok tot stilstand.
De deuren gingen open en alle leerlingen keken nieuwsgierig naar wat er gebeurde.
Hun Frans lerares Verbeek stapte binnen met de populaire jongen Tyler achter zich.
'Deze jongeman zat in de verkeerde bus,' zei ze kwaad. 'Ga zitten, Tyler.'
Tyler knikte en kwam voor Andy en Laura zitten. Iedereen had alleen aandacht voor Tyler en Andy vroeg hem waarom hij in godsnaam in de verkeerde bus was gestapt.
Maar Sora keek niet naar Tyler.
Haar geschokte blik ging naar mevrouw Verbeek, die haar hele leven al groene ogen had gehad.
Maar nu keek ze Sora met donkerrode ogen aan. En ze keek haar niet zomaar aan, het was net of ze recht in Sora's ziel keek.
Sora duizelde en viel met een klap bewusteloos op de grond.
Het laatste wat ze hoorde was Bjön.
'Nee, Sora! Niet weer!'

Reacties: