FanFic.nl

De Hongerspelen, Het Verhaal Van Alex [wordt nog verbeterd]

Problemen

In de trein verveel ik me. Ik eet nog wat maar ik heb geen honger en het landschap is nou ook niet bepaald interessant. Boom, boom, boom en nog een boom. Ik slaak een geïrriteerde zucht. Ik kan heel slecht tegen verveling. Net als ik op het punt sta om iets uit het raam te gooien mindert de trein opeens vaart. Ik kijk verbaast naar Davis. We kunnen er toch nog niet zijn? Ook hij kijkt bezorgt.
'Ik ga even polshoogte nemen...' Mompelt hij met gefronsde wenkbrauwen als de trein helemaal stopt. Ik knik en kijk nieuwsgierig naar buiten of ik iets zie. Plotseling bekruipt me dat enge gevoel weer. Onrustig sta ik op en loop naar mijn slaapkamertje. Ik trek de deur net achter me dicht als ik stemmen hoor. Ruwe stemmen. Ik weet zeker dat het Davis niet is want hij klinkt heel anders. De stemmen komen dichterbij. Ik draai de deur op slot. Dat is maar goed ook. De stemmen en de voetstappen houden voor mijn deur op.
'Hier moet het zijn. Dit is haar kamer' hoor ik een stem mompelen. Er wordt aan de deur gemorreld maar ze krijgen hem niet open. Één van de mannen vloekt binnensmonds en begint hard aan de deur te trekken. In paniek ren ik naar het raampje en klim naar buiten. Met een luide kraak scheurt mijn jurk kapot maar ik besteed er verder geen aandacht aan. Ik kijk zoekend om me heen. Voor me ligt een bos en links en rechts het treinspoor. Ik besluit dat als ze ontdekken dat ik ontsnapt ben ik de meeste kans maak in het bos. En dus ren ik op een drafje naar de bomen toe waar ik hopelijk even veilig ben. Ik doe niet echt aan sport dus ik heb niet echt een goede conditie en na een paar minuten rennen ben ik al buiten adem. Ik stop even op een open plek en bedenk chagerijnig dat ik wel wat betere schoenen had kunnen pakken, en als het even kon ook nog wat eten. Nu sta ik midden in een bos, hongerig, met blaren onder mijn voeten in de middle of nowhere. Moedeloos zak ik tegen een boom in elkaar. Plots hoor ik een geluid. Meteen sta ik overeind. Aan de andere kant van de open plek richt een jongen een pijl en boog op mij. Ik schat hem ongeveer even oud als ik. Hij heeft donkerbruin krullend haar en draagt een oud, te groot en vies kledingstuk. Ik vraag me af wat het eigenlijk voorstelt als ik zijn riem zie. Er bungelen twee dode konijnen aan. Eerst voel ik afschuw, maar dan ongeloof. Jagen is verboden! Dan bedenk ik me dat hij een pijl op me richt en neem me voor om er maar even niks van te zeggen.
'Wie ben jij?' Vraagt de jongen onvriendelijk.
'Ik ben Alex' ik besluit dat ik mijn achternaam beter nog even verborgen kan houden. Ik ben niet achterlijk. Ik weet dat er al een tijdje spanning is tussen het Capitool en de Districten. En ik hoop maar niet dat hij me doorheeft want anders kon het nog wel eens slecht voor me aflopen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.