FanFic.nl

Godmother [HP]

Hoofdstuk 04

Harry was er met zijn gedachten niet bij terwijl hij Ginny Wemel hielp met het maken van het hoofd voor hun sneeuwman. Zijn gedachten zaten helemaal ergens anders. Meerbepaald op de Wegisweg in de zaal van Madame Mallekin. Bij een jongen en een meisje van elf jaar die piraat en prinses spelen terwijl ze wachten te zij aan de beurt zijn.
'Hey, Harry,' roept Ginny hard in zijn oor. Harry schudt verward zijn hoofd en kijkt recht in de grote hazelbruine ogen van de jongere zus van zijn beste vriend.
'Waar zit je toch met je gedachten?' vraagt Ginny ongerust. Harry schudt zijn hoofd en kijkt naar zijn vrienden en de tweeling die nu ook gestopt zijn met alles en hem bezorgd aankijken.
'Sorry.' mompeld Harry en hij loopt richting de deur van het Grimboudplein nummer 12. Hij hoofd Hermelien nog net zijn naam roepen voor hij de zware deur achter zich dichttrekt.
Harry beseft dat hij in korte tijd verslaafd is geraakt aan Stephanie Witters. Hij trekt zijn handschoenen uit en hangt ze samen met zijn muts en sjaal over de verwarming om ze te laten drogen. Hij trapt zijn botten uit in de hoek en doet ook zijn doorweekte sokken uit die hij naast zijn sjaal te drogen hangt. Hij trekt zijn jas uit en hangt die non-chalant over de kapstok.
Harry loopt richting de eetkamer maar wanneer hij daar aankomt ziet hij dat professor Lupos er niet meer is. Wel zit zijn peetvader eenzaam en alleen voor zich uit te staren. Harry neemt twee tassen uit de kast en loopt richting de keuken waar mevrouw Wemel warme chocomelk staat te maken. Hij zet de twee tassen naast haar neer op het aanrecht.
'Dag, Harry,' groet mevrouw Wemel hem. 'Zozo, voor wie is die tweede tas?' vraagt ze terwijl ze de twee tassen volschenkt met warme chocomelk.
'Voor mezelf,' antwoordt Harry snel 'Echt berekoud, berekoud, brr.' acteert hij. Mevrouw Wemel grinnikt en geeft hem de twee koppen. 'Danuwel, mevrouw Wemel.' bedankt hij haar.
Met de twee dampende mokken in zijn handen loopt Harry terug naar Sirius Zwarts, zijn peetvader. Hij zet één van de tassen voor Sirius' neus en neemt zelf naast hem plaats.
Een tijd zetten ze niets, drinken alleen maar met kleine slokjes van hun hete melk en kijken verveeld voor zich uit.
'Waarom werd me nooit iets over mijn peetmoeder verteld?' vraagt Harry die zijn geduld stilletjes aan verloor. Sirius draaide zijn hoofd richting zijn peetzoon.
'Witters? Die wil je niet kennen.' zei hij droog. Harry wou protesteren maar Sirius was hem voor. 'Stephanie was een monster, Harry, een monster.' zegt hij met zijn kaken op elkaar.
'Maar professor Lupos zei iets heel anders.' Sirius grinnikte: 'Dat was één van haar kunstjes ; mensen blind maken voor haar fouten. Ze draaide James en Remus zo rond haar vingers. Ze was een monster, Harry.'
'Ze hielp je nogthans!' riep Harry die een beetje bang begon te worden.
'Dat deed ze niet, Harry! De enigste reden waarom ze naar mijn ouders ging was omdat ze me uit haar huis wou, ze wou me terug in die gevangenis krijgen waar ik nu ook opgesloten zit.' reageerde Sirius kwaad.
Harry ademde diep in en uit. 'Als ze dan een monster was,' zei hij rustig, 'Waarom ging je dan naar haar in plaats van naar mijn vader of Lupos?' Dat was blijkbaar een verkeerde vraag op een verkeerde moment. Sirius stond woest op, gooide zijn tas chocomelk omver en beende kwaad de eetkamer uit.
Harry zuchtte en liet zich onderuit zakken in zijn stoel. Hij dacht na. Hij vond de Stephantie-versie van Lupos toch veel leuker. Maar waarom zou hij liegen over haar ongeluk bij de Zwartsen? Waarom ging Sirius naar haar in plaats van zijn andere vrienden? En waarom is hij zo kwaad op haar, als ze ooit een team waren geweest?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.