FanFic.nl

De Hongerspelen, Het Verhaal Van Alex [wordt nog verbeterd]

Wantrouwen

Ik haal diep adem. Ik moet vooral niet in paniek raken. Het is doodstil in het bos.
‘Wat moet je hier?’ Vraagt hij nog steeds niet erg vriendelijk.
‘Ik ben verdwaald’ lieg ik. De jongen lacht schamper.
‘Je denkt toch niet dat ik gek ben? Jij bent één van die Capitool mensen. Dat kan ik zien aan je rare outfit. Is dat soms de nieuwste mode? Boerenpummelstijl? Jurken met scheuren? En nu de waarheid graag?’ Ik sla mijn ogen neer. Oke hij heeft me door. Maar hij weet nog steeds niet alles en het lijkt me sterk dat hij medelijden zal hebben met de dochter van President Snow. Integendeel zelfs. Maar misschien kan ik hem een deel van de waarheid vertellen. Ik kan het in ieder geval niet veel slechter maken dan het al is.
‘Ik ben op de vlucht geslagen’ zeg ik. De jongen vertrekt geen spier.
‘Voor wie?’
‘Ik weet het niet.’ Zeg ik zachtjes. Ik zie heel even een beetje twijfel in zijn ogen, maar daarna staan ze weer hard.
‘Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen? Dat dit niet een of andere valstrik is van het Capitool?’
‘Als dat zo was had je hier niet meer gestaan’ zeg ik nu met wat meer zelfvertrouwen. Daar heeft de vreemde jongen niks tegenin te brengen. Hij zegt niks, maar knikt met zijn hoofd ten teken dat ik hem moet volgen. Zenuwachtig volg ik hem. Er spoken allemaal vragen door mijn hoofd. Wie is deze jongen? Waar gaan we heen? Waar ben ik eigenlijk? Maar de jongen helpt ook niet echt mee. Ondanks de blaren op mijn voeten probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat het snelle tempo van de jongen bij te houden. Hij kijkt een paar keer geïrriteerd achterom als ik te ver achter kom, maar loopt verder stug door. Na, voor mij een eeuwigheid, begint hij eindelijk iets langzamer te lopen. Al snel komen we bij een boshutje. Het is een enorm schattig huisje zoals het huisje van Hans en Grietje. Alleen is dit huisje niet van snoep maar van hout. De jongen gaat naar binnen en wenkt me dat ik ook moet komen. Ik volg een beetje onwennig. De jongen begint meteen een vuurtje te maken en ik sta er een beetje verloren bij. Als er een lekker vuurtje knappert haalt hij de twee konijnen van zijn riem en begint ze te villen. Ik kijk verafschuwd en gefascineerd toe. Het is natuurlijk wel een schattig konijntje, maar ik heb nog nooit iemand een konijn zien villen. Uiteindelijk liggen de konijnen te bakken en zit ik op een stukje brood te knabbelen dat ik van de jongen heb gekregen. Het is natuurlijk geen diner in het Capitool, maar ik heb al een tijdje niks meer gegeten dus smaakt het heerlijk. Ook het konijn is best wel te eten. En heel even, sinds ik uit de trein ben gevlucht, voel ik me veilig.

Reacties:

Punk zei op 11 nov 2010 - 22:45:
Jeej, spannend. =3
Ik wil weten wie die jongen nou is, dus schrijf snel verder. Alsjeblieft? o3o