FanFic.nl

Eerste hoofdstukken van fanfictions die ik misschien nog ga uitwerken

de drumster deel 2

“Eruit jij! Zo dadelijk is David weer kwaad op ons en dan is het weeral jou schuld! Komaan! Opstaan!!”� Ik kreun terwijl ik me omdraai en koppig mijn ogen gesloten houd. “Bill! Komaan! We willen niet weer ruzie met David!”�
“David, David, mijn slaap is belangrijker dan David.”�
“Bill! Nu is het genoeg geweest! Sta op of ik sleur je uit bed!”� Ik zucht, kijk Tom kwaad aan, ma sla dan toch mijn deken van me af.
De eerste beste trainingsbroek trek ik aan met een trui en slof dan naar de badkamer. De moeite om mijn haar te stijlen doe ik niet. Gewoon kammen en een muts erover, that's it. Geen make-up nu, David mag best zien dat hij mijn slaap verstoord heeft met zijn bijeenkomst.
Ik ga in een zetel zitten en staar dood voor me uit terwijl bomen, lantaarnpalen en auto aan me voorbij zoeven. Pas wanneer ik een kussen naar mijn hoofd gekeild krijg, heb ik door dat we van de snelweg af zijn en stil staan bij een tankstation, tijd om over te stappen dus. Waarom kan die gast ook niet gewoon met onze bus meerijden?
We stappen uit de bus en de ochtendkou snijdt door mijn trui heen. Zo snel mogelijk loop ik achter de rest naar de andere bus en ben blij als ik weer binnen zit. Enkele crewleden begroeten ons, maar als ze mijn gezicht zien, weten ze dat ze me gerust moeten laten.
We zetten ons neer in enkele zetels en meteen half oor volg ik mee waar David het over heeft. Alsof het mij ook zoveel schelen kan.
“Bill, luister je wel?”�
“Jaja.”�
“Waar heb ik het dan over?”� Ik zucht.
“We mogen onze gsms niet meer uitzetten, bla bla bla, niet rond gaan wandelen zonder dat jij het weet, bla bla bla, nooit weg zonder bodyguards, bla bla bla, wat maakt het ook uit?”�
“Ik zie het al, weer te weinig geslapen zeker?”� Kwaad richt ik blik op het gangpad zodat ik geen van hen aan moet kijken.
Waarom zou ik ook opletten? Ze kijken alleen naar me om omdat ik geld oplever. Allemaal, zelfs mijn bloedeigen tweelingbroer, kijkt amper naar me om. Waar vroeger vier vrienden op het podium stonden, staan nu drie vrienden en een ingehuurde entertainer op het podium.
Ik zing graag, ik sta graag op het podium, maar niet zo. Vroeger waren we op het podium hetzelfde als ernaast, maar nu zijn we dat niet meer. Waar het misgegaan is? Dat weet niemand, sommige blijken niet eens door te hebben dat het misgegaan is.
Een deur gaat open en een meisje, een stuk kleiner dan mij, ik schat een meter 65, komt de ruimte binnen en zet zich tegenover een van de crewleden neer. Donkerbruin haar, dat perfect past bij haar bruingetinte huid, komt onder haar blauwe muts uit en valt sierlijk over haar schouders. Ik bekijk haar even, en wanneer ze de oortjes van haar iPod in haar oren steekt, sluit ze haar ogen.
Hoewel ik haar gisteren niet goed gezien heb, denk ik wel dat het meisje zulk bruin haar en een gekleurde huid had. Zou zij het zijn? Is ze een lid van onze crew? Hebben we überhaut een vrouwelijk crewlid buiten de kok en Nathalie?
Ik blijf haar aankijken, tot ik ineens recht in twee groene ogen kijk. Ze kijkt even naar me, staat dan recht en verdwijnt achter in de bus. Ik blijf even naar de deur kijken, en kijk dan weer koppig naar buiten om Davids gesprek niet te volgen.
Ik ben er vrij zeker van dat zij het was, maar wie is ze? Is ze echt een crewlid dat me nooit eerder opgevallen is?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.