FanFic.nl

Alexandra. [sa]

Mijn ode aan Kluun.

Zachtjes snikkend laat ik me naast haar neervallen. Ze is kapot gegaan door haar ziekte, uitgezaaide kanker. Het zullen haar laatste minuten zijn op de verdomde aardkloot en stiekem ben ik ergens blij dat hij vanaf haar achttiende verjaardag mijn vrouw mag noemen. Nu twee jaar geleden. Mijn vrouw ligt hier alleen wel dood te gaan. Een jonge vrouw, net twintig, in de bloei van haar leven. Kankerkanker.“Bill?”� Met moeite komt mijn naam uit haar mond.
“Wat is er Alexandra?”�
“Ik houd van je Bill. Met heel mijn hart. Ik houd van je.”� Geruisloos stromen er nog meer tranen over mijn wangen.
“Ik ook van jou.”� pers ik er met moeite uit. Ze brengt de vingers van haar rechterhand naar haar nachtkastje. Die vingers vinden een blauw doosje. Met moeite opent ze het.
“Wil je deze dragen, Bill? Voor altijd, zodat je me nooit zult vergeten? Zodat je altijd een stukje van mij bij je draagt?”� Ik neem het doosje aan en pak de ring eruit. Het liefste vriendje ooit xx Alex, heeft ze erin laten graveren. Ik doe de ring op de plek waar mijn trouwring zat, tot op een uur geleden. Dan sluit ze haar ogen weer. Haar adem schokt iets en ik schrik me dood.
“Bill? Wil je me een sigaret geven? Ik wil roken voordat ik doodga.”� Ik pak meteen een pakje sigaretten, haal er één uit en steek deze op. Zachtjes zet ik hem tussen haar lippen en dankbaar ademt ze in. Dan pakt ze zelf de sigaret.
“Ik vind het best wel jammer dat je doodgaat.”� Vanuit het niets, pastboem, pijnlijk. Alexandra glimlacht flauwtjes.
“Ik ook, Billetje van me. Ik ook.”� Ik glimlach en sla een arm om haar heen. Rustig rookt ze door. Alsof er niets aan de hand is. Alsof ze niet aan het doodgaan is. Ik slik nog meer tranen weg. Dan wordt het zeker een huilbui, en als ik iets niet wil doen, is een huilbui in de laatste minuten van Alex.
“Bill, bedankt dat je me leven zo mooi maakte. Bedankt dat je me nu ook verzorgde. Bedankt voor alles Bill.”�
“Het is goed Alex. Ik hoor jou te bedanken.”� Weer komt er flauwtjes een glimlach op haar gezicht.
“Wil jij mijn sigaret uitdrukken, Bill?”� Gelijk neem ik de sigaret van haar over en druk hem uit. Dan kruipt ze iets dichter naar me toe.
“Het is koud, Bill. Ik ga binnen vijf minuten dood. Ik voel het.”� Ik slik nog meer tranen weg.
“Kom maar, meisje van me.”� Ik sla mijn armen iets dichter om haar heen. Ze opent voor de laatste keer haar felblauwe ogen en ze zoekt de mijne.
“Ik houd van je Bill. Voor altijd.”�
“Ik ook van jou, Alexandra. Voor altijd.”� Glimlacht drukt ze een kus op mijn lippen. Dan sluit ze haar mooie ogen weer. Haar adem stokt nog een paar keer. Dan blijft hij weg. Mijn Alexandra is gestorven.
“Ik houd van je.”� fluister ik tegen haar lichaam. Dan druk ik voor de laatste keer mijn lippen tegen de hare. Mijn Alexandra is een echte engel geworden.

Reacties: