FanFic.nl

Clash of the twins

Hoofdstuk 6

Bills gezicht lag in zijn kussen gedrukt, zijn linkerarm bungelde naast het bed. Zwaar ademend, met zijn mond een beetje open. Hij lag op zijn buik en het laken bedekte nog net zijn onderrug. Zijn linkerknie kwam een stukje van onder zijn laken. Het afschuwelijke geluid van een irritante wekker gleed door de kamer. Bill loste een jammerlijke kreun en beet in zijn kussen terwijl hij de sluimerknop probeerde te vinden. Uit Georgs bed klonk nu ook een grom. Gustav sloeg ook naast het bed, in een poging een sluimerknop te raken. Bill draaide zich geïrriteerd op zijn rug. Hij loste een zucht en zei dan klagend. “Die stomme toverwekkers hebben vast niet eens een sluimerknop.”�
Georg ging rechtop zitten en wreef in zijn ogen. “Waar staat dat ding eigenlijk?”� Ook Bill ging mokkend rechtop zitten. “Geen idee. Wekker stop..af!”� hij zuchtte nog eens en liet zich met zijn handen op zijn oren weer in de het bed vallen. “Zo gaan we toch niet elke dag gewekt worden he?”�zei Gustav die slaperig voor zich zat te kijken. “Tovenaars”� zei Bill met zijn ogen draaiend. Hij stapte uit het bed en het irritante gezoem stopte eindelijk. “Hoe kan hij dat nu mogelijk niet horen.”� Zei Georg, ongelovig naar Tom kijkend. Bill sprong in zijn kleren en slofte dan naar het bed waar zijn tweeling broer nog in lag. “Tom”� zei hij een beetje klagerig, waarop een gekreun uit het bed weerklonk. Zuchtend, ging Bill op de rand van het bed zitten. “Ga weg ik heb een mooie droom”� mompelde Tom in zijn kussen. Bill trok een beetje betweterig zijn wenkbrauwen op en zei: “Die ben je nu toch kwijt.”� Tom antwoordde met en grom en Bill zei:”�We worden verwacht, dus haast je!”�

Even later kwam Perkamentus de kamer binnen. “Goedemorgen”� zei hij op zijn gebruikelijke vrolijke toon. “Goed geslapen?”�
“Dat wel ja”� mompelde Bill sarcastisch. Perkamentus ging er echter lichtjes over.”� Zo meteen kunnen jullie samen met de rest van de school ontbijten. Daar wil ik eerst wat uitleg over geven.”� De jongens keken hem verbaasd aan, maar het schoolhoofd ging rustig door over hoe er vier afdelingstafels waren. “Elke afdeling heeft zijn eigen kenmerken. Zo is Zwadderich bijvoorbeeld gekend om zijn sluwheid en sterke voorkeur voor pure bloedlijnen. Het spreekt dan ook voor zich dat die jullie niet meteen zullen welkom heten.”� De jongens staarde Perkamentus vreemd aan. Hij stond op het punt door te gaan toen Bill hem onderbrak. “Er is een hele afdeling tovenaars die ons hier niet wil?”�
“Zo kan je het omschrijven”�
“Daar heb je eerder niks over gezegd”�
“Wees gerust, meneer Kaulitz, om de zwadderaars moet je je geen zorgen maken, ze zijn sowieso niet de meest geliefde afdeling binnen deze school.”� Zei hij alsof hij dat nu pas opmerkte. “Neem het hem niet kwalijk, Meneer. Bill is niet gewend aan een zoemwekker.”�
“zoem-wekker? Oh! Ja ik ken niks van dreuzelwekkers, daar hebben we het nog wel over. Huffelpuf staat voor trouw, ijver en geduld.”� Ging hij toen rustig verder. Ravenklauw staat voor het verstand en Griffoendor voor moed en trots. Elke afdeling heeft zijn eigen kleuren en symbool, maar dat leer je snel genoeg. Kom jullie hebben vast honger!”�
Een beetje onzeker volgden de band leden Perkamentus uit de kamer. “Probeer de weg te onthouden, jongens. Ik heb niet elke dag tijd voor jullie.”� Zonder Perkamentus te kennen geloofden ze dat hij een druk bezette man was. Even later kwamen ze de grote zaal binnen. “Zo, kies maar een tafel. “ zei Perkamentus. “O ja”� herinnerde hij zichzelf. “De linkse is Zwadderich. Bill, Tom, Georg en Gustav keken even naar de linkse tafel, waarvan iedereen weer naar hen terugstaarde. “Ik weet niet wat jullie denken, maar ik ga voor de tafel aan de andere kant van de zaal.”� Mompelde Tom en de anderen stemden daarmee in. Terwijl hun voetstappen door de zaal galmde, volgde iedereen hun weg naar de tafel van Griffoendor. Bill liep voorop en zocht een plaatsje voor hen uit. Toen ze eindelijk neerzaten trok er weer gemompel door de zaal. “Goedemorgen”� klonk het naast Bill en de jongens keken op en mompelde wat terug. “Hé!”� zei Tom toen. “Jij bent Angelique!”� Angelique giechelde, in extase omdat dé Tom Kaulitz haar herkend had. “O fantastisch”� merkte Fred op. Nu keken zowel Tom als Bill naar Fred en George. Op wat ongeveer het zelfde moment geweest moet zijn, verwijdden Tom en Bill ogen zich. “oh”� bracht Bill uit. George trok zijn wenkbrauwen op en Fred proestte het uit. “Je zou verwachten dat als je zelf tweeling bent, je minder verrast bent als je er nog een ziet.”�
“Maar wij weten wel welke van de twee we zijn als we in de spiegel kijken.”� Kaatste Tom terug. Nu trok Fred zijn wenkbrauwen op. “Ja daar is kunst aan.”� Zei hij sarcastisch, naar Bill knikkend. Deze kneep zijn ogen tot spleetjes en Tom was even uit het veld geslaan. “Zit jij wel aan de juiste tafel?”� vroeg Bill nu met een zekere woede in zijn stem. De Wemeltweeling barstte nu gelijk uit in een identieke lach en Bill schrok. “Jongen, je wee niets van deze wereld, wees een beetje voorzichtig daarmee!”� Bill slikte, beseffend dat hij inderdaad geen flauw benul had gehad van het bestaan van de toverwereld, laat staan de werking ervan. George vulde Fred aan met. “Daarnaast denk ik dat je als dreuzel het minst aan deze tafel past, wat je andere kwaliteiten ook zijn.”�
“Ok Jongens, zo kan het wel weer!”� kwam Angelique tussen beiden. De roodharige jongens keken haar onschuldig aan, maar ze keek hen bestraffend aan. “Oh Ang, je kent ons toch.”� Zei Fred en George knipperde met zijn ogen. Ze grijnsde, maar herstelde zich door zich naar de andere tweeling te keren. “Dit zijn Fred en George Wemel…De grapjassen van Griffoendor.”�
“Van Griffoendor?”� George klonk bijna beledigd en Angelique giechelde. Tom keek Bill betekenisvol aan en Bill liet zijn blik door de rest van de zaal glijden. “Goedemorgen Broertje!”� Klonk plots de Wemelstem. Tom en Bill keken weer naar de tweeling, die beide naar een andere Jongen grijnsde. Deze keek echter nors terug. “Waar zijn jullie zo gelukkig over?”�
“We maken nieuwe vrienden!”� zei Fred en George knikte naar de Kaulitzbroers. De jongen trok nu zijn wenkbrauwen op. Hij mompelde wat en liep verder langs de tafel. “Dat was Ron Wemel, hun jongere broer.”� Verduidelijkte Angelique. Bill knikte begrijpend. “Kan niet makkelijk zijn.”� Zei hij en Angelique keek hem vragen aan. “In een gezin met een tweelingbroer opgroeien.”�
“Oh Dat zal Ron wel meevallen”� De jongens keken haar vragend aan en toen ze het wou beginnen uitleggen, nam Fred over. “We hebben ook nog drie oudere broers”�
“Percy, Charlie en Bill”� vulde George aan en hij trok zijn wenkbrauwen op om ze meteen weer naar beneden te laten vallen. “Het ergste moet de jongste zijn.”� Zei Fred weer.
“Ons zusje Ginny”� grijnsde George.
“oef, arme meid.”� Zuchtte Bill
“Hela! Kalm aan he!”�
“we zorgen goed voor ons zusje hoor!”�
“betwijfelen we ook niet”� zei Tom snel. Bill trok zijn wenkbrauwen op “Sinds wanneer ben jij zo tactvol?”� Tom rolde met zijn ogen. “Sinds jij dat niet meer bent.”� Fred en George keken elkaar grijnzend aan. “We gaan even kijken hoe het met die arme Leo gaat.”�
“we zien je straks nog wel he, Ang”� deze knikte en de jongens verdwenen.
“Wat is er met die ‘Leo’?”�vroeg Gustav nieuwsgierig.
“Ach daar moet je geen medelijden mee hebben, hij is het vrijwillige proefkonijn van die twee.”�
“uh?”�
“Fred en George zijn op pad om bekende tovenaars te worden, ze willen een shop openen.”�
“Spannende levensambitie”� zei Tom sarcastisch. Angelique keek hem aan, ze leek een beetje gekwetst. “Best wel, ze willen namelijk een grote fopshop openen.”�
“fopshop?”� Gustav klonk verward. Angelique knikte gretig. Zo maken ze nu ook braakballen en bloedbonbons, die je inneemt en dan heb je een excuus om de klas uit te gaan.”�
“En dat testen ze op Leo?”� vroeg Bill, met een zekere afgrijzen. Angelique knikte. Georg keek haar met kleine oogjes aan, “waar zijn wij in hemelsnaam terechtgekomen.”� Angelique keek nogmaals gekwetst en Bill probeerde dat te herstellen, “wat hebben ze zo nog?”�
“oh vanalles! zelfschrijvende veren, die je niet met inkt moet bijvullen, allerlei leuke spulletjes! Eén van de favorieten, hoewel het recept nog niet volledig is, is liefdesdrank.”�
“bestaat dat echt?”� vroeg Bill een beetje geschrokken. Angelique knikte enthousiast. Tom trok zijn schouders op. “Ik heb dat toch niet nodig”� zei hij met een grijns. Bill keek hem eigenwijs aan, “Die tact van je is ook snel weer weg”� Tom trok zijn wenkbrauwen op. “Jij hebt de jouwe anders ook nog niet terug.”�

Reacties: