FanFic.nl

Making things better?

fascinating image

Helemaal verwaaid komt Mathis die dag thuis. Letterlijk en figuurlijk. Hij kan nog steeds geen weg met zijn gedachten. Hij blijft steeds aan, jawel, aan tovenaars denken. Niet dat hij er veel over weet, maar toch, hij vindt het fascinerend. Zijn moeder is nog niet thuis, hij besluit het oude papier, perkament genoemd, op tafel te leggen en naar zijn kamer te gaan om alles eens op een rijtje te zetten. Daar kan hij zich echter niet concentreren, aangezien hij dan ook maar nauwelijks iets weet over de fameuze school Zweinstein. Hij loopt al peinzend naar de computer, duwt op de startknop. Het scherm doet raar, in plaats dat de pc opstart met het normale blauwe opstartmenu gebeurd er iets vreemd en magisch. Dat besefte hij echter nog niet op dat moment. Vloekend loopt hij naar de keuken om een koek te nemen, hij verwacht hem aan een lange tijd wachten. Wachten totdat de pc is opgestart. Hij weet echter nog niet alles...
Met een koek in zijn mond, en een sapje in zijn hand slentert hij naar de bureau. Hij neemt nog rap een slok van zijn caprisonneke , waarbij hij zijn ogen sluit. Wanneer hij zijn ogen opent ziet hij dat er iets vreemd aan de hand is met de computer. Iets wat Mathis nog nooit heeft gezien, nergens. Het scherm was donkerblauw met witte stippen. Snel gaat hij op zijn bureaustoel zitten. Mathis wil de telefoon pakken om te bellen naar zijn moeder.
"Nee, niet doen!"
Mathis kan zijn oren niet geloven, hij schrikt zich kapot. Er is niemand in deze kamer, dat denkt hij althans, toch kwam de stem van een man van ergens in deze kamer. Misschien van in de kast. Wathafack. Mathis wil langs de ene kant weglopen, maar hij wil weten wie dat geluid maakte. Hij draait de sleutel van de kast naar rechts. Klik. Nu kan hij de kastdeur openmaken. De vraag is enkel of hij dat wel durft. Hij besluit dat hij niet anders kan, en waagt het erop. Hij vertrouwt op het feit dat hij een tovenaar is, en dat de indringer dus benauwd zal zijn van zijn gestalte. Dit is best lachwekkend aangezien hij niet zo sterk gebouwd is.
Wat blijkt. Er is niemand te bespeuren in de kast.
"Hé, gaat het nog lang duren, ik heb niet heel de dag de tijd."
Dit kan niet waar zijn. Er staat een mond op het computerscherm waarvan de lippen bewegen telkens er gesproken wordt. Gauw gaat Mathis zitten. Hij wil iets terugzeggen, neemt het toetsenbord en begint te typen: Wie ben jij?
Er komt jammer genoeg voor hem geen antwoord. Mathis is een doorzetter, hij zal niet opgeven voordat hij met zijn computer heeft kunnen spreken. Hij blijft typen. Het gaat van: 'Wil je nu niet meer met me praten'; tot: 'Hé, ik heb ook niet de hele dag tijd hoor'. Nog steeds geen reactie. Hij begint te twijfelen aan zichzelf. "Miljaardedju!", klinkt het doorheen heel het huis. Mathis kan zijn woede niet meer bedwingen en geeft zijn dik scherm een stomp.
"Zeg, zo niet hoor, ik zal het melden aan de prof."
"Over welke prof hebben ze het nu weer, waarschijnlijk die witch van Frans, wat haat ik haar!" Deze woorden komen uit de mond van Mathis.
Het blijft stil. Plots verschijnt er een kader op het scherm met daarin volgende tekst:

Welkom, uw stem is geïdentificeerd!
Ga gerust verder, maar wees rap. Time is money!
Vanaf nu is deze computer een uur voor u ter beschikking, Mathis!
Geen seconde langer, denk eraan!
groeten.

Reacties: