FanFic.nl

De Hongerspelen, Het Verhaal Van Alex [wordt nog verbeterd]

Het hek

Als Liam naar het hek loopt ren ik op een drafje achter hem aan.
‘Wat ga je doen?!’ Zeg ik met grote ogen. Liam rolt met zijn ogen.
‘Wat denk je zelf?’ Vlak bij het hek staat een boom met takken die net over het hek hangen en Liam loopt er doelbewust op af. Als ik doorheb wat hij van plan is stop ik abrubt.
‘Ah ah! Echt niet! Ik ga niet over dat hek! Ik kan niet eens in een boom klimmen!’ Weer rolt Liam met zijn ogen. Met een paar tellen zit hij op de eerste tak. Hij steekt uitnodigend zijn hand uit maar ik blijf koppig een meter van de boom staan met mijn armen over elkaar. Dan lacht hij weer dat lieve lachje van hem en ben ik om. Langzaam schuifen ik naar de boom toe als of het een enge hond is waar je het liefst met een boog omheen zou lopen omdat je bang bent dat hij bijt. Voorzichtig pak ik Liam’s hand. Hij voelt ruw maar ook lekker warm en gelukkig niet zweterig. Ik zet mijn voet tegen de boomstam.
‘en nu?’ Vraag ik.
‘Pak de tak vlak boven je hoofd -ja die ja- en trek je omhoog.’ Ik doe wat me gezegt wordt. Ik zet mijn andere voet nu ook tegen de boomstam aan en trek me omhoog. Dan hoor dan een gekraak. Plotseling lig ik op de grond en voel een harde pijnscheut in mijn rug. Boven me hoor ik iemand hard lachen. Liam natuurlijk. Hij lacht zich natuurlijk kapot om dat Capitoolmeisje dat probeert in een boom te klimmen en er dan meteen weer uitvalt. Ik voel mijn bloed langzaam naar mijn wangen stijgen. Liam ligt boven nog steeds dubbel. Met een pijnlijke rug en een gedeukt ego sta ik op. Liam is eindelijk stil. Met een grijns steekt hij zijn hand weer naar me uit. Ik wil weglopen maar besluit me niet te laten kennen en probeer het nog een keer. Deze keer kom ik zonder kleerscheuren op de eerste tak. Ik let goed op waar Liam zijn handen en voeten neerzet en de mijne precies hetzelfde neer. Twee keer op een dag uit een boom vallen lijkt me niet zo’n goed idee. Als we ongeveer op de hoogte van het hek zijn draait Liam zich om naar mij.
‘Zo bomenmeisje, let nu maar even goed op. We willen niet nog een ongeluk toch?’ Nu ben ik degene die met zijn ogen rolt. Liam gaat rechtop op de tak die over het hek hangt staan en pakt de tak boven zich vast.
‘Als je valt, altijd proberen te rollen. Als je recht op je voeten terechtkomt breek je wat.’ En voor ik wat kan zeggen springt hij over het hek en rolt hij over de grond. Verstijft van angst kijk ik toe. En dat moet ik nu ook doen? Niet over nadenken Alex. Denk ik bij mezelf. Gewoon doen! Ik haal diep adem en spring over het hek. Nog net op tijd bedenk ik dat ik liever mijn benen niet breek en rol me op tot een bolletje. Ik kom minder hard op de grond aan dan ik verwachtte en maak dan, al zeg ik het zelf, best een mooie koprol. Liam is al opgestaan en kijkt me goedkeurend aan.
‘Best wel goed, voor een eerste keer’ lacht hij. Ik word weer rood. Dit keer van trots. Ik sta op en klop het stof van me af. Op een paar blauwe plekken en pijn in mijn rug van mijn eerste poging ben ik ongedeerd.
‘Vertel nu maar eens waarvoor ik mijn leven waag’ zeg ik tegen Liam. Als ik geen reactie krijg kijk ik op. Liam staat naar iets te turen. Dan ziet hij blijkbaar iets. Hij pakt me bij mijn arm en trekt me achter een huisje dat me nog niet was opgevallen. Ik wil weer wat zeggen maar hij legt zijn hand op mijn mond. Een tijdje zitten we doodstil achter het huisje. Dan haalt Liam zijn hand weg en staat weer op. Hij gebaart me mee te komen en samen sluipen we achter het huisje vandaan. Het voelt nogal raar om op klaarlichte dag rond te sluipen. Ik kijk eens goed om me heen. Overal staan kleine huisjes. Er is niemand op straat, en alles lijkt verlaten. Liam trekt me mee naar een klein huisje dat bijna tegen het hek aanstaat. Hij klopt op de deur en een vrouw doet open...

Reacties:

Punk zei op 22 nov 2010 - 23:34:
Ah! Je bent verder! Eindelijk, ik begon al te denken dat je 't nooit meer zou doen... =3=

Oo em gee. Liam is echt té cute. Gauw verder. <3