FanFic.nl

Verlichte tijden voor Zwadderich

Proloog

'Wat was dat?'

'Geen idee, vast een konijn of zo.'

'Voor hetzelfde geld is het een Acromantula ...'

'Ach, je stelt je aan. Kom op, we moeten er nu bijna zijn.'

'Hé! Wacht op mij!'

Sijmen haastte zich snel achter Melchior aan. Het was zijn idee geweest om hier heen te gaan, maar hoe dieper ze het Verboden Bos in gingen hoe minder hij wist waarom hij hier was. Melchior had het idee geweldig gevonden. En zo waren ze dezelfde nacht meteen op weg gegaan. Bijna waren ze nog gesnapt door Vilder. Maar de handige Murmelio-spreuk had hen gered. Maar volgens Sijmen waren ze veiliger geweest bij Vilder.

'Sijmen! Dit moet je zien!'

'Wat?! Toch geen weerwolf of ...'

'Nee, natuurlijk niet. Dan riep ik wel ren voor je leven of zoiets. Maar kom nou even.'

Sijmen sloop behoedzaam dichterbij om te kijken wat Melchior zijn aandacht had getrokken. Al snel zag hij het glinsterende, witte spul dat Melchior in zijn handen had. Het leek verdacht veel op spinrag. Maar de spin die dit had gemaakt moest gigantisch zijn.

'A...a...acromantulla!!'

'Schreeuw niet zo! Wil je soms dat ze komen? En trouwens volgens mij is dit oud spul. Bij de minste aanraking valt het uitelkaar.'

'Du...dus we zijn er?'

'Nee, het oude spinnen-nest, Jeweetwel's kamp, was op een open plek. Maar het kan nu niet ver meer zijn!'

Er klonk opwinding in Melchior's stem. Sijmen wilde dat hij die opwinding kon delen. Maar hij was alleen maar bang voor wat komen ging. Op school had hij de opwinding wel gevoeld. Het klonk toen best stoer om midden in de nacht het Verboden Bos in te gaan op zoek naar het kamp van Jeweetwel. Voor veel Zwadderaars was hij nog steeds een held en een inspirator. Melchior Beulsvreugd was een van zijn felste aanhangers. Hij had zelfs, zonder dat de leraren dat wisten, een poster van hem boven zijn bed hangen. Om Jeweetwel heen hingen foto's van bekende Dooddoeners, als Antonin Dolochov en Bellatrix van Detta. Melchior schepte ook graag op over het feit dat hij even had meegevochten in het gevecht om Zweinstein in hun vierde jaar. Nadat ze uit de school waren geëvacueerd was hij teruggeslopen om met de Dooddoeners mee te strijden. Wat er daarna precies gebeurd was wist niemand. Melchior vertelde het in ieder geval elke keer anders. Sijmen Sikkepit was een stuk rustiger en had het lef niet om zoveel stennis te schoppen. Hij haalde goede cijfers en hield zich netjes aan de regels. Zo af en toe verklikte hij leerlingen van andere afdelingen bij de leraren. De docenten zagen hem dan ook als een inteligente, betrouwbare jongen. Hierdoor had hij het tot Klassenoudste geschopt. En hij zou Hoofdmonitor zijn geweest als Griffoendor niet zo werd voorgetrokken, tenminste dat werd door hem en vele andere Zwadderaars beweerd. Ondanks dat ze zo verschillend waren, waren Sijmen en Melchior vanaf de eerste schooldag de beste vrienden geweest die elkaar door dik en dun steunden.

'Sijmen! We zijn er!'

Door Melchior's uitroep lette Sijmen niet op waar hij liep en struikelde hij over een boomwortel of iets dergelijks. Moeizaam kwam Sijmen overeind tot hij iets zag liggen wat zijn aandacht trok. Verstrooid zocht hij naar zijn toverstok, die hij tijdens de val was verloren. Zijn stok moest hier toch ergens ligen. Hij graaide met zijn handen door takjes, bladeren en losgewoelde aarde zonder resultaat. Opeens voelde hij een perfect rond geslepen stuk hout. Eindelijk had hij zijn toverstok weer terug. Snel mompelde hij een spreuk.

'Lumos...'

Een lichtstraal verscheen uit zijn toverstok en bescheen het voorwerp wat zijn aandacht getrokken had. Het was een ronde steen die precies door het midden was gebroken. Een vreemd teken was er in gegraveerd. Ondanks dat hij Leer der Oude Runen als keuzevak had gekozen herkende hij het teken niet. Het was ook moeilijk te bepalen wat het was omdat de steen precies door het teken heen was gespleten. Sijmen vroeg zich af of het veilig was om de steen aan te raken. Het was overduidelijk een magisch voorwerp en kon best wel eens vervloekt zijn...

'Sijmen?! Waar ben je?!'

Er klonk paniek door in Melchior's stem. Sijmen moest een glimlachje onderdrukken. Ook Melchior kon dus bang zijn.

'Ik ben hier! Kom eens kijken wat ik gevonden heb! Volgens mij is het een voorwerp vol Duistere magie...'

Snel was ook Melchior bij het voorwerp neer geknield. Samen bestudeerden ze het, maar geen van hen wist wat het kon zijn. Ook Melchior kon het vreemde teken op de steen niet thuis brengen. Ze hadden de steen laten zweven en koppeltjes duiken om te zien of er wat gebeurde, maar het voorwerp vertoonde geen enkele reactie.

'Zouden we het kunnen aanraken?'

'Geen idee, zal ik het proberen?'

Zonder op antwoord te wachten pakte Melchior de steen beet. Met grote ogen keek Sijmen hem aan, maar er gebeurde niets. Hij pakte ook de andere helft en duwde ze tegen elkaar aan. Nog steeds gebeurde er niets. Vol spanning keek Sijmen Melchior aan. Melchior bestudeerde de steen geduldig.

'Ik weet niet wat dit moet voorstellen. Maar deze steen is overduidelijk iets magisch. Je voelt het gewoon als je het aanraakt...'

'Laat mij eens zien.'

'Owke...'

Melchior overhandigde de steen. Hij voelde meteen wat Melchior bedoeld had. Deze steen bezat overduidelijk magische krachten. Het teken dat nu duidelijk zichtbaar was zei hem nog steeds niets. Hij draaide de steen een paar keer om om hem van alle kanten goed te bekijken. Maar hij kon verder geen eigenaardigheden ontdekken.

'Het zou van Jeweetwel zelf kunnen zijn geweest...'

'Ja, of een van z'n Dooddoeners... Bellatrix van Detta of zo...'

Melchior's ogen werden zo groot als schoteltjes. Zijn mond ging langzaam open en dicht zonder enig geluid te maken. Sijmen snapte er niks van. Met een bevende hand en een trillende vinger wees Melchior naar een punt achter Sijmen zijn rug. Nog steeds niet in staat een woord uit te brengen. Langzaam draaide Sijmen zich om, om te zien wat Melchior zo van zijn stuk had gebracht. Ook hij schrok zich een ongeluk...

Reacties: