FanFic.nl

Attention

Intake

De zon staat al hoog boven de skyline van Keulen te stralen wanneer ik eindelijk mijn bed uitkom. Zachte miauwtjes en een donkergrijze poezenstaart begroet mij, de sierlijke staart krult zelfs even om mijn kuit heen. Glimlachend pak ik de slanke kat op.
“Ook goedemorgen, Espresso. Heb je honger?”� Zacht geknor komt er uit het beestje. De grote, groene ogen kijken mij onderzoekend aan, om dan uit mijn armen te springen bij mijn lachende gezicht. “Ja-ja, ik kom al.”� Hij is nooit een fan geweest van mijn lange uitslapen. Maar wat moet je anders als je die nacht ervoor, of eerder ochtend, in bed bent gerold?
Zijn dagelijkse portie vlees is in zijn blauwe bakje gedaan en bekijk hoe hij tevreden met zijn staart over de aanrecht zwiept, Espresso houdt er niet van om vanaf de grond te eten, nee, hij is een echt kater en moet op een hoge plek eten! Het aanrecht dus. Stiekem is het mijn schuld dat hij eigenlijk wel wat eisen stelt. Maar als ik er geen last van heb, dan mag de rest zeuren wat die wil, ik doe er niets aan.

“Es, ga eens met je kont voor mijn beeld weg!”� Plagend draait hij nog een rondje op mijn schoot en kriebelt zijn staart weer onder mijn neus. “Oh… jij!”� Stevig woel ik met mijn handen over zijn rug en eindig bij zijn heupen, zijn kont schiet omhoog wanneer ik daar krab. “Ja, dat vind je wel lekker, hè? En dit ook?”� Ik begin hem te pesten door tegen de richting van zijn vacht te aaien. Met een korte miauw springt hij van mijn schoot. Eindelijk.
Lui strek ik me uit in de lengte van de bank. Met de televisie op MTV ga ik dromerig met mijn vingers over de donkergrijze bekleding van de bank. Espresso kleurt vaak iets te goed met de bank mee, een geschrokken kreet is dan ook meestal wat ik hoor als ik ga zitten. Na een paar keer had hij het door en is nu nooit meer alleen op de bank te vinden, de zwartleren luierstoel is zijn stulpje geworden.
Net wanneer ik MTV zat begint te worden, hoor ik mijn mobiel afgaan.
“Hé pap!”� neem ik met een vrolijke toon op. Ik probeer zonder veel lawaai weer normaal recht te zetten, maar de bank is te indeukbaar om met een enkele elleboog mezelf omhoog af te zetten. “Oef,”� kom ik dan uiteindelijk door zijn gesprek heen. “Sorry, ik probeer fatsoenlijk op de bank te gaan zitten, maar dat gaat me niet helemaal juist af.”� Er komt hard gelach vanaf de andere kant van de lijn. “En bedankt. Maar vertel verder. Je had het over een mogelijk baantje?”�

Na zeker een uur met mijn vader aan de telefoon te hebben gehangen ben ik met een goed humeur de douche ingestapt en na een halfuur er weer uitgestapt om mijn vriendinnetjes te sms’en met ‘Ik zie jullie over een halfuurtje bij LL, ik heb geweldig nieuws! Heel veel liefde, Mercedes.’
Mijn zwarte mobieltje belandt op bed, zodat ik mijn handen vrij kan maken om mijn handdoek uit mijn haar te halen. Mijn uitgezakte krullen vallen over mijn schouders. De föhn wordt uit mijn dressoir gehaald en beland gelijk in het stopcontact. Op volle toeren laat het mijn haar wegblazen en uiteindelijk drogen na zo’n tien minuten.
Mijn haar is onder controle gekregen, en met enkel wat blush, oogpotlood en mascara is mijn gezicht ook klaar, vandaag niet te hysterisch. Ik heb mezelf in een zwarte tregging gehesen, met daarop een vanillekleurige blouse en daar omheen een indiaans uitziend riempje. Omdat het nog wat frisjes is, pak ik mijn grijze jack van leer uit de kast. Mijn lichtbruine enkellaarsjes haal ik uit de schoenenrek en doe mijn haar toch maar in een simpele staart.

“Daar is ze hoor!”� lacht het blonde meisje vanuit haar plaats in Luno Lounge. Gegrinnik komt van het andere meisje met donkerbruin haar. Van je vriendinnen moet je het hebben.
“De metro kwam maar niet, kan ik het helpen?”� sputter ik tegen en neem brutaal plaats tussen hun in. Zo’n grote zetel heeft zo zijn voor en nadelen. En dit keer zit ik dik in het voordeel. “Al bestelt?”�
“Ja, je espresso is onderweg.”� Dankbaar geef ik de blonde Celine een kus op de wang, al is het ook voor begroeting. Alex is ook aan de beurt. Hmm.. ze heeft de parfum op die ik laats voor haar verjaardag heb gekocht.
“Maar meis, vertel eens over dat grote nieuws! Ik heb alles al opgenoemd wat het kan zijn.”�
“-Echt alles,”�onderbreekt Alex Celine met een lachende toon.
“Dus.. kom op!”�
En zo rolde het hele verhaal eruit wat mijn vader in de middag aan mij had verteld. Dat ik kans maakte op een baantje in de muziekwereld. Assistant Manager, zei hij. Ik zou meetoeren met een band en diens manager continu helpen, of zelfs uit de brand helpen. Het ging hier om ordening, uithoudingsvermogen en veel passie. En mijn vader was het ermee eens dat ik dat allemaal bezat.
“Wauw,”� zeggen ze tegelijk.
“En wanneer moet je er heen?”� vraagt Alex dan, houdt enthousiast mijn hand vast, mijn andere hand heb ik vrij gehouden om eens in de zoveel tijd te nippen aan mijn koffie.
“Morgen moet ik er om één in de middag in Hamburg zijn. Ik moet even snel een vliegtuig regelen, want met de auto van Keulen naar Hamburg zie ik niet zitten.”�
“Begrijpelijk.”� Ik zie aan Celine’s hoofd dat ze mijn woordenvloed netjes probeert te ordenen. “Maar dat betekent, als je aangenomen wordt, dat we je voor een lange tijd niet meer zien?”� Ze trekt een triestig gezicht. “Wie moet ik dan bellen wanneer ik in een kledingcrisis zit?”� Een verontwaardigd geluidje komt van mijn andere zijde. “-Behalve Alex.”� Alex heet eigenlijk Alexandria, maar die naam is vooreeuwig verbannen. Nu heet ze dus Alex of zelfs Lex.
“Hé, jullie doen alsof we terug zestien zijn! We zijn drie zelfstandige vrouwen van drieëntwintig en we kunnen alles aan!”� lach ik en stop mijn vuist in de lucht om daar mijn kracht uit te putten. Het blijkt niet te werken, want mijn vriendinnen gieren tussen de grote kussen. “Nou ja zeg.”�
“Heel mooi gezegd, Mercedes.”� Celine hapt terug naar adem. “Maar terug naar het onderwerp, ik ga je missen zeg.”� Een onverwachte knuffel komt mijn kant op, die snel vergezeld wordt door een ander, Alex.
“Meiden, we hebben mobieltjes en laptops met cams, we zien elkaar heus wel. En wanneer ik terug ben trakteer ik op een diner!”�
“Afgesproken. Laten we het over iets anders hebben. Heb ik jullie al verteld over de leuke jongen in die nieuwe tent?”� babbelt Alex.


Opgelaten zit ik in mijn vliegtuigstoel. Over iets meer dan een anderhalf uur is mijn intake, en ik ben nog nooit zo nerveus geweest. Dit is dan ook echt een droombaan. Ik heb zes jaar Economie & Management achter de rug, ik wil dan nu ook echt doen waar ik goed in ben.
Een verlicht pictogram geeft aan dat ik mijn riem moet vastmaken. Hondstrouw doe ik wat mij gevraagd wordt, en wacht zo tot dat de motoren starten. Een paar stewardessen komen nog langs om te kijken of iedereen zijn riem vast heeft en of alles in orde is, en gaan dan zelf naar hun stoelen. Het vliegtuig komt tot leven.
”�Hallo, mijn naam is Wilbert Strässe en ik ben uw piloot voor vandaag. Ik heet u allemaal van harte welkom in Airberlin. Dit vliegtuig zal u direct naar Hamburg brengen, wat een uur zal duren. Ik wens u alle een prettige reis tegemoet.”�

De reis is prima verlopen. Een man in pak wacht mij netjes op met een bord in zijn handen waar mijn naam op staat geschreven. Ik begroet hem vriendelijk en stap achterin de zwarte taxi. Wanneer de man instapt, vertelt hij dat hij weet waar hij heen moet rijden en dat ik maar moet genieten van de mooie stad Hamburg.
De stad is inderdaad mooi. De meest oude gevels zijn voorbij geschoten, statige gebouwen staan nog steeds op mijn netvlies en het weer is ook heerlijk. Het enige herkenbare hier is de drukte, wat me gelijk goed doet. Ik ben een geboren stadsmeid en dat zal ik ook blijven.
“Hier is het.”� De auto wordt tot stilstand gebracht. “U hoeft niet te betalen.”� Verbaast trek ik mijn geld terug. “Er is al vooraf betaald. Ik zal u hier ook weer opwachten om u terug te brengen naar het vliegveld.”� Er komt een vriendelijke lach onder zijn dikke snor vandaan.
“Ik dank u hartelijk.”� Met een gebaar stap ik uit en hijs mijn schoudertas terug waar die hoort. In de reflectie van de draaideur kan ik nog zien dat mijn haar nog netjes zit. Mijn wilde krullen heb ik met een grote klip op mijn hoofd gevestigd. Mezelf heb ik in een lichtgrijze taille rok gehesen en een witte blouse met een rood topje daar onder aangetrokken. Ik wilde er niet te oubollig uitzien, niet te bloot en ook niet te kinderlijk. Die gedachtes heeft mij een uur gekost voor de klerenkast en spiegel, maar ik ben nu tevreden met mijn outfit en loop zelfzeker naar de balie.
“Goedemiddag, waar kan ik u mee helpen?”�
“Goedemiddag, ik heb een afspraak met ene David Jost?”� beantwoord ik de wat oudere vrouw achter de toonbank. Haar vergrijzende haren liggen in een lage staart in haar nek. Blauwe make-up omringt haar ogen met blauwe irissen. Een lichte blos zit op haar jukbeender en haar smalle lippen hebben een lichtroze kleur.
“Jazeker, u kunt hier gelijk doorlopen, de gang helemaal uitlopen en dan de deur aan uw rechterhand. Zijn naam zal ook aangegeven worden,”� klinkt haar hoge stem.
“Prima, dank u zeer.”� Op mijn hakken loop ik over de witte betegeling heen. Tijdens mijn loop kijk ik wat om mij heen. Het is een helder pand, daar houd ik wel van. Veel glas, wit en voor de rest weinig rotzooi. Daar bedoel ik mee niet te veel tierelantijntjes.
Aan het eind van de gang zie ik inderdaad zijn naam ‘Jost. D.’ Ik klop er zachtjes onder en wacht op enig response,
“Ja, kom maar binnen!”� klinkt een heldere mannen stem. Het eerste wat ik al fout heb geschat, ik verwachtte namelijk een lage bulderstem.
Zelfzeker haal ik de klink naar beneden en zoek gelijk de man waarbij de stem hoort. Het tweede wat ik fout heb geschat, het is verre van een oude man, maar een frisse, goed uiziende jongeman van in de dertig. Hij heeft een gladgeschoren gezicht, vriendelijke, bruine ogen en bruin, kort haar dat met wax in model is gezet.
“Hallo, ik ben Ade von Nordgau, ik had een afspraak met u?”� Beleefd blijf ik bij de deuropening staan. Hij wenkte me juist naar binnen. Hij wordt omgeven door een rustogende ruimte. Witte muren, enkele lijsten aan de muur, een archievenkast aan de linkerzijde van de kamer en een grote bananenplant rechts voor zijn bureau, de bladeren verbergen nog net niet zijn gezicht. Achter hem zaten nog twee ramen verstopt door de gesloten luxaflex, voor de rest is er niets opvallends in zijn kantoor. Ja, de standaard, bureau, computer en printer.
“Ja, kom zitten, mooi op tijd.”� Hij glimlacht breed en schuift een stapel papieren opzij, zodat er wat te zien is van zijn witte tableau.
“Ik heb mijn CV meegenomen.”� Gebundeld papier wordt naar hem toegeschoven. “Wat mijn vader precies gezegd heeft, heb ik geen idee van, maar ik kan u garanderen dat ik precies ben wat u zoekt,”� zegt ik met een zekere toon. Hij lacht zachtjes, zijn mondhoek rimpelt omhoog.
“Ingestudeerd?”�
“De hele reis lang.”�
“Niet nodig, meid.”� Al mijn nerveusheid glijdt gelijk van mijn schouders af, die David best te doen. “Goed, ik zal maar gelijk to the point komen, we hebben je hard nodig, heel hard. Onze vorige Assistent Manager is met de noorderzon vertrokken en heeft mij met al het werk achtergelaten. En ik heb gewoon iemand nodig die mij bijstaat, er zeker verstand van heeft, tegen druk kan, vriendelijk is en met precisie werkt.”� Mijn glimlach wordt groter per woord die hij uitspreekt. “En je vader heeft niet te weinig gesproken en ben dus zeer geïnteresseerd in jou. Een fris en fruitig iemand als jij zullen we erg nodig hebben, voordat we allemaal in stof vergaan. Natuurlijk is de band er nog, maar die moet je niet meer vragen dan zingen, spelen, glimlachen en interviews beantwoorden.”�Hij eindigt met een grote grijns en doorboord met zijn bruine ogen mijn groene.
“Nou, dan ben ik de juiste?”� Met een nog grotere grijns steekt hij zijn hand uit. “Ik zal met veel plezier je Assistant Manager zijn!”� En ik vouw mijn hand in de zijne.

Reacties: