FanFic.nl

Mis

1

“Welkom in Griekenland!”� Gillen twee meiden als we met de groep het vliegveld aflopen. Een grote groep griekse studenten staat tegen over ons, blij naar ons te zwaaien. Sommige komen gelijk naar ons toe gelopen, andere blijven even toekijken vanaf hun plek.
Elena - het zeventien jarige meisje waar ik bij logeer - komt gelijk naar me toe gelopen en drukt twee zoenen op mijn wang. “Hi, alles goed? Goede reis gehad?! Doe je jas aan, het is koud!”� ratelt ze, voordat ik ook maar een woord kan uitbrengen. “Hoi, alles gaat goed met mij, met jou? De reis was wel oké, ik hou niet zo van vliegen!”� vertel ik en zet mijn gigantische weekendtas naast me op de grond neer. “Het is zó leuk om je nu eens in het echt te zien!”� Gaat Elena verder en terwijl ze met me praat grijpt ze een jongen bij zijn arm. “Grace, ik wilde je gelijk even voorstellen aan Alexandros, mijn beste vriend.”�
“Hallo, ik ben Grace. Leuk je te ontmoeten.”� Groet ik Alexandros die ook twee zoenen op mijn wang geeft. “Alexandros.”� Zegt hij nors. “Heb jij Tim gezien?”� vraagt hij terwijl hij tussen de mensen probeert te kijken of hij Tim ziet staan. “Tim die staat daar, achter dat meisje met die bruine krullen.”� En ik wijs in de richting van Hannah, die blij met haar griekse studente staat te praten.
“Zullen we dan maar naar de bus toelopen?”� Vraagt Elena als er al wat mensen naar buiten lopen. Ik knik, til mijn tas op en loop met Elena achter de docenten en andere studenten aan. Achter ons lopen Hannah en haar buddy - zoals Hannah al haar vrienden noemt.
“Oh, Grace, dit is Antonia.”� En ze knikt naar het meisje met de roodgeverfde haren naast haar. “Hoi, ik ben Grace.”� Antwoord ik en geef mijn weekendtas af aan de buschauffeur die hem in het ruim onder de bus zet. “we zijn in Griekenland Grace!”� hoor ik iemand gillen in mijn oor.
Als ik me omdraai zie ik dat het Dylan is die ook net zijn koffer afgeeft en me met een grijns van oor tot oor aankijk. “Heerlijk nietwaar?”� antwoord ik en geef hem een knuffel. “Heel erg plezant.”� Lacht hij en Elena kijkt me raar aan. “Sorry, even een grapje in het Nederlands. Ik zal vanaf nu weer in het Engels praten.”�
Elena glimlacht en trekt me mee naar een groep grieken, “Ik zal je de rest van mijn vrienden laten zien. Dit is Fivos, Andriana, Lisa en Dimitri.”� En ze wijs een paar mensen aan. “Ik ben Grace!”� zeg ik voor de tiende keer die dag en schud van elk persoon de hand en van Fivos en Andriana krijg ik zelfs twee zoenen op mijn wang. “Grace in Greece!”� Grapt Fivos als ik zijn hand schud. “Ja, haha! Grace in Greece!”�
“Jongens, allemaal de bus in!”� Roept een van de Griekse docenten en iedereen snelt de bus in. Ik kom uiteindelijk niet naast Elena of Hanna te zitten, maar naast Taylor.
Stilletjes kijk ik uit het raam en vang af en toe een paar woorden Engels op uit het gesprek die Taylor voert met haar griekse buddy Lisa.
Buiten schieten auto’s en bussen voorbij en ik let heelmaal niet meer op de tijd. Er verschijnt even een glimlach op mijn gezicht bij het idee dat ik de komende tien dagen zal doorbrengen in het warme Griekenland met mijn beste vrienden Dylan en Hanna.
Plotseling remt de bus af en schreeuwt de stem van mijn eigen leraar door de bus heen dat we rustig moeten uitstappen, onze spullen moeten pakken en op de stoep moeten gaan staan. Ik loop gelijk achter Taylor aan die als een van de laatste opstaat en naar de busdeur loopt en de buitenlucht instapt.
Voor ik het weet krijg ik mijn tas in mijn hand gedrukt en trekt Dylan me mee op de stoep. “Hé, Grace. Ik ga gelijk weg. John z’n ouders hebben gekookt en belde dat het al klaar was. Dus ik ga, zie je morgen!”� Hij geeft me een schouders klopje en weg is mijn beste vriend.
Samen met Elena blijf ik wachten tot Hanna en haar buddy Antonia klaar zijn om te vertekken en met z’n vieren lopen we langs het metro station, een straat in. “Ik woon hier niet zo ver vandaan, dus lopen gaan gemakkelijk.”� Legt Elena uit en ze strekt haar arm uit om mijn tas over te nemen en nog voordat ik kan protesteren neemt ze de tas al van me over.
Achter ons babbelen Hanna en Antonia rustig door over van alles en nog wat; de reis, hanna’s haar, make-up, huisdieren, eten… terwijl Elena en ik stilletjes doorlopen en ik geniet van de huizen en winkels waar we langslopen.
Na tien minuten slaan Antonia en Hanna een straat in en ik loop met Elena door een paar huizenblokken verderop. “Zo, hier woon ik.”� Zegt Elena als ze stilstaat voor een huis.
“Let niet op de rommel…”� “Ik kijk er wel overheen.”� Grijns ik en hijs samen met Elena mijn weekendtas over de drempel en laten hem in de hal staan.
Het huis is niet zo heel groot, maar ziet er gezellig uit. De banken staan gezellig in een hoekje van de kamer, met een klein tv’tje naast de ene bank, zodat je - wanneer je op de andere bank zit - tv kan kijken. Achter de bank staat de eettafel met zes stoelen er omheen en de keuken is vanaf de hal nog niet te zien.
een klein en dun vrouwtje komt de gang in gelopen en drukt ook twee zoenen op mijn wang, geeft me een dikke knuffel en knijpt in mijn wangen. De vrouw begint enthousiast tegen me praten in het Grieks en ik knik beleefd, ook al versa ik er geen woord van.
Vanuit mijn ooghoek zie ik Elena glimlachen en in het Engels zeggen: “Mam, dit is Grace. Ze verstaat geen Grieks, dus zou je in het Engels willen praten?”�
“O, het spijt me Grace. Leuk je te ontmoeten. Ik ben Emily, heb je honger?”�
Ik schud mijn hoofd en krijg gelijk spijt als ik het gezicht van Emily zie betrekken. “Een klein beetje.”� Antwoord ik dan voorzichtig. Emily is gelijk weer opgewekt en slaat een arm om me heen.
“Kom, kom, ga zitten. Wat wil je? Ik heb net gekookt. Hier, probeer dit eens…”� en Emily zet een bord voor me op tafel neer en schept deze gelijk helemaal vol met eten.
Ik kijk haar dankbaar aan en neem onzeker een hapje van iets wat nog best lekker smaakt. “Dank u wel.”� Zeg ik beleefd, “Het smaakt heerlijk.”�
Elena schuift naast me aan tafel met ook een bord eten - deze is minder vol dan die van mij, maar ik ben allang blij dat ik niet meer in mijn eentje aan tafel hoef te zitten.
“En wat gaan jullie morgen doen?”� vraagt Emily als ook zij aan tafel komt te zitten.
“Naar school.”� Antwoord Elena alleen. De rest van de dag zal wel een verassing zijn.

Reacties: