Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Mis » 2
Mis
2
Die nacht lig ik op een luchtbed naast Elena op de grond van haar slaapkamer.
Haar raam staat op een kiertje dus af en toe waait er een fris briesje de kamer binnen.
Slapen kan ik niet. Dat kan ik eigenlijk nooit als ik ergens anders slaap, de eerste nacht kan ik dan de slaap dan niet vatten. Beneden is het stil, alleen de tv in Emily’s slaapkamer staat nog aan. Emily zelf is vermoedelijk in slaap gevallen.
Ik draai me op me zij en sluit mijn ogen om nog maar een poging tot slapen te wagen. Ik denk aan thuis, waar mijn ouders en zusje ook gewoon liggen te slapen. Mijn kat zal waarschijnlijk wel bij mijn zusje liggen nu ik er niet ben.
Mijn ogen krijg ik langzamerhand niet meer open, en de binnenkant van mijn oogleden zien er nog net zo uit als gisternacht. Donker en somber.
Dan hoor ik iemand gillen.
Met een ruk zit ik overeind en kijk ik verward om me heen. Mijn blik blijft rusten op Elena die verstrengeld is geraakt in haar deken en zich krampachtig vastklamp aan haar kussen. Ze gilt nog een keer en ik weet niet of ik haar nou moet wakker maken of niet. Ik kies toch maar voor optie één en gooi mijn eigen deken van me af, kruip van het luchtbed af en ga op de rand van Elena’s bed zitten. Mijn hand leg ik voorzichtig op haar arm. “Elena…”¯ fluister ik onhoorbaar. “Elena, wordt wakker!”¯ Voeg ik er, op een iets hardere toon, aan toe. “Ele… Oh, je had een nachtmerry, denk ik.”¯ Zeg ik opgelucht als Elena verschrikt haar ogen opendoet en me bang aankijkt. Ze knikt, slikt een brok in haar keel weg en gaat overeind zitten.
“Oh, Grace. Deze nachtmerrie heb ik nu al een maand en hij komt telkens weer erger terug…”¯ snikt ze en ik zie tranen glinsteren in haar ooghoeken.
Wat onzeker sla ik mijn armen om haar heen en ze legt haar hoofd tegen mijn schouder aan. “Wil je vanacht bij me blijven?”¯ vraagt ze.
“Maar ik ben hier al, ik lig…”¯ Ik kijk in de met traan gevulde ogen en knik. “Ja, ik zal hier blijven.”¯
De volgende morgen wordt ik naast Elena wakker. Elena is tegen mijn schouder aan in slaap gevallen en samen zijn we opzei - op haar bed - gezakt. Met pijn in mijn rug kom ik overeind, terwijl Elena zich uitrekt en me een goede morgen wenst. Ik wil aan haar vragen of ze zich de nachtmerrie nog herinnerd, maar na het gegil van vannacht, houd ik me mond.
Na snel wat gegeten te hebben (Emily had een heel ontbijt voor me neer gezet, terwijl ik ’s ochtends eigenlijk nooit ontbijt) en gedoucht te hebben, lopen Elena en ik een kwartier te laat het school plein op.
“Goedemorgen Grace! Goedemorgen Elena!”¯ groet Hanna ons als we bij haar en Antonia gaan staan.
“Goedemorgen.”¯ Antwoord ik nors en strijkt een pluk haar achter mijn oor. “Wat zie jij er goed wakker uit.”¯ Spot Hanna met een brede grijns op haar gezicht.
“Heel grappig, Hanna. Echt heel grappig.”¯ Gaap ik en zwaai naar John die in mijn richting kijkt.
“Jongens, allemaal naar binnen!”¯ Roept mijn Nederlands docente, Linda, die ook mee is.
Linda de bruin, een lange vrouw met een enorme bos blonde krullen, geeft me een schouder klopje en neemt me zo mee het lokaal in.
“Goed, ik ga jullie - en dan vooral de Griekse studenten - een beetje Nederlands bijleren. Zeg me maar na: Goedemorgen.”¯
De hele klas doet een poging om het woord te herhalen. Tenminste, de Griekse studenten. De meerderheid van de Nederlanders staart moe voor zich uit.
“goedemiddag…”¯ gaat Linda vrolijk verder en de Griekse studenten roepen haar blij na.
Ik kijk grijnzend naar Elena die Alexandros probeert te begroeten in het Nederlands en Alexandros die haar gewoon na zegt.
“Wat staat hier?”¯ Vraagt Alexandros, als hij het boekje wat ze hebben gekregen met Nederlandse woorden erin verder openslaat. “Oh, broodje Kroket.”¯ Antwoord ik en schiet in de lach bij het zien van Alex’ gezicht. “Dat is een broodje, met een kroket. Typisch Hollands. Moet je maar een keer komen eten als je in Nederland bent.”¯
“Is het lekker?”¯
“Ja, ik vind van wel.”¯
“Deal.”¯ En ik schud Alex zijn hand.
De tijd vliegt voorbij en als uiteindelijk de bel gaat, springt iedereen op van zijn zitplaats en rent naar buiten naar het schoolplein. Ik loopt met Dylan mee en samen worden we voorgesteld aan een paar vrienden van John, waarvan ik de namen niet eens allemaal gehoord heb.
“Gaan jullie mee?”¯ Vraagt dan Hans Kleinsma, mijn Aardrijkskunde leraar die het hele project heeft opgezet. “we gaan een uitje maken.”¯
Ik knik, ga op zoek naar Elena, zeg haar gedag en vertel haar dat ik rond vijf uur weer bij school zal staan. “Have fun!”¯ schreeuwt ze me na.
De tocht naar de Akropolis is nog een hele klus. Eerst lopen we er naar toe - in plaats van de metro te nemen - en daarna moet je ook nog helemaal naar boven klimmen. Ik heb dan nog een best goede conditie, maar met een zonnetje in je nek en zonder ook maar een klein zuchtje wind naar boven klauteren had ik niet zo erg verwacht, maar het was het wel waard. Het uitzicht was fantastisch.
“Groepsfoto!”¯ gilt Frank die al met zijn camera klaar staat. “Ja, Fabian, iets meer naar links! Nee, niet voor Taylor gaan staan… oké. Zeg allemaal maar ‘kaas’.”¯
“wacht!”¯ Roep ik op het moment dat Frank de foto wil maken. “Waar is Hanna?”¯ Vraag ik aan de groep en kijk om me heen. “Ze ging toch die kant op om wat weg te gooien?”¯ Vraagt Dylan en hij wijst in de richting van een prullebak.
“Ja, en om een foto te maken van het uitzicht…”¯ antwoord ik en kijk naar de plek waar Dylan heen wijst. “Ik bel haar wel even.”¯ Mompel ik en gris mijn mobiel uit mijn broekzak en toets Hanna’s nummer in.
De telefoon gaat een keer over en met een ruk draai ik me om. Just gonna stand there and watch me…
Ik meen dat ik Hanna’s ringtone hoor. “Horen jullie..”¯ “Shhhhh!”¯ sis ik naar Taylor en ga het geluid van Hanna’s ringtone achterna. Als ik de voicemail krijg, bel ik haar nog een keer en nu hoor ik echt heel duidelijk just gonna stand there…
“Pas op!”¯ Dylan houd me tegen en ik kijk naar mijn voeten. Dylan bukt zich en haalt een roze telefoon onder het zand vandaan. De roze telefoon, bij elkaar gehouden door plakband, gaat nog steeds af. Wat doen Hanna’s telefoon op de grond? Zonder dat Hanna op vijf meten afstand in de buurt is? Dat kind is haast getrouwd met haar telefoon.
“Hanna!”¯ Schreeuw ik, maar het blijft stil. Wanhopig kijk ik naar Dylan die mij net zo wanhopig aankijkt. Ik loop nog een paar stappen verder en sta dan weer stil. Dit heeft geen zin.
“Ik ken Hanna, ze gaat er nooit vandoor zonder een van ons of zonder haar telefoon…”¯ fluister ik als Dylan weer naast me staat.
Ook Taylor komt naast me staan en ze legt een hand op mijn schouders. “ze kan toch nooit ver weg zijn. De enige manier om beneden te komen is via die kant.”¯ En ze wijst in de richting van de trappen waar je afmoet.
“tenzij…”¯ sist Dylan, en ik voel de eerste tranen al in mijn ogen prikken. “tenzij ze naar beneden is gevallen…”¯
Reacties:
Oeeh Spannend!!