FanFic.nl

A living Disease [TH]

A very sad surprise.

Ik zie allemaal huilende mensen staan. Waar ik ben? Een kerkhof, heel normaal dus. Ik loop tussen de mensen door naar voren. Mijn ouders staan vooraan. Oh my Gott, wie weet is mijn oma dood. Waarom weet ik er niets van? Naast mijn ouders staat Bill, huilend. Mijn moeder legt haar armen los rond Bills ranke heupen. Ze huilen in elkaars armen uit, dat klopt niet. Mijn moeder heeft een hekel aan Bill. 'Over mijn lijk dat ik normaal doe tegen die jongen!' heeft ze ooit gezegd, aan het begin. Die belofte aan haarzelf heeft ze zojuist verbroken. Ik wordt wakker uit mijn trance en ren naar Bill en mijn familie. Mijn vader loopt naar voren. Ik sla mijn armen rond Bill en mijn moeder, als troost maar ik krijg geen reactie. Mijn vaders speech, erg ontroerend, maar over wie in Godsnaam? Mijn vader loopt terug, en mijn moeder naar voren. Haar speech raakt me in het binnenste van mijn ziel. Het is een speech vol gevoel, verdriet. Nu ben ik er bijna zeker van dat het om een geliefd persoon gaat. Mijn zusje loopt ook naar voren om wat te zeggen, terwijl mijn moeder weer naar m'n vader en Bill loopt. Ze valt Bill huilend in de armen. Het word echt steeds raarder. Mijn zusje's woorden ontglippen me en ik verdwaal in herinneringen.
*Flashback.*
"Nee Ely, hij komt er niet bij me in. Hij gaat je pijn doen. Hij blijft maar een Rock-ster hoor. Mij maakt het niet uit wat je doet. Maar niet bij mij komen klagen als hij je hart breekt." rateld mijn moeder. Met tranen in mijn ogen ren ik naar mijn kamer en pak razendsnel mijn spullen voor het weekend. Ik ren weer naar beneden. "We kunnen." deel ik luid mee. Ik kijk mijn moeder nog eens dodelijk aan. Ik verlaat het huis samen met Bill zonder een woord vuil te maken aan mijn moeder. Hij pakt mijn hand en knijpt er bemoedelijk in, we lopen samen naar zijn huis.
*Einde flashback.*
"Ik had beter op je moeten letten. Helaas gaat dat nu niet meer, ik houd van je." sluit mijn zus, Niyavi, de speech af. Over wie gaat het nou verdomme.
Mijn zusje seint Bill. Hij strompelt naar voren. Niya staat een stukje achter hem. "Het begon ongeveer anderhalf jaar geleden. Ik was helemaal in love.
We hadden het zo fijn. En nu ben je opeens weg. Je bent veel te snel uit onze levens weggenomen. Iedereen hield, houdt, van je, hoe kan het ook anders, je was perfect. Toch dacht je zelf iets anders. Hoe heb je dit kunnen doen? We wisten dat het moeilijk voro je was. Maar waarom praatte je er dan met niemand over? Ik zou je steunen, iedereen zou je helpen. Het heeft niet zo ver moeten gaan. Het spijt me, weet dat ik van je houd je zal altijd in mijn hart zijn, wir bleiben immer, schreiben uns in die Ewigkeit. Deze is speciaal voor jou, ons nummer." sluit Bill huilend af. Niya gaat achter mijn zwarte vleugel zitten op de witte verhoging. Ze begint met de intro van 'Wir sterben niemals aus' langzaam dringt het tot me door. Ik heb het niet overleefd? Maar ik sta nu toch hier? Kreeg ik daarom geen reactie op mijn omhelzing? Is dit een zieke grap? Honderden vragen suizen door mijn hooft. De zoete klanken van Bills stem vertellen me dat dit geen grap is. Ik geniet, blijkbaar voor de laatste maal, naar Bills hemelse gezang. Als hij het nummer afsluit lijken zijn chocolade bruine ogen zich vast te haken aan mijn heldere lichtblauwe ogen. Even lijkt het of hij mij ziet. Ik loop de gigantisch grote verhoging op. Het enorme oppervlak van de verschillende witte podia lijken mij te laten verdrinken. Ik loop naar Bill toe. Hij loopt rechtstreeks langs me net als Niya. Zou het dan verbeelding zijn? "Laat iemand me knijpen." merk ik wanhopig op. Nadat mijn kist de grond in zakt voel ik een steek door me heen gaan. Kunnen geesten voelen, wow, geweldig, oke sarcasme heb ik nog. Plotseling val ik door de grond heen een zwarte leegte in. Als ik mijn ogen open sta ik terug in de badkamer. Ik heb net het bad met ijskoud water laten vollopen. "Zet het door Ely." mompel ik tegen mezelf. Ik slik de slaappillen allemaal in, 1 pil heeft al een hoge dosering codaine, mooizo, verzacht mijn pijn. Bill bonst op de deur. Ik trek snel het kastje open en haal mijn vertrouwde vlijmscherpe razor uit. Ik leg mezelf in het bad en rijt mijn polsen verticaal open. Bill trapt de deur binnen en ziet mij liggen. Ik slaak een hogee kreet van pijn, tegelijk met Bill.

Gillend word ik wakker. Bill kijkt me slaperig maar geschrokken aan. "Wat is er liefje?" vraagt hij bezorgd. Ik kijk Bill aan, en dan naar mijn krasloze polsen. "N-niks." stotteer ik. "Een nachtmerrie." fluister ik. Nadat ik het Bill verteld heb een week geleden begrijpt hij me beter, maar is hij ook veel bezorgder. Lief, dat wel, maar onnodig. Ik kijk over Bill heen naar de wekker. 7:34 geeft het ding aan. We komen samen tot de conclusie dat we niet meer kunnen slapen en dus gaan we in elkaars armen een beetje liggen kleffen en praten. Tom komt opeens binnen. "Wat was die gil?" vraagt hij terwijl hij slaperig in zijn ogen wrijft. "Nachtmerrie." zeg ik. Hij knikt en keert weer terug naar zijn bed.

Reacties: