FanFic.nl

Waking The Demon [7-shot]

3.

“Leg het nu nog eens uit?”� vraagt Tom met vermoeid dichtgeknepen ogen. Hij snapt hier al even weinig van als ik. Op geïrriteerde toon vertel ik voor de vierde keer het verhaal van gisteren, over het vreemde visioen van het zwarte meisje en wat ze met me deed en wat ik voelde.
“En dat is de enige verklaring die ik kan bedenken voor die verkleuringen!”� roep ik uit en laat mijn hoofd achterover vallen in de zetel. Wat is dit in godsnaam? Ik werp een blik op mijn handpalm en zie het symbool alsmaar duidelijker worden. Het tekent zich sinds een paar uur steeds meer af op mijn huid, nu al bijna inktzwart, als een rare Keltische tatoeage. Mijn ogen vallen op de koelkast, die ik net kan zien vanwaar ik zit en denk aan de ijskoude blikjes Red Bull die erin staan, daar heb ik nu wel trek in… Voor mijn verbijsterde gezicht zwaait de deur van de koelkast plots open. Mijn ogen voelen vreemd warm en prikken, maar ik kan niet knipperen.
“Tom…”� fluister ik en hij volgt mijn blik naar de koelkast, waar nu een blikje uit komt zweven. Onze monden zakken mooi synchroon open.
“Bill, what the… wat gebeurt er? Doe jij dat?”� Ik hoor zijn stem overslaan.
“Ik weet het niet. Ik denk het.”� piep ik en steek een hand uit naar het blikje, dat meteen ophoudt met zweven en bijna tussen mijn slappe vingers doorschiet. Tom staart steeds weer van het blikje naar de koelkast en dan naar mij.
“Wat in de naam van alle duivels in de hel was dat?”� vraagt hij en bekijkt het blikje, alsof hij niet gelooft wat hij ziet.
“Al sla je me dood. Ik dacht aan Redbull en plots… kwam het gewoon aanvliegen. Dit is allemaal veel te eng. Tom, wat gebeurt er met mij?”�
“Ik heb geen flauw idee. Maar dat zwarte kind met haar rare handdruk heeft je blijkbaar nog steeds niet de kracht gegeven om de koelkast te sluiten als je klaar bent.”� antwoordt hij en loopt naar de keuken om de deur dicht te duwen.

Later. Tom heeft me gekalmeerd door te zeggen dat we beter kunnen uitvissen wat er verder nog allemaal veranderd is behalve mijn haarkleur, in plaats van hysterisch te worden en naar een dokter te rennen die ons allebei een spuitje zal geven en laten opnemen als ‘psychisch onstabiel’. Dus we staan nu in de achtertuin, en ik probeer niet helemaal gek te worden van mijn broertje, die hier een stuk enthousiaster over is dan ik. Logisch, hij is niet degene die plots helemaal verkleurt en blikjes kan doen zweven. Ik ben in een circusfreak aan het veranderen, en die eikel beslist dat we meteen moeten uittesten wat voor kunstjes ik allemaal kan. Soms zou ik hem echt…
“Toe maar!”� schreeuwt hij en ik concentreer me. De tuintafel trilt even en gaat dan sierlijk de lucht in, beschrijft een rondje door de tuin en landt weer op haar originele plaats. Nu ik doorheb hoe het werkt, gaat het bijna zonder moeite
“Whoeeeee! Cool!”� joelt Tom, blij als een kind in de Zoo. Nu voel ik me nog meer een aapje achter glas, bedankt!
“Doe mij eens?”� vraagt hij met blinkende oogjes.
“Ben je gek? Dadelijk kan ik het niet meer contoleren en donder je omlaag, of schiet je opeens honderd meter omhoog of zo. Dat risico loop ik liever met vervangbare, levenloze dingen zoals tuintafels, dan met mijn tweelingbroer en gitarist. Jou heb ik nog nodig.”�
“Ach, toe nou Bill!”� zeurt hij, maar ik schud koppig mijn hoofd. “Oké, probeer het dan eerst met Scotty.”� wijst hij naar de hond, die ons vanop een afstandje gadeslaat, alsof hij probeert uit te vissen wat zijn twee halvegare baasjes nu weer aan het uitvreten zijn. Ik zweer het je, hij kijkt net zo als die keer toen een negen jaar oude Tom via het raam van zijn kamer naar de mijne wou kruipen, en dat was ook bijna heel erg slecht afgelopen, als Gordon hem niet op het laatste moment bij zijn enkel had gegrepen. Het is algemeen geweten dat honden bepaalde zaken kunnen aanvoelen, en ik heb meer vertrouwen in het instinct van Scotty dan in Toms enthousiasme.
“Geen dierproeven, Tom! En ik laat jou echt niet zweven, dat loopt zeker slecht af.”�
“Please, Billie. Het hoeft niet hoog te zijn. Eventjes maar.”� Hij blijft zeuren tot ik toch maar overstag ga en ik staar een seconde lang ingespannen naar mijn broer. Meteen komt hij los van het gras en buitelt gewichtloos door de lucht.
“Dit is geweldig!”� schatert hij en zwaait als een gek met zijn armen. Ik begin er ook mijn plezier in te krijgen en laat hem midden in zijn vlucht omkeren, zodat de pet van zijn hoofd valt maar hij merkt het zelfs niet. Kun je nagaan hoe erg hij opgaat in zijn zweefvluchtje.
Wanneer ik hem uiteindelijk toch neerzet, schitteren zijn ogen gevaarlijk.
“Zo, nu tevreden?”� vraag ik, in de hoop nu met rust te worden gelaten, zodat ik kan bedenken hoe ik van dit gedoe kan afgeraken.
“Nog lang niet!”� roept Tom uit en ik kreun hartsgrondig.
“Wat wil je dan nog doen?”� vraag ik en hij grijpt mijn arm.
“We gaan uitzoeken wat je nog allemaal zou kunnen, maar dan hebben we informatie nodig over wat voor iets je in godsnaam hebt.”� Hij sleurt me de tuin door, de keuken in, de trap omhoog, tot op zijn kamer waar we uitgeput neerploffen achter zijn bureau. Hij schakelt zijn computer in, opent Google en grijnst breed, zijn enthousiasme ligt op zijn gezicht te lezen.
“Het internet, niet alleen voor porno.”� zegt hij en buigt zich over het klavier.

Reacties: