FanFic.nl

Dancing queens -RimaHiko-

2. Guilty

Rima POV
Ik liep naar onze auto die geparkeerd stond aan de weg van de school. Ergens voelde ik me schuldig. Nagihiko deed altijd zijn best, hij was altijd aardig en hielp me altijd. En ik was koud en bot tegen hem, ik haatte hem niet, ik vond hem zelfs aardig, maar ik kon het niet opbrengen om aardig terug te doen.

Ik had de auto bijna bereikt tot ik een hand op mijn schouder voelde. Ik stopte met lopen en keek achterom. Nagihiko. 'Rima... Sorry' begon hij. Ging hij nou zijn excuses aanbieden? 'Ik weet dat je me niet mag, ik zal je met rust laten' zijn stem klonk droefig. Hij keerde zich om en liep weg. Een schuldgevoel overspoelde me maar ik kon hem niet terug roepen omdat mijn moeder ongeduldig toeterde.

'Rima, wie was die jongen?' vroeg mijn moeder. 'Een klasgenootje, ik ken hem niet echt' antwoorde ik. Leugens, leugens, leugens. Hij was niet zomaar een klasgenootje. Mijn moeders mond vormde een 'Oh' en ze parkeerde de auto op onze oprit. Ik stapte uit en wachtte tot mijn moeder de deur opende.

Volgens mijn moeder was mijn vader vandaag vroeg thuis van zijn werk, en dat betekende ruzie, vooral in de keuken. Elke dag was het hetzelfde, ze hadden ruzie, om mij, om geld of over iets totaal nutteloos.
Ik pakte een fles Cola en wat te eten ging naar boven. Ik vluchtte altijd naar mijn kamer en sloot mezelf daar op, zodat ik hun akelige geschreeuw niet hoefde te horen.

Ik beet op het uiteinde van mijn potlood en keek naar het papier voor me. Ik tekende een meisje dat veranderde in een vlinder, en vrij was om te vliegen. Iets wat ik zelf ook ooit mee wou maken.

Mijn gedachte gingen van mijn ouders' ruzie, naar hoe schuldig ik me voelde, tegenover Nagihiko. Hij deed nooit iets verkeerd, maar het voelde alsof hij Amu van me af wou pakken, wat juist helemaal niet zo was. Ik dacht terug aan wat hij vanmiddag zei. ''Ik weet dat je me niet mag, ik zal je met rust laten'' ik sloeg letterlijk met mijn hand tegen mijn voorhoofd. Ik ben zo dom geweest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.