FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 4: Mike Evans

Vandaag was het zo ver. De eerste rondes van de grote wedstrijd zouden beginnen. Jayla had met Zero getraind totdat ze er bij neervielen. Figuurlijk, natuurlijk. Ze zou zichzelf haten als ze dat had gedaan. En hoe vaker ze tegen wilde pokémon hadden gevochten, hoe beter het leek te gaan. Niet alleen omdat ze meer ervaring kregen met gevechten, maar ook omdat ze meer ervaring met elkaar hadden gekregen. Jayla kon alle bewegingen van Zero volgen, en hem zo beter commando’s geven, terwijl Zero had geleerd dat hij op Jayla moest vertrouwen. Het kon natuurlijk altijd beter, maar ze hadden in ieder geval een prima begin gemaakt. Jayla glimlachte naar Zero. “Denk je dat we er klaar voor zijn?”� vroeg ze aan haar pokémon. De Treecko keek haar aan, en gaf een zelfverzekerd knikje. Hij was er in ieder geval klaar voor. Hij had de afgelopen dagen hard getraind, en was niet van plan om halverwege af te haken. Hij had A gezegd, en zou het alfabet afmaken.

“Graag een groot applaus voor de man die dit alles mogelijk maakt; Mike Evans!”� riep de commentator. Een groot spotlicht scheen op de trap naast het podium, waar Mike op liep. Hij zag er goed uit, dat moest Jayla toegeven. Nou ja, goed, zeg maar gerust fantastisch. Ze had hem altijd herinnerd als een onhandige, slungelige jongen, die altijd over zijn veters struikelde als hij er de kans maar voor kreeg. Hij had altijd nette kleren aan gehad. Plat gekamde haren, een klein brilletje met ronde glazen, een wit overhemd met bijpassende stropdas, een broek die er altijd net gestreken uit zag, en leren schoenen. Niet dat die broek gestreken bleef. Als ze rond etenstijd weer naar huis gingen, hadden ze het beide wel voor elkaar gekregen om onder de modder te zitten. Een enkele keer waren ze zelfs van kleding gewisseld, en waren ze naar het huis van de ander toe gegaan, om te kijken of hun ouders het zouden opmerken. Haar ouders hadden dat wel degelijk gedaan, en ze had een lange preek gekregen toen ze thuis was gekomen, samen met huisarrest, waardoor ze een week lang niet met Mike om had mogen gaan. Ah, wat waren dat toch mooie tijden geweest…

Hij was compleet veranderd. Mike had zijn haar wat laten groeien, en had een andere bril genomen, waardoor hij er een stuk leuker uit zag. Ovale glazen, in plaats van ronde. Een klein detail, maar het werkte. Hij had zijn nette kleding verwisseld voor een normale spijkerbroek, met daarboven een licht oranje t-shirt met daar overheen een zwart vest. Geen leren schoenen, maar gewone gympen. Ook liep er een Mareep achter hem aan, een van de pokémon waarvan ze niet had verwacht dat hij die zou hebben. Ze had een Magnemite of iets verwacht. Maar een Mareep? Nee, dat zeker niet. Hoe erg kon een persoon wel niet veranderen in vijf jaar? Ze weerhield zich er van om zijn naam te krijsen om duidelijk te maken dat ze er was, en deed een poging om te luisteren naar wat hij te zeggen had. Iets wat behoorlijk moeilijk was, als je bedacht dat er ook een aantal andere deelneemsters waren die zichzelf niet konden beheersen.

“Hartelijk bedankt voor jullie komst,”� begon Mike. Zijn stem klonk niet meer nasaal, zoals vroeger, en was gestopt met kraken. Wauw, hij bleef haar maar verbazen. Zou zij ook zoveel zijn veranderd? Misschien zou ze dat hem straks maar moeten vragen. “Er zijn verschillende rondes. Als je van je tegenstander wint, ga je door naar de volgende ronde. Verlies je? Dan is het voor je afgelopen.”� Jayla knikte. Precies hetzelfde had ook in de flyer gestaan. Dat was ook de reden waarom ze zo hard had getraind. Ze moest alle wedstrijden winnen, anders zou ze de Eevee niet kunnen krijgen. Elke fout die ze maakten, zou alleen maar tot verlies uitlopen. “..Om het niet al te zwaar te maken voor de pokémon, kunnen ze tussen de wedstrijden in worden genezen. Dat was het. Veel plezier met de gevechten!”� Mike maakte een klein buiging, en liep het podium weer af met zijn Mareep, onder begeleiding van een luid applaus. Jayla balde haar vuisten. Ze zouden de gevechten gewoon winnen. Punt uit.

Het eerste gevecht was makkelijk. Haar tegenstander had een Marill ingezet die ten eerste door zijn type in het nadeel was tegen Zero, en ten tweede Zero’s snelheid niet bij kon houden. Jayla had besloten om de Marill te laten aanvallen, om vervolgens te wachten tot hij te vermoeid was om nog aan te kunnen vallen. Op dat moment zouden ze toeslaan. Het plan was simpel, en werkte nog ook. De trainer en de Marill vielen voor de strategie, en hadden hun eigen ondergang op hun geweten. “Nu! Beëindig het gevecht met Absorb!”� riep Jayla. Ook met deze aanval hadden ze meer geoefend. Zero hield zijn armen recht voor zich, mikte op de Marill, en schoot twee rood gekleurde stralen af. Een rode gloed verscheen om de Marill heen, terwijl ook de laatste restjes van zijn energie werden opgezogen door Zero. Het eerste gevecht was gewoon perfect gegaan. “De winnaar van deze ronde is Jayla Driverrrr!”� riep de commentator. Jayla en Zero glimlachten, maakten een kleine buiging naar het publiek, en liepen samen van het podium af. Als alle gevechten zo makkelijk zouden zijn, werd deze wedstrijd een eitje.

“Jayla.”� De zware stem van Mike trok haar aandacht. Lichtelijk verbaasd keek ze in de richting van de stem. Natuurlijk had ze wel verwacht om hem tegen te komen. Maar… toch. Het voelde zo vreemd. Ze wenkte haar Treecko met haar hoofd, en samen liepen ze op Mike af. Mike grijnsde. “Jayla… ik had niet verwacht om jou hier tegen te komen. Jezus, wat is het lang geleden dat ik jou heb gezien!”� grinnikte hij. Jayla grinnikte met hem mee. Grinniken om het grinniken. Het leek wel of ze aan het flirten was. Hè, bah. Dat wilde ze helemaal niet. Mike was nog steeds, dacht ze in ieder geval, haar vriend. Meer niet. “Ik had je bijna niet herkend, Mike!”� grijnsde Jayla. Mike knikte. “Vijf jaar, eh? Ik ben blij dat jij in ieder geval niet bent veranderd..”� antwoordde hij. Jayla begon te fronsen. Niet… veranderd? Ze keek hem geïrriteerd aan. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om dat te zeggen? Niet veranderd… bah. Zijn nieuwe bril had vast niet geholpen. “Je gevecht was fantastisch. Ik hoop dat je het voor elkaar krijgt om in de volgende ronde weer zo te presteren,”� zei hij, alsof hij haar geïrriteerde blik niet had gezien. Hij klopte Jayla op haar hoofd zoals hij vroeger ook deed, en liep vervolgens weer weg. “Hmpf!”� snoof Jayla terwijl ze een poging deed om haar kapsel weer in model te krijgen.

Reacties: