FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Fifteen

"Wie zit er beneden?" vroeg ik, nieuwsgierig als ik ben.
"Vrienden uit Alaska. De Denali's. Maar ik weet niet of ze jouw aanwezigheid zouden appreciëren."
"Ik weet ook wel dat ik naar natte hond stink," zei ik nonchalant. Jasper snoof even aan mijn haar.
"Nee, nietes. Maar ze hebben eigenlijk niet echt goede ervaringen met jouw soort."
"Zijn ze niet vegetarisch?"
"Jawel, maar Irina's vriend niet. En die hebben jullie..." Ik sloeg geschrokken mijn hand voor mijn mond. Lieve hemel, als ik dat had geweten...
"Het ruikt hier vreemd, Carlisle," klonk een vrouwenstem beneden. Ik kromp in elkaar toen Jaspers gezicht vertrok.
"Ik denk dat je je beter aankleedt en meekomt naar beneden. Ik zal Edward sturen, ik ga de boel een beetje bijsturen." Watervlug was hij vertrokken. Ik staarde nog steeds voor me uit. Mijn God, natuurlijk haatte ze me dan!
"Het is toch niet jouw schuld?" Edward kwam naast me zitten, streelde mijn haren en drukte een kus op mijn wang.
"Maar het is wel mijn familie die-"
"En dan? Je hebt al vaker bewezen dat je heel anders bent dan de anderen. En ik denk dat het feit dat je hier woont daar het grootste bewijs van is." Ik glimlachte, maar kon het ongeruste gevoel niet van me afschudden. Straks kwam er ruzie.
"We zullen wel zien. Kom nou maar, Alice brandt van nieuwsgierigheid." Ik grinnikte toen ik me Alice' gezicht voorstelde. Ze zag de toekomst niet als ik in de buurt was, en toch wilde ze steeds alles weten. Lieve gekke Alice.
Edward tilde me uit het bed, zijn koude, sterke armen ondersteunden me tot aan de kast, terwijl dat helemaal niet nodig was. Ik kon best zelf lopen.
"Maar ik vertroetel je zo graag," fluisterde Edward. Zijn stem bezorgde me kippenvel over mijn hele lijf, en ik deed mijn best om dat onmogelijke verlangen te onderdrukken. Edward keek weg, verlegen, misschien beschaamd voor mijn gevoelens.
"Het spijt me," fluisterde ik zacht. Hij keek me een paar tellen aan, glimlachte toen.
"Het geeft niet. Zoek maar wat moois om aan te doen. Ik wacht buiten." Ik probeerde wanhopig niet te denken dat hij van mij gerust binnen mocht wachten, en hij lachte toen ik mijn wangen voelde gloeien.
"Jij zal niet veranderen," grinnikte hij, " en dat vind ik prima." Zijn stem was opeens verrassend laag, maar voor ik hem verbaasd kon aankijken, was hij al verdwenen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.