FanFic.nl

Skyline

Fünf

http://www.airport-transfers.in-london.org.uk/images/Cars_for_Stars-Candy_Apple_Red_Limousine_2.jpg[url]
[url]http://www.homejames.co.za/images/black-suit.jpg

Met open mond keek ik naar de rode Chrysler limousine die klaar stond. De chauffeur (in pak!) die ernaast stond, had een bordje vast met mijn naam erop, samen met het logo van Universal. Kijk, aan dat soort dingen merkte je dus dat mensen het goed hadden. Ik giechelde als een klein kind, Dash keek me even idioot aan. Ik knielde naast hem neer, nam zijn smalle kop in mijn twee handen.
"Mammie heeft een grote opdracht, Dash, wij mogen met de grote rode auto mee!" Ja, ik sprak tegen mijn hond. Als je net zoveel zou reizen als ik, zou je zelfs tegen je deurmat praten! Dash likte over mijn gezicht, en lachend stond ik recht en liep naar de chauffeur toe. Hij grijnsde breed en nam een foto uit zijn binnenzak.
"Goedemiddag, juffrouw Walker," zei hij na een blik op het papier geworpen te hebben. Ik zou niet willen weten hoeveel al hadden gedaan alsof ze mij waren.
"Goedemiddag. Meneer Jost heeft niet overdreven toen hij zei dat ik een warm welkom zou krijgen."
"Alleen het beste is goed genoeg voor zijn grootste sterren." Mijn god, een limo, een kostuum en nog goed opgevoed ook. Zou hij single zijn? Hij zag er best leuk uit. Galant hield hij de deur voor me open, en ik liet Dash eerst in de wagen springen. Hij liep even rond te kijken, maar zodra ik me op de zwartleren zetels had gezet, legde hij zich aan mijn voeten neer. Hij was dol op me, ik op hem. Dash was de liefde van mijn leven, daar kwam geen man ooit tussen.
Tevreden keek ik naar de voorbij flitsende gebouwen, het ene al prestigieuzer dan het andere. Miljardenbedrijven, platenfirma's, historische bouwwerken, alles. Afwezig streelde ik Dash tussen zijn oren, terwijl ik met mijn andere hand een slokje van mijn fruitsap nam. Ik dronk geen alcohol als ik een opdracht had, ook al lonkte de champagne in de koelkast nog zo lief.
"Ik hoop dat ze wat meevallen, Dash." Hij kreunde toen ik hem in zijn nek krabde en likte daarna over zijn vingers.
"Anders ga jij maar even kuitenbijter spelen," grinnikte ik. Ook al hield ik best wel (nou ja, behoorlijk veel) van Tokio Hotel, toch was ik bang voor hoe ze in werkelijkheid waren. Ik wist als geen ander dat sterren niet altijd zijn wie ze lijken. Ik had al vaker blauwtjes gelopen bij mensen die sympathieker leken dan ze echt waren. Plots kreeg ik echt zin in de alcohol die nog steeds mijn naam riep, kwestie van mezelf wat moed in te drinken...
Maar als er iets was waar ik me echt wel aan hield, waren het mijn eigen principes!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.