FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

A perfect day

''Goed zo prinses, u heeft goed uw best gedaan in deze les. In de volgende les gaan we een enorm rotsblok verplaatsen, bereidt u maar goed voor.'' Yama rolde onbewust met haar ogen, terwijl ze op de deur afliep dat het wapen van haar familie afbeeldde. Ze deed express niet haar best in de lessen van de leermeester van het landhuis. Niet dat die haar iets probeerde te leren, ze was nog sneller af bij haar vrienden, ook al mocht ze die niet zo vaak zien van haar vader. Bang dat ze haar zouden afpersen, maar daar zag ze die jonge mensen echt niet tot in staat. Ze zuchtte kort, waarna ze de deur dicht deed en naar haar kamer wilde marcheren, maar plots haar vader tegen kwam die iemand bij zich had. ''Ah, Yama, jou zochten we net. Makoto is hier om met je te spelen.'' Verbaasd hief Yama een wenkbrauw op. Haar vader was normaal nooit zo, hij had liever dat ze de hele dag op haar kamer wegkwijnde dan dat ze het huis verliet. Achja, ze was nu toch niet helemaal opgetut als prinses in haar tuttige jurk, dus kon het geen kwaad om naar buiten te gaan. Ze liet haar blik glijden over de persoon die bij haar vader stond, maar herkende hem niet. Ze besloot maar niks te vragen, aangezien ze deze buitenkans niet wilde laten liggen. ''Waar kan ik hem vinden, gewoon op de buitenplaats?'' vroeg ze, dit keer haar vrolijkheid niet gemaakt. ''Ja, hij staat aan de poort,'' antwoordde hij kortaf en liep toen verder met de onbekende persoon. Fronsend keek ze de twee heren na. Dat zou best wel eens de nieuwe kok kunnen zijn. De vorige was ontslagen omdat hij brutaal was tegen iedereen. Dat is niet de perfecte kok in een landhuis, dat was zeker. Met een snelle pas liep ze naar de richting die haar naar de binnenplaats bracht. Ze dacht er niet meer aan waarom haar vader zo kortaf deed. Misschien kregen ze bezoek van iemand en hoefde ze er eindelijk eens een keer niet bij te zijn. Dat was hoogst onwaarschijnlijk, omdat zij de prinses was. De prinses van Ba Sing Se, ook wel bekend als de onneembare stad. Twee eeuwen terug was dat voor heel even veranderd, voor heel even maar. De avatar had netjes en op tijd zijn come-back gemaakt, anders rende ze hier nu niet.

''Yama!'' de bekende stem van Makoto galmde door de binnenplaats. Hij was blijkbaar toch naar binnen gekomen, onder het gezag van bewakers. Allemaal overdreven natuurlijk, vond zij. Makoto was nog een kind en had dus niet het moordlustige gen in zich. ''Wat doe jij zo vroeg hier, je zou toch morgen pas komen?'' vroeg ze nadrukkelijk, toen ze bij Makoto was aangekomen. ''Huh? Iemand van jullie paleis kwam mij juist vragen of het ook vandaag kon,'' antwoordde hij. Dat was vaag, als iemand dat deed moest het wel van haar vader komen. Iets klopte niet aan dit hele zaakje, dat was merkbaar. ''Zullen we gaan?'' klonk diezelfde stem weer, waarop ze automatisch ja knikte. Samen rende ze de poorten uit, alsof ze meededen aan een marathon. Yama was benieuwd naar wat Makoto in petto had en wat haar vader van plan was. Misschien was het dan echt eens dit keer dat ze niet bij zo'n etentje hoefde te zijn? Aan de ene kant hoopte ze van wel, omdat die dineetjes altijd saai en langdurig waren, maar aan de andere kant voelde ze zich... Afgewezen. Yama schudde vlug haar hoofd. Daar moest ze op het moment niet aan denken, nu moest ze plezier hebben terwijl het nog kon. ''Waar gaan we heen?'' vroeg ze en hijgde kort. Wanneer waren ze van plan te stoppen met rennen, of ging dit gewoon door tot ze er waren? ''Daar kom je vanzelf achter, prinses Yama.'' Hij keek haar aan en grijnsde kort, waar zij zoals ze normaal deed op reageerde. ''Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me niet zo moet noemen?! Ik ben een gewone 14-jarige, net als jij.'' Misschien was haar reactie wel de rede dat hij het steeds weer zei. ''We zijn er al,'' grinnikte hij, waarna hij stopte met rennen en kalm een hoek om liep. Yama deed hetzelfde en volgde hem. Een enorme rotswand kwam in beeld, met daarin een groot gapend gat. Makoto liep rustig naar de ingang, draaide zich om en wenkte haar aan. Moest ze hem volgen? Maar wat als het instortte? O, juist, vergeten, ze waren beide aardemeesters. Weliswaar nog in de leer, maar ze konden meer dan men dacht. Onzeker kwam ze hem achterna. ''Je wilde toch altijd al een soort plekje dat alleen wij en onze vrienden kende?'' vroeg hij, terwijl ze door de lange gang liepen. Ze knikte. ''Nou, hier heb je er één.'' Haar ogen werden groot van verbazing, terwijl ze haar blik rond liet gaan door de kamer waar ze net bij aankwamen. Blijkbaar zaten hun vrienden al op hun te wachtten, die één voor één haar begroette. Makoto liep op het groepje af en wenkte opnieuw aanmoedigend naar haar. Dit was precies hoe ze het in gedachten had, totaal niet chique zoals in haar huis, maar juist perfect genoeg voor zoiets als dit. Vlug mengde ze zich tussen het groepje en raakte verzeild in een aantal gesprekken. Maar goed dat ze niet aanwezig hoefde te zijn op het paleis...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.