FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

An unexpected visit.

Met grote passen probeerde Yama sneller vooruit te komen. Omdat ze binnen had gezeten had ze zich niet gerealiseerd dat het al donker was geworden. Gelukkig was het in deze stad vertrouwelijk en lag de ontoetingsplek niet ver van het paleis. Ze hadden nog steeds geen naam ervoor bedacht, maar dat hoefde vandaag ook niet. Iedereen had al genoeg hun best gedaan die plek in orde te krijgen. Eigenlijk vond ze dat zij de naam moest bedenken, zodat zij ook nog iets had gedaan, maar... De andere vonden het natuurlijk ook om leuk zoiets te doen. Ze zuchtte, waarbij ze tegelijk stopte voor de paleispoorten. Ze wenkte naar de bewaker van de poort, die onmiddelijk de poorten open deed. Nog nahijgend van het rennen stapte ze naar binnen. Ze knikte kort ter begroeting naar de bewaker en rende toen weer verder, de binnenplaats op. De lantaarnpalen die her en der verspreidt stonden belichtte het pad waar ze op liep. Gelukkig maar, anders was ze zeker al een paar keer gevallen of ergens tegenaan gelopen. Vlak voor de deur bleef ze staan. Wat zou haar vader wel niet zeggen, nu ze zo laat thuis was? Misschien mocht ze wel nooit meer naar buiten en had ze het nu hopeloos verpest. Aarzelend reikte ze naar de deurklink van goud, waardoor de deur er wat meer opgedirkt uitzag. De deur was groen en had in het goud het wapen van haar familie erop staan. Voorzichtig, zonder enig geluid te maken, duwde ze de deur open. Ze had verwacht dat haar vader ergens in de buurt stond, of haar moeder, maar er was niemand te zien. Zelfs niet lakeien of enig ander personeel. Vragend hief Yama een wenkbrauw op. Raar. Ze zette voorzichtig haar voet naar binnen, die, niet lang daarna, gevolgd werd door de ander. Vervolgens duwde ze kalm de deur weer dicht. Luid gelach dat weergalmde door de gang liet haar opschrikken. Gealarmeerd keek ze voor zich uit, maar nadat ze doorkreeg dat het niet in haar buurt was kalmeerde ze weer. Betekende dit dat het bezoek nog hier was?

''Ja, mijn beste, deze wijn komt vers uit deze stad. Ik heb hem speciaal voor u besteld.'' De stem van haar vader. Zachtjes sloop ze dichterbij de ingang van de eetzaal. Zou ze naar binnen gaan? ''Wel, mijnheer, ik moet zeggen dat u een fijne smaak heeft.'' Van wie was deze stem? Van de bezoeker? Het gelach van haar vader, gevolgd door de man werd hoorbaar. Yama knarstte even met haar tanden. Wilde dit zeggen dat haar vader haar compleet was vergeten? Dat het hem helemaal niet uitmaakte dat ze nog niet was verschenen? Ze kon met moeite de woede onderdrukken. Ze kon met moeite zichzelf ervan weerhouden naar binnen te stormen. Wie was die bezoeker, die haar vader haar zodanig liet vergeten? Ze haalde even diep adem, voordat ze besloot de kamer binnen te lopen. Wat kon het haar nou schelen dat ze bezoek hadden, dat er wellicht meer dan één bezoeker was, dat ze een verkeerde indruk achter liet. ''Ah, Yama,'' klonk de stem van haar vader. Hij klonk aangeschoten te zijn. ''Besloot je toch maar van je kamer af te komen en met ons mee te genieten?'' Wat?! Had hij nieteens door dat ze weg was? Van woede balde ze haar vuisten en keek hem vuil aan. Zonder dat hij ook maar kon reageren gooide ze haar blik naar de man, die naast haar vader aan tafel zat. Vol ongeloof keek ze naar het embleem dat hij op zijn kleren had. Het vuurnatie-embleem. Wat moest iemand van de vuurnatie nou hier? Tot nu toe had haar vader alleen maar mensen van het aarde-rijk hier gehad, maar waarom nu de vuurnatie? Opeens besefde ze dat haar vader haar wat meer vrijheid had gegund vandaag. Vandaag, dezelfde dag als zijn bezoek. Wat was hier aan de hand, waarom mocht zij er niet bij zijn? Op dit moment had ze er juist grí¡ag bij willen zijn. Haar blik gleed van de man naar haar moeder. Ze keek haar niet-begrijpend aan, maar haar moeder reageerde niet. In plaats daarvan keek ze weg. ''En wie mag dit dan wel zijn?'' vroeg de vreemde stem. ''Dat is... De dochter van één van de lakeien.'' Wacht, wat? Lakeien? Waar had haar vader het in hemelsnaam over? Verward wankelde ze een stapje naar achter. ''En wat doet zij dan hier?'' De onbekende man weer. ''Ze zoekt vast haar moeder,'' sprak haar vader en keek haar doordringend aan. Verwachtte hij nou dat ze wegging? Nee, dat verbood ze. Ze verbood zichzelf weg te gaan.

''Wat? Heb je teveel op, ofzo?'' Verontwaardigd keken de heren haar kant op. ''Ik ben jouw dochter, weet je nog?'' Vragend keek de onbekende naar haar vader. ''Is ze soms ook de weg kwijt?'' Opnieuw balde ze haar vuisten. Hoe durft hij, zo sla je geen toon aan tegen een prinses. ''Lieve, meid,'' hoorde ze hem weer zeggen. ''Bekijk je kleren eens, dat zijn niet echt de kleren van een prinses.'' Shit, dat was waar ook. Ze had haar trainingkleren nog aan. ''Jou heb ik niks gevraagd,'' antwoordde ze brutaal. O, nee, zo gedraagt een prinses zich niet. Nadat ze zich dat realiseerde beet ze op haar onderlip. ''Mijnheer, ik hoop niet dat al uw personeel zo is?'' Hij keek vragend naar haar vader, die driftig zijn hoofd schudde, alsof er iets belangrijks op het spel stond. Yama wilde haar mond weer opendoen, maar op dat moment stond haar moeder, de koningin, op. ''Ik zal haar wel wegbrengen, gaan jullie maar verder.'' Ze fronste even naar haar moeder. Misschien dat als ze alleen waren ze de waarheid kon horen. Dat hoopte ze maar al te graag, want dit sloeg nergens op. Ze volgde haar moeder de deur uit, zonder nog maar één blik naar de twee heren te werpen.

Reacties: