FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

Farewell my precious...

Zwijgend liep Yama over de binnenplaats. Gek was dat, een moment geleden liep ze hier nog, bang over wat haar vader zou zeggen, maar wat hij nu had gezegd had ze totaal niet verwacht. ''Yama.'' Bij het horen van haar naam keek ze op, om vervolgens recht in de ogen van haar moeder. Ze hadden een mooie groene kleur, maar de blik erin was bezorgd. ''Wat is er?'' vroeg ze nonchalant, alsof ze niet wist wat er zich net in de eetzaal afspeelde. Dat was half waar, ze had geen idee wat haar vader van plan was. ''Yama, weet je waarom we je vandaag met rust hebben gelaten?'' Een verbaasde blik verscheen op haar gezicht. ''N-nee.'' Haar moeder zuchtte. ''Omdat je vader wist dat je ertegen was.'' Vragend keek ze naar haar moeder. ''Waartegen?'' Het was even stil voordat haar moeder antwoordde. ''Daar kom je snel genoeg achter. Ik ben er ook tegen, maar er is niks wat ik kan doen. Jij wel.'' Niet begrijpend staarde Yama in de groene ogen. Wat bedoelde haar moeder, waar zou ze tegen moeten zijn? ''Moeder, ik wil graag weten waar u het over heeft,'' sprak ze, dit keer weer op de beleefde toon zoals haar dat was aangeleerd. ''Ik heb nu geen tijd om alles uit te leggen, maar... Die man en je vader horen in een complot. Een complot om ieder over een rijk te heersen,'' antwoordde haar moeder. Wat?! ''Daarom is die man hier, om het plan nog eens te bespreken.'' Dit was totaal niet wat ze verwachtte. Niet van haar vader, niet van die man, van niemand niet. Waarom wilde ze zoiets, net nu de orde begon te herstellen? Net nu er weer wat luchtmeesters waren na die twee eeuwen. ''Wat wil je dat ik eraan doe dan?'' vroeg ze uiteindelijk. ''Jou lot volgen.''

Voorzichtig sloop Yama door het paleis. Natuurlijk, het is ook fijn om de hele tijd in je eigen huis te moeten sluipen. Gelukkig was dit de laatste keer. Nouja, gelukkig, niet helemaal. Nu moest ze haar huis verlaten, maar het was beter zo. Als ze haar vader en die andere hiermee kon stoppen vond ze het goed. De stal kwam al langzaam in zicht. Als ze nu heel stil deed, kon ze haar struisvogelpaard mee 'ontvoeren'. Het was toch haar eigen dier, dus kon ze hem net zo goed meenemen. Hopelijk kom ze zich de rijlessen nog herinneren. Ze durfde niet vaak op hem te zitten, maar speelde wel genoeg met hem. Ze hadden een goede band, dus ze wilde hem niet achterlaten. ''Kosoku..?'' fluisterde ze zacht terwijl ze de staldeuren opende. Ze had met wat geluk wat bewakers weten te omzeilen. Bij het horen van zijn naam keek hij op. Hij wilde geluid maken, maar Yama was net op tijd met gebaren dat hij dat niet moest doen. Hij was blijkbaar blij haar weer te zien, aangezien ze van de week niet veel tijd had met hem te spelen. ''Kosoku, ik ga op reis, wil je mee?'' Omdat hij geen geluid mocht maken wierp hij haar een zachte knik toe. Rustig sloop ze op hem af, terwijl ze het poortje voor hem opende. Daarna pakte ze zijn teugels en zadel, waarna ze die aan hem bevestigde. ''We moeten heel stil zijn,'' fluisterde ze weer tegen hem en maakte hetzelfde gebaar als net. Voorzichtig opende ze de deur weer, keek of de kust veilig was en vluchtte toen met hem naar de poort. Ze had geluk, de poortbewaker lag te pitten. Maar hoe moest ze dan de poort openen? Wacht eens, ze kon toch gewoon de sleutel pakken? ''Wacht hier,'' sprak ze tegen Kosoku en liet zijn teugels los, waarna ze op de bewaker afliep. Voorzichtig reikte ze naar de bos sleutels, maar schrok op toen hij bewoog. Ze zuchtte opgelucht toen hij zich gewoon omdraaide. Yama vervolgde haar missie weer. Gelukt. Ze liep weer terug naar Kosoku en de poort, opende hem, liep naar buiten, deed de poort weer op slot en probeerde de sleutels in de buurt van de bewaker te gooien. Gelukkig was het niet zo'n goede bewaker, anders was ze nog steeds binnen. Nu ze buiten was moest ze zo snel mogelijk weg. Vlug sprong ze in het zadel en gebierde hem dat hij kon gaan rennen. Dit deed hij ook. Yama keek nog even achterom, om een laatste blik op haar huis te werpen. Die zal ze voorlopig niet meer terugzien. Langzaam maar zeker verdween het huis, tot het helemaal niet meer zichtbaar was. ''Vaarwel.....''

Reacties: