Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Attention » Hst.1
Attention
Hst.1
Ik lig te wachten, zou hij vanavond komen? Ik weet het nooit van te voren, ik probeer te ontdekken of er hints zijn overdag maar als ze er al zijn dan zie ik ze niet. Aan de ene kant wil ik dat hij komt, maar aan de andere kant ben ik bang dat hij weer komt. Al bijna zolang als ik mij kan herinneren wordt mijn nachtrust verstoord door mijn mysterieuze bezoeker. Ik weet wie hij is, zijn geur, zijn bewegingen, zelfs zijn ademhaling herken ik. Maar nooit zal hij laten merken wie hij is, en nooit mag ik laten weten dat ik weet wie hij is, dat wordt diezelfde nacht nog afgestraft. Hij is al weken niet langs geweest en ik vraag mij af of het over is, maar diep van binnen weet ik dat het niet voorbij is.
Plotseling hoor ik de klik van de keycard in de deur, doodstil blijf ik liggen, mijn ogen dicht geknepen. Ik voel hem dichterbij komen, bijna geruisloos. Ik hou mijn adem in, ik weet nooit wat mij te wachten staat, heb ik vandaag iets gedaan waar ik zijn woede mee heb gewekt? Teder pakt hij bij mijn polsen en ik slaak een opgeluchte zucht, vanavond zal de pijn draagbaar zijn.
Ik voel hoe hij iets om mijn polsen bind, het is zacht, niet het koude metaal van de handboeien die hij normaal gesproken gebruikt. Hij trekt mijn armen richting het hoofdeind van het bed terwijl hij met zijn andere hand mij op mijn buik rolt. Zijn vinger trekt een lijn langs mijn ruggengraat, ik probeer een koude rilling te onderdrukken, als het niet lukt hoor ik een zachte grinnik. Dan staat hij op, ik kan niet zien wat hij doet of waar hij naar toe gaat. Ik mag niet naar hem kijken, dat is één van de regels, regels die nooit besproken zijn maar wel heel duidelijk zijn gemaakt. In de hoek van de kamer hoor ik het geluid van een aansteker. Zou hij een sigaret roken terwijl ik hier hulpeloos lig? Plotseling voel ik een gloeiend hete druppel op mijn rug vallen, ik schreeuw het uit van de pijn en de schrik. Meteen voel ik een hand over mijn mond, ik moet stil zijn, geen geluid, nog zo’n afspraak. Dan voel ik een tweede druppel en bijt op mijn lip om niet te schreeuwen, koude lucht gaat langs mijn rug en ik voel hoe het kaarsvet stolt. Het trekt mijn huid samen. Druppel na druppel zakt hij verder naar beneden, ik raak gewend aan het gevoel, maar net als ik mij schrap zet voor de volgende druppel boven mijn bilspleet, voel ik iets kouds, ik schrik van de plotselinge verandering. hij duwt het ijsklontje via mijn bilspleet richting mijn anus, met een ferme duw wordt het naar binnengeduwd, het is koud, zo koud. Ik doe mijn uiterste best om niets te laten merken, maar als het koude smeltwater langs mijn benen op het bed druppelt, ril ik van de kou en de spanning. Ik wil dit niet maar iedere vezel van mijn lichaam verlangt naar hem, ik wil meer maar toch wil ik dat hij weggaat, ik wil dit niet op deze manier. Een vinger volgt het ijsklontje en streelt mijn prostaat, mijn lichaam reageert meteen. Als ik de tweede vinger naar binnen voel glijden, kan ik mij bijna niet meer houden, het bloed klopt in mijn gezwollen lul, ik beweeg mijn heupen en duw mij dieper in het matras om verlossing te vinden. Ik kreun als de vingers verdwijnen, ik weet wat er nu volgt. Hij duwt mijn lichaam verder naar boven waardoor ik op mijn knieën kom te zitten, met een soepele beweging maakt hij mij los van het hoofdeind en bind mijn handen vast achter mijn rug. Met zijn ene hand houdt hij mijn polsen vast, zijn andere gebruikt hij om zijn lul bij mij naar binnen te leiden. Tergend langzaam glijdt hij naar binnen en trekt zich net zo langzaam weer terug, als hij bijna uit mij is, grijpt hij zich wild vast in mijn haar en terwijl hij mij hardhandig naar hem toe trekt, stoot hij diep in mij. Ik voel hoe zijn tanden in mijn schouder bijten, mijn lul klopt hard en ik wil hem smeken om mij aan te raken, maar ik weet dat hij dat dan zeker niet doet. Zijn tempo versnelt en mijn climax groeit maar vindt geen verlossing, met een luide kreun vult hij mij met zijn warme zaad, nog heel even blijft hij in mij terwijl hij mij zachte kussen in mijn beurse nek geeft, dan trekt hij terug, maakt mijn polsen los en net zo plotseling als hij is gekomen verdwijnt hij weer, mij verward en verschrikkelijk opgewonden achterlatend. Als ik zeker weet dat hij weg is, krabbel ik voorzichtig overeind en help mijzelf naar de verlossing toe. Een eenzame traan loopt langs mijn wang, ik voel mij net zo eenzaam...
Reacties:
VERDEEEERRR!